Thursday, October 24, 2013

Omstandighede en God se Wil

Wanneer 'n mens terugkyk op jou lewe, dan lyk die lewe altyd makliker, spesifiek omdat mens nou reeds die konsekwensies van jou dade sien en voel.  Dit sou heerlik gewees het om tyd terug te draai en dinge anders te gaan doen, spesifiek as jou besluite nie nou die vrugte afwerp wat jy mee tevrede is nie.  Ek onthou dat ons op skool oor geskiedenis altyd gehoor het dat dit belangrik vir ons ontwikkeling is, want 'n mens leer uit dit wat gebeur het.  Soms wonder ek of ons dit werklik kan doen?  Soms maak ons dieselfde foute en beland in dieselfde situasies van ongeluk oor en oor.
Maar hier waar ons vandag staan, maak ons elke dag keuses, maar dit is moeilik, want ons kan nie in die toekoms sien nie.  Elke besluit wat jy neem, hoe berekend ookal, is 'n sprong die donker in.  Wie van ons weet regtig wat jou toekoms gaan inhou?  Ons wat in geloof leef, glo natuurlik dat God altyd daar sal wees, maar wat is God se wil vir my en jou.  Soms sou dit lekker gewees het as God vir ons duidelik kon lei in wat om te doen.  Ek vra myself die vrae baie af, omdat daar omstandighede plaasvind wat nie vir my aanvaarbaar is nie.  Keuses wat ek maak kom nie altyd uit op 'n gunstige plek nie, en dan sit ek in sak en as.  Is dit dalk miskien God se manier om my te wys dat ek nog nie die lesse geleer het wat ek moet nie?  Dwarsdeur die Bybel sien ons dat God omstandighede gebruik om mense tot verhaal te roep.  Dit is natuurlik 'n redenasie vir 'n ander tyd of God die omstandighede met opset oor ons bring, en of dit dalk ons eie keuse of toedoen is.  Dalk is dit omdat ek nie wil hoor nie, of nie wil leer nie, of soms net omdat ek balhorig is en nie WIL verander nie.  Maar hoe reageer ons op ongewensde omstandighede?
Ek lees graag die biografiee van suksesvolle mense, en ek sien dat hulle negatiewe uitkomste eenvoudig oorkom deur aan te hou en nie moed op te gee nie.  So dalk is die teespoed wat ek nou ervaar nie die finale antwoord op my situasie nie.  Suksesvolle mense is mense wat aanhou en aanhou, te midde van teekanting.  Soms dink ek dat ons dalk die negatiewe so erg ervaar, dat ons sommer gou moed opgee en onmiddelik dink dat dit God se manier is om ons in 'n ander rigting te dwing.  Soms word dinge erger en erger, en ek twyfel al meer en meer oor my rigting.  Sal ons ooit weet? 
Hierdie suksesvolle mense wat aanhou en aanhou, het een ding in gemeen, en dit is dat hulle met hulle hele hart glo dat dit die regte ding is wat hulle doen.  Daar is natuurlik ook 'n fyn lyn binne dit, want hoe sal 'n mens ooit weet?  Daar is natuurlik deur hulle geskiedenis ook baie twyfel in hulle harte.  Soms verloor hulle mense om hulle, word gestraf met boetes en hofsake, word gedreig en vrek van die honger.  Maar hulle gee nie op nie.  Die vraag by hulle is nooit waar jy die lyn trek en ophou glo en werk en probeer nie.  Soms gee ons dalk te vinnig op wanneer dinge nie vir ons werk nie, want ons het nie krag nie.  Ons gaan le in 'n hoekie en kry onsself jammer. 
Die ander vraag wat ek myself afvra is hoe weet ek wanneer die begeerte in my hart van God kom, en of wanneer dit van 'n ander bron kom.  Die Bybel praat van ons menslike natuur wat sondig is en van nature eerder die verkeerde kies as om die goeie te kies.  Hoe bepaal ek wanneer my gedagtes goed of sleg is, wanneer dit verkeerd is of wanneer dit goed is?  Ek leef ook nie op 'n eiland nie, so ek verstaan ook dat my lewenswereld beinvloed word deur mense om my en hulle besluite en nukke en grille.  So, wanneer dinge met my gebeur, is dit ook nie altyd alleen net my invloed en besluit nie, maar 'n mengelmoes van soveel digne wat ek dalk nie eers van bewus is nie.  En soms gebruik God omstandighede om ons te leer, maar ons moet bewus daarmee besig wees.  Soms gebruik God dus ook mense om ons te leer en te lei rondom wat gebeur rondom ons.  Al wat ek baie keer bid in die situasies is helderheid van verstand en dat God my die oordeelvermoe moet skenk om te kan sien wat reg en goed en volmaak is.  Ons lees van mense met deursettingsvermoe wat sukses behaal het deur aan te hou en aan te hou, maar ons lees nooit van die miljoene wat steeds aanhou, maar nooit sukses behaal nie, en net dieper en dieper verval in hulle pyn.  Hoe sal ons dit ooit weet?
Die ander groot probleem is dat ons in 'n negatiewe wereld leef waar mense mekaar aftrek.  Dit voel soms asof mense net eenvoudig gelukkig is met hulle omstandighede en ander aftrek na hulle vlak toe, want misery loves company.  Ek kyk om my en ervaar so min mense wat werklik gelukkig is, en meer mense wat eerder glo dat hulle lewens maar in pyn en hartseer gewikkel is.  Ons staan vir niks meer nie, nie in ons eie lewens nie, maar ook nie in die wereld om ons nie.  Die Engelse se mos: "If you do not stand for anything, you will fall for anything".  Dit is natuurlik altyd moeilik om uitgesproke te wees, want dit lei altyd tot konflik.  Om op te staan beteken dat jy 'n teiken word vir mense om jou.  Ons ken mos ook die spreekwoord dat 'n profeet nie in sy eie land geken word nie.  Ons weet dat ons in so 'n wereld van ongeluk en misverstande leef, en wonder dan ook soms hoe om sin te maak uit ons pad, want in hoe 'n mate moet ons die mense om ons se reaksies analiseer?  Hoe sal ons ooit weet wie ons kan vertrou en wie nie?  En in hoe 'n mate kan en moet ek hulle invloed en insette vertrou? 
Daardie vertroue is natuurlik ook moeilik, want hoe kan ek nou ook mense vertrou en by mense leer as hulle lewens dan nou ook kwansuis in gemors is?  En dan is daar ook nog hulle idees en beelde van hulle werelde wat hemelsbreed van myne dalk verskil.  Veral in ons oop wereld waar elkeen kan dink wat hy dink, word dit al moeiliker om te kan onderskei.  Dit is dalk hoekom ons die lewe probeer eenvoudig maak en mense om ons versamel wat ons denke met ons deel.  Maar dit kan ook gevaarlik wees, want dit kan ook die rede vir my ongeluk en keuses wees, want as ek net mense om my het wat my keuses kondoneer of ondersteun, kan ek soms ook in 'n groef verval.  Soms vermy ek mense wat dinge vir my en van my se wat nie skroom met my denkwyse nie.  Dit is natuurlik ook moeilik.
Dan is daar ook twee groepe mense, die wat in toeval glo en die wat nie daarin glo nie.  Toeval beteken dat dinge "at random" met my gebeur en dat dit nie altyd die uitkoms van my keuse of 'n groter hand se invloed op my lewe is nie.  My keuses en my dade het geen invloed oor wat met my gebeur nie, ek is soos n dobbertjie wat rondkartel op die water en deur elke wind en stroom meegesleur word.
En dan is daar mense wat nie in toeval glo nie, wat glo dat alles met 'n rede gebeur.  Mense wat glo dat God mense en situasies oor ons pad bring met 'n plan, sodat ek by hulle en deur hulle moet leer om sodoende die pad te volg wat vir my uitgele is voor alle tye. 
Beide hierdie twee idees het krake, want in beide gevalle het ek eintlik nie 'n keuse nie.  Dinge gebeur of toevallig met my, so wat my besluite ookal is, dinge gebeur MET my.  As ek nie in toeval glo nie, dan is dit ook asof my besluite geen waarde dra nie, want 'n groter hand, of God dan, het reeds my pad uitgele en alles sal met 'n rede gebeur om my te bring waar ek MOET wees.  So, enige omstandighede wat ek ervaar is reeds voor alle tye besluit, en al wat ek moet doen is om dit te ervaar en om asem te haal. 
Dan het mense ook natuurlik die wereldbeeld dat die lewe ook sleg MOET wees, en aan die ander kant dat die lewe beter KAN wees.  Vir die eerste groep is dit dalk makliker, want hulle aanvaar net alles, veral as dit sleg is.  So hulle keuses het geen invloed op die wereld rondom hulle nie, want as dit sleg is, dan het hulle dit so verwag, as dit goed is, dan is dit 'n bonus.  Dit is hierdie tipe mense wat altyd beplan vir die negatiewe, en dalk daarmee saam die negatiewe na hulle toe aantrek.  Die tweede groep is die groep wat rebelleer teen die negatiewe, en wat dalk altyd ook depressief is omdat hulle droom en hunker na beter.  Vir hulle is die negatiewe altyd 'n uitdaging en probeer hulle om dinge in hulle lewens te wil verander.  Hulle is gefokus daarop om gelukkig te wil wees, soms ook te midde van omstandighede.  En jy het elke dag mense om jou wat hierdie twee denkwyses ondersteun, die wat jou sal aanmoedig om te aanvaar en te konformeer en vrede met jou lot te maak, of die wat jou gaan aanspoor om te hervorm, te groei en kanse te vat.  Ek glo natuurlik geheel en al daarin dat God ons geskep het om die lewe te gaan geniet en die beste van my situasie te maak.  Natuurlik sit ek soms in sak en as, maar ek glo probeer is die beste geweer.
Ek weet nie in watter omstandighede jy vandag sit nie, en wat jou uitdagings is nie.  Ek weet ook nie altyd hoe God werk en of Hy my plan so perfek uitgele het nie.  Ek is onseker oor baie dinge, maar een ding is ek seker oor, God bestaan, God is en daarom sal ek lewe.  En die belangrikste van alles, dalk moet ek nie so baie wonder en energie spandeer aan dinge wat verby is nie, nie myself bejammer oor my eie mislukkings nie.  Dalk moet ek eerder die dag as ek sterf spyt wees oor wat ek gedoen het, eerder as wat ek nie gedoen het nie.  Dalk moet ek bly glo en bly vertrou dat dit, soos in die woorde van Naomi in die bybel, met 'n tyd soos hierdie in gedagte, dat God al hierdie dinge met my laat gebeur het.
 
Hoop jy het vandag 'n wonderlike avontuur!

Monday, October 21, 2013

My ouma se Datsun

Ek was seker nog in die Laerskool toe my ouma Joey 'n nuwe motor gekoop het.  Dit was so 'n blou Datsun, ek dink 1600.  Sy het in 'n woonstel in Waverley gebly.  Sy was so opgewonde oor haar kar, maar sy het so 'n vrees gehad dat hy gesteel gaan word, dat sy ons vertel het dat sy in die aande deurgans opstaan om te gaan kyk of dit nog in haar parkeerplek staan.  Haar parkeerplek was gelukkig sigbaar uit haar sitkamervenster.  En, raai wat, die een oggend vroeg kry ons 'n oproep van haar dat haar motor gesteel is.
Soms is dit vir my vreemd hoe ons nie glo aan hierdie "bo-natuurlike" krag of mag wat ons lewens beheer nie.  Ons dink steeds dat ek nie die wereld kan verander en my lewe kan beinvloed nie.  Maar, hoe verklaar 'n mens wat met my ouma gebeur het.  Dit wat jy vrees kom jou oor, dis 'n feit.  Maar hoekom is dit dan vir ons makliker om die negatiewe en drama eerder vatplek in ons lewens te kry?  Hoekom dink ons eerder aan die realiteit van ons lewens, en daarmee saam is ons eerder geneig om die negatiewe en pynvolle te glo en deel van ons lewens te maak. 
Om die een of ander rede, ontken ons die negatiwiteit in ons koppe wat ons lewens beheer, en glo eerder dat dit die "regte" wereld is waarin ons leef.  Ons "verwag" die steel van my motor, en dan het ons 'n verskoning rondom dit om te dink dat dit die "ware" wereld is waarin ons leef.  Dan maak ons mense wat met positiwiteit hulle lewens verander uit as dromers en "onrealistiese" mense.  Miskien is die les nie om hulle af te maak as onrealisties nie, maar eerder ons denke ook as "manifestasies" van ons eie negatiwiteit.  Dit is soos 'n rooibokkie wat realisties glo dat hy prooi is, en wanneer die leeus op hom afstorm net eenvoudig glo dat dit sy lot is.  Hy staan stil en hardloop nie, want hy moet realisties wees, hy is prooi en die maklikste is om eerder stil te staan en te wag daarvoor.  Dit klink vreemd, maar is dit nie maar wat ons baie keer doen nie.  Ons is nog prooi, voordat daar aanvalle is.  Dit vat natuurlik minder inspanning om maar net te gaan le, maar deur dit te doen, eindig my lewe.  Ek dink ook dat die "realiteit" so werk dat die leeu tog eerder die bokkie wat stil le sal aanval, as die bokkies wat hardloop.
Ek se vir geen oomblik dat daar nie werklike dinge in die lewe is, soos dat daar mense is wat jou motor sal wil steel nie.  Maar die storie met my ouma vertel vir my dat op een of ander onverklaarbare manier, sy hulle tog ingenooi het in haar wereld.  Haar vrees en haar spanning het 'n "realiteit" geskep.  Dalk sal jy nou redeneer dat hulle dalk in elkgeval haar motor sou gesteel het sonder haar insette, maar dit is weer "onrealisties", want die feite op die tafel was haar vrees en optrede.  Soms is ons met ons realistiese denke ook maar onrealisties, want ons gee soms eerder plek aan die negatiwiteit in ons as die positiewe.  Hoekom glo ons soveel meer aan die pyn en spanning en drama, as in die positiewe en die drome?
Gaan kyk maar na jou eie lewe en jou ervarings van hoe jy ook soms die negatiewe 'n vatkans gee, en dan skielik, as dit gebeur, dan is jy so opgewonde want jy het dit sien kom.  Jy glo nie in manifestering nie, maar in die realiteit, sal jou antwoord eenvoudig wees.  Dan draai ons om en bekla ons lot en kry onsself jammer omdat die "wereld" dit aan ons doen.  Ek vra hoekom God my nie help nie en nie my motor beskerm nie.  Ek wonder hoekom is alles in my lewe so 'n gemors, en hoekom vang die leeus nou net vir MY.  Arme ekke, die wereld, alles en almal is teen my.
Wat jy op fokus in die lewe word jou realiteit, nog voordat dit met jou gebeur het.  My ouma se motor was gesteel, nog voordat iemand dit gevat het, want sy het geglo dit sal gebeur.  Sy was 'n victim nog voordat dit gebeur het.  En as jy met haar gepraat het daaroor, sou sy allerhande verskonings daaroor gehad het.  Sy was 'n wonderlike mens en ek was baie lief vir haar, maar een ding wat sy in my hart oorgelos het, was die vrees en negatiwiteit wat sy in haar hart saamgedra het, wat hartseer is.
Die realiteit is eenvoudig wat jy van die lewe maak, niks anders nie.  Die realiteit is dalk iets wat met jou gebeur, maar dit begin altyd by jou ingesteldheid oor jouself en die wereld rondom jou.  As jy dink dat jy 'n mislukking is, raai wat, jy gaan 'n mislukking wees.  Hoekom sal jy nou iets aanpak as jy dink jy dit nie kan doen nie?  As ek ophou droom om 'n Ferrari te ry, sal ek ooit een ry?  As ek dink dit is onrealisties om een te ry, sal dit nooit plaasvind in my lewe nie.  Ek en jy het altyd 'n keuse oor wat ons van ons realiteit maak, ongetwyfeld.
Ons maak onsself uit as gelowiges en ons bid en glo, maar glo ons werklik dat God dit vir ons wil en kan gee?  Nou hoor ek jou weer se dat ek nie alles in die lewe kan nie en onrealisties is, want hoe kan ek bid en dink ek gaan die 100m op die Olimpiese Spele wen?  Dit is tog onrealisties, want ek het nie die talente nie, en ek is nou te oud daarvoor.  Ek erken dat dit onwaarskynlik is, maar daar is tog ander dinge waarin jy kan uitblink.  Elke dag is jy in jou eie wedloop gewikkel, maar selfs Bolt kan besluit om nie te hardloop nie, en dan sal hy ook nie wen nie.  Hy is nie gewikkel in kompetisie met ander nie, maar met homself.  Maar hy daag op om te oefen, hy daag op om sy eie wedloop teen homself te hardloop en die beste te wees wat hy kan wees.  Elke mens het sy/haar eie wedloop teen ons eie kompetisie, maar dit vat werk.  Bolt, hoe goed hy ookal is, oefen steeds elke dag, hy het steeds 'n hele span wat hom ondersteun, selfs sielkundiges.  Niks kom van self en is NET talent nie.
So, daar is geen verskoning vir enige van ons om nie in manifestasie te glo nie, terwyl daar baie verskonings is vir ons om ons koppe te vul met allerhande dinge.  Dit is jou keuse, en ja, dalk werk jou werklikheid nie altyd uit soos jy dink nie.  Die bokkie se denke dat geen leeu hom kan vang nie kan dalk onrealisties wees, maar hy kan altyd probeer.  As hy ook die hele tyd gaan fokus en opkyk na waar die leuus is, gaan hy nie kans kry om gesonde gras te eet wat hom die krag gaan gee om vinnig genoeg vir hulel weg te hardloop nie.  Jy het die keuse vandag om jou lewe te verander en te besef dat jy ander dinge nodig het in jou lewe soos protein en positiewe denke om te kan oorleef.
So, hou op om te dink dat positiewe denke en manifestasie van goeie dinge onrealisties is, want dit is net so eg soos die negatiwiteit wat jy in jou hart koester.  Gaan verstaan dat ek nie net kan leef van die negatiwiteit nie, want dan kan ek net so wel na die leeus toe loop en hulle vra om my op te eet, want hulle gaan.  Deur te wil oorleef, moet jy droom en nuwe dinge in jou lewe doen, manifesteer 'n mooi en 'n wonderlike lewe, want dit is net so EG soos jou negatiewe realiteit.  Onthou ook dat om te bid een ding is, maar soms bid ons en glo nie werklik aan ons gebede nie.  Ons vra, maar ons hou eerder vas aan die feit dat God ons nie gaan verhoor nie, want ons is negatief belaai.  Bid, vra, droom en glo met jou hele hart dat God dit vir jou SAL en WIL gee.

Thursday, October 17, 2013

Jy mag lewe!

Soms is die lewe moeilik, want soms voel dit vir jou asof jy nie herwaarts of derwaarts weet nie.  Soms voel jy vasgevang in 'n hoek waarin jy en ander mense saam met jou jou in vasgeverf het.  Maar wat doen 'n mens in so 'n situasie, hoe hanteer mens dit?

Ek dink die begin van die oplossing van enige probleem is die erkenning daarvan.  Of dit nou alkoholisme is, of 'n toksiese verhouding of 'n werk waarin jy geen toekoms sien nie.  En mense verskil, want aan die een kant het ons die modernistiese idee dat jy lojaal is en bly aan die keuses wat jy gemaak het, en om een of ander rede die beste van die situasie moet maak.  In die modernisme leer ons dat die geheel belangriker is as die individuele lede daarvan.  So, wat jou werk ookal van jou verlang, doen jy dit alles, want jou geluk le in die sukses van die groep wat jy dien, jy is 'n dienaar.  Mense het besef dat hierdie ideologie net nie werk nie, en van daar die post-modernisme.  In die idee leef ons met die individu wat homself afvra:  "Hoe word my behoeftes gedien?"  'n Goeie voorbeeld hiervan kan ons sien dat mense nie meer langer as 5 jaar by 'n werkgewer werk nie, want as daar nie meer plek vir persoonlike ontwikkeling is nie, beweeg mense aan.  In die modernisme het mense eenvoudig vir 'n leeftyd by een werkgewer gewerk en gebou aan 'n pensioen.  Maar die individu is nog altyd die bloublokkie waarop alles gesetel is, en of ons nou dink een is reg of verkeerd, moet daar altyd 'n balans tussen ons lojaliteit en ons individualiteit wees.

Een van my beste aanhalings is:  "Elkeen het die reg om homself te wees, totdat jy iemand anders se reg om hulleself te wees van hulle ontneem".  Elke mens het die reg tot persoonlike vryheid en ontwikkeling.  Elkeen van ons moet die ruimte gegun word on ons eie keuses te maak, al pas die keuse nie in by die om ons se keuses nie.  Dit is wat die lewe van vandag so wonderlik maak, want dit maak nie saak of jy jou hare lank of kort is nie, en dit maak nie saak wat jou standpunt is nie, dis ok.  Oumense praat soms negatief oor die wereld van vandag, en veral omdat daar nie struktuur en riglyne is nie.  Ek verstaan dat dit vir hulle 'n probleem is, want struktuur dien sy doel, en op 'n manier gooi die post-modernisme die baba met die badwater uit.  Maar aan die ander kant gee die nuwe lewe ons soveel opsies, wat ons juis wys op ons verantwoordelikheid in die lewe. 

Ek kyk weer gisteraand Donderland op KykNet en dit is vir my ongelooflik om te sien hoe die patriarg en die man sy vrou en kinders as onderdane hanteer.  Sy woord is wet, en hy kan as CEO hire en fire net soos hy wil en almal om hom moet hom net respekteer oor sy titel.  Post-modernisme en individualiteit wat daarmee gepaard gaan, skep die besef by mense dat jy nie mense net kan hanteer soos jy wil en lojaliteit kan afdwing nie.

In huwelike kon mans, soos uit die Donkerland sage, maar eenvoudig maak wat hulle wou, en die vrouens het eenvoudig onderdanig gepleeg, sonder stem en sonder uitkoms.  Vandag is dit anders, want mense is mekaar se gelyke.  Elkeen is 'n individu, en mense word geroep tot verantwoordbaarheid in hulle lewens.  Ek sien elke dag baie mense, en ek sien baie mans wat geskei is en dan skielik rondloop en vra hoekom, en die blaam en vinger wys na die mense in hulle lewens.  Uit die patriargale stelsel leer ons mos om vingers te wys en mense te kruisig, want hoe kan hulle so verwaend wees om nie na my pype te dans nie.  Soos 'n koning regeer ek oor my volk, en as hulle nie reg doen nie, hang ons hulle. 

Maar een ding wat jy in die Donderland-scenario leer, is dat die persoon wat gehang en veroordeel en weggejaag word, nie die een met die pyn is nie.  Dit is eerder daardie pa wat sit met die gebakte pere.  Dit is hy wat op die ou einde na die rusie op gefokus word, en die pyn sien jy in sy oe.  So baie campaigns word deesdae gedryf oor die regte van mense, maar ook vrouens en kinders, en dit is verstaanbaar, want om een of ander rede leef ons in post-modernisme met die denke van modernisme.  Ons kom nog uit die ou garde wat respek en liefde verwag en afdwing, terwyl individue daaronder lei.  Ek spandeer graag tyd tussen vroue-vriendinne, en ek hoor een groot kreet tussen hulle, want hulle respekteer mans nie meer nie.  Mans is romanties tot en met die punt van die troue en so bietjie later, maar daarna "vergeet" hulle om romanties te wees, vergeet hulle om lief te he en moeite te doen. 

Ek praat nie uit oordeel nie, maar in werklikheid oor my eie lewe en die verliese wat ek gelei het in my eie verhoudinge.  Jy sien, dis maklik om vingers te wys en te dink dat iemand anders altyd die fout is, terwyl elke mens die reg tot vryheid en geluk het.

Die tweede belangrike punt is om standpunt in te neem.  In sielkunde praat ons daaroor dat as jy buite beheer van jou lewe voel, dit jou eie skuld is, want jy het, wetend of onwetend die beheer daarvan weggegee.  En natuurlik is jy 'n besondere siel en mens wat deur God gemaak is, en daarom het jy die reg om "ja" te se, "nee" te se en natuurlik ook "nie meer nie".  En dan dit af te dwing en te veg om jouself terug te vind.  Te veel kere in die lewe verloor ons onsself, soveel so dat ons later nie meer weet wie ons is nie.  Dit is natuurlik nie 'n onmiddelike besluit nie, soms gebeur dit egalig, rustig en onwetend en wanneer jy agterkom dat jy die beheer weggegee het, is dit te laat. 

Soveel mense spandeer hulle hele lewens in allerhande hartseer en pyn, en sterf met 'n lied in hulle harte omdat hulle net gekla het en nooit iets daaraan gedoen het nie.  Daar is baie redes hoekom ons onsself vasverf, maar daar is soveel meer Godgegewe gawes wat ons eintlik meer rede gee om die lewe te leef.  Mense hou van kla en kerm en baklei, maar niks gebeur ooit nie, want mense is eenvoudig bang vir die onbekende.  Ons leef in situasies waar ons eerder die negatiewe hartseer wat ons ken kies, en nooit die moeilike pad stap na herstel en heel wees nie. 

Ek sien elke oomblik soveel gebroke mense, maar die gelukkiges is die wat ommekere maak en die lewe gaan leef.  Jy kyk maklik na mense om jou, gee raad en dink hoe maklik die oplossing kan wees, maar dit is nooit maklik nie, want ons is emosioneel betrokke.  Besluite het konsekwensies, en soms moet mense seerkry voordat jy weer heel kan word.  Maar een ding is seker, God het niemand geskep om ongelukkig te wees nie, ek dink dat 'n Vader daar bo so hartseer moet word as hy sien hoe ons mekaar soms uitmekaar skeur.

Derdens weet ons dat die lewe vol dinge en omstandighede is wat ons besluite beinvloed.  Jy leef nooit op 'n eiland nie, en daar is natuurlik baie dinge om in ag te neem.  Maar soms klink ons verskonings so gek vir ander, maar ons glo naderhand daarin.  Ons leef met idees soos: "Die lewe is vir niemand maklik nie", "mense verskil en daarom", "geen verhouding is maklik nie" en "almal sukkel".  As dit jou houding is, gaan jou lewe altyd en vir altyd daardeur gedryf word.  Want waarvoor jy "settle" in die lewe, gaan die res van jou lewe by jou bly.  Hou op om hierdie verskonings te leef, want ek glo nie in 'n God wat se wil dit is dat ek en jy ons lewens moet deur "suffer" nie.  Dis onmoontlik vir my om in so 'n God te glo.  Maar jy kan nie by die huis kom en vir die Pick and Pay kwaad wees oor wat jy gekoop het nie.  Jy maak jou eie bed, en jy moet daarin slaap, of jy verander dit.  Hou op verskonings soek en jou eie menswees verwoes, en as jy in die situasie bly, maak dan vrede daarmee en hou op kla.

Ek word vreeslik kwaad wanneer 'n klomp mans sit en kuier, en die hele middag oor hulle simpel vrouens praat.  Ek vra soms vir myself of dit mode is, en of dit eg is.  Jy sien, soms is ons so vasgevang in spreekwoorde soos: "Die old bag by die huis", dat dit naderhand almal se realiteit word.  Toe ek dominee was het ek baie met mense gewerk wat huweliksprobleme gehad het, dat ek naderhand fout in my eie verhouding gesoek het.  Soms moet jy ook die negatiewe en negatiewe denke oor jou verhouding en verhoudings in die algemeen uit jou lewe sny.  Vandag hoor jy bitter min die woorde van yster wat yster slyp, want almal word in verhoudings deesdae "emosioneel geteister".  Niks weg te neem van werklike emosionele teistering nie, maar dit is amper asof niemand dit meer ernstig opneem nie, want almal gaan deur dit.  Enige verhouding in die wereld is altyd soos 2 klippe wat jy saam in 'n houer sit, dit is en kan eenvoudig nie wegkom daarvan om aan mekaar te raak met hulle uitsteek en rowwe punte nie.  Soms moet jy uithou en aanhou en skuur en skaaf, totdat jy die perfekte beeld het.  As jou ingesteldheid is dat dit normaal is, dan sal jy dit kan hanteer, maar as jy begin besef dat dit abnormaal is, dan gaan die geringste dingetjie jou ongelooflik seermaak.  Wees dus versigtig aan wie jy jouself blootstel.

Ek is deel van 'n vriendekring wat baie vir mekaar omgee, en saam met dit hulle gevoelens absoluut met mekaar deel.  Maar soms begin jy sien dat dieselfde probleme en issues wat een paartjie tref, die ander ook begin tref.  Dit is maar hoe karma werk, jy kry gewoonlik wat jy soek in mense.  Jy kry 'n stok om iemand mee te slaan, onge-ag of die persoon met opset jou seermaak.  Wees dus versigtig vir die blootstelling en die mense om jou, want ons is nie altyd sterk genoeg om objektief te wees nie.

En dan is die belangrikste vergiffenis.  Vergiffenis het ons al baie oor nagedink, want menslike vergiffenis gaan altyd gepaard met emosies.  God se vergiffenis is anders, want dit is skoon en sonder enige maar en miskiene.  Dit is soos om jou kind te vergewe, jy kan nie vir hulle kwaad bly nie.  Maar interpersoonlike vergiffenis gaan oor een belangrike ding en dit is dat mense nie sommer verander nie, en ook dat sommige mense nie met opset ons seermaak nie.  Om mense se aksies in konteks te sien, verstaan ons dat ons moet vergewe, maar omdat mense nie verander nie, word vergiffenis moeilik.  Ons goddelike vergiffenis gaan juis daaroor dat God ons vergewe, te midde van die feit dat Hy weet ons sukkel om te verander.  Maar in menslike vergiffenis vergewe ons 70 maal 7, en soms is dit nie genoeg nie, want soms hou mense aan en aan om ons lewens te verwoes en ons pyn aan te doen. 

Soms vra mense ons om hulle te vergewe, maar eintlik soek hulle nie vergiffenis nie, hulle soek 'n rubber stempel op hulle dade.  Hulle vra eintlik van ons dat ons hulle en hulle aksies moet aanvaar.  Mense wil eintlik hoor dat dit wat hulle aan ons doen, dat dit OK is.  Dit is hoekom ons redes en verskonings maak en vergewe wil word.  Om 'n rubber stempel op iemand se dade te sit, word soms net weer 'n manipulerende aksie waardeur ek eenvoudig myself net weer aan hulle en wat hulle doen onderwerp. 

Jy het nodig om te vergewe, maar jy kan nie vergiffenis afdwing nie, veral nie as jy voor jou siel weet jy gaan dit weer doen nie.  Dit word soms net 'n speletjie waar die een net doen wat hy of sy wil, en die ander persoon word gedwing om dit net te aanvaar en daarmee gemaklik te wees.  Vergiffenis is nie dit nie, want vergiffenis plaas 'n onus op die persoon wat vergewe word om werklik dit nie weer te doen nie.  Dit beteken dat ons onsself wel mag distansieer van mense wat ons verkeerdelik hanteer.  Weet en verstaan dat jy ook foute het, maar jy kan nooit verwag om vergewe te word, voordat jy nie self eers jouself en mense om jou kan vergewe nie.

Maar jy KAN en MOET vergewe, want sonder dit is daar geen lewe nie.  Met negatiwiteit in jou hart kan niks mooi verder in jou lewe gebore word nie.  Met haat en woede en oordeel en dreigemente het min mense al erens gekom.  Hulle het dalk hulle doel bereik, maar mense en verhoudings en hulleself net meer skade gedoen.  Dit is hoekom ons praat van mense in glashuise wat met klippe gooi, want jy doen jouself eers skade aan, nog lank voor jou negatiwiteit die ander persoon beinvloed, indien ooit.

En laaste maar nie die minste nie, besef dat jy mag en kan die lewe leef.  God wat die asem in jou ingeblaas het gee jou die reg om voluit te gaan leef, en jy het die reg op geluk in jou lewe.  Gaan leef en gaan lag en gaan dans met die lewe!

Monday, October 14, 2013

Glo jy nog?

Ek sit saterdag by 'n braai en ACDC musiek speel in die agtergrond.  Een van die persone by die braai maak die aanmerking oor die feit dat die musiekgroep satanisties is.  Dit het 'n redelike debat veroorsaak onder mekaar, en dit laat my terugdink aan een dag erens in die 1990's.  Ek het 'n hele klomp CD's die vorige dag gekoop, onder meer Razor's Edge van ACDC.  Die oggend, oppad werk toe sit ek die CD in my kar, en om die eerste hoek trek die verkeerspolisie my af en ek kry 'n kaartjie.  Deur die loop van die dag loop dinge net nie reg nie, en daai stemmetjie diep binne my begin met my praat.

 

Ek sit in my kantoor, en die stemmetjie se vir my dat hierdie musiek nie by my pas nie.  Ek onthou ek het afgeloop na my kar toe en die CD uitgehaal en gebreek.  Binne 5 minute het ek 'n oproep ontvang en verder 'n ongelooflike dag gehad.  Jy is nou baie welkom om my hieroor te kritiseer, maar vandag was ook een van daardie dae wat so op 'n Razor's Edge balanseer.  Vanoggend skryf ek 'n blog oor my sommige twyfel in God en my eie geloofskrisis.  Ek wil mos altyd alles challenge en oor alles dieper en verder dink.  Gister sit ek in die kerk en wonder oor geloof en God, want my lewe is nie werklik wat dit moet wees nie, en veral ook omdat dinge nie vir my uitwerk nie.  En so in my wonder vanoggend, gebeur daar 3 dinge.

 

'n Vriend stuur vir my 'n whatsapp wat lees:  "What you focus on becomes your reality".  Dit het my geruk, want ek kan so maklik negatief raak, en dan wonder hoekom negatiewe dinge met my gebeur.  Is dit nie miskien omdat ek negatief IS, negatief DINK en die negatiewe VERWAG nie.  Ek het al so baie daaroor geskryf dat ek aantrek na my toe wat met my gebeur.  Dit is dus ook tyd om die ander kant van die muntstuk in te sien, en in plaas van dieper en dieper in die negatiewe gat in te grou, eerder na die lig beweeg.

 

'n Vriendin bel my ook deur die loop van die dag met die standpunt:  "Moenie te veel top oor die lewe en tussen die lyne te soek vir die antwoorde nie, hanteer die lewe soos dit kom en soos dit is, want dis die realiteit".  Ek kan soms so ingegrawe raak in my soeke na dinge, dat ek die dinge wat reg voor my is miskyk.  So besig om na God te soek op plekke en vrae te vra, in plaas van my oe oopmaak van waar God wel is.  Mikien ophou wonder oor wat ek NIE het nie, en fokus op dit wat God reeds vir my IS.  Daar is soveel dinge in 'n ou se lewe om voor dankbaar te wees en eerder op te fokus as om net te fokus op die negatiewe.  Dalk het dit ook tyd geword om te wees wat jy se, eerder as om dit te dink en nie te wees nie.

 

Miskien is dit ook nodig om te besef dat God ook net die beste vir ons wil, maar dat ons ook 'n rol te speel het.  Dalk is mens se ondanbaarheid ook 'n rede van hoekom dit nie beter gaan nie.  Dalk moet jy jouself ook afvra of dit wat met jou gebeur nie dalk deel van God se stem in jou lewe is om jou lewe te verander nie.  Deur die Bybel lees ons baie van dinge wat met die karakters gebeur, en straf wat hulle opdoen deur hulle ongeloof.  So, ek sal luister en hoop en vertrou.  Soos alles in die lewe, moet ek die lesse leer en besef dat elke keuse 'n konsekwensie het.  Ek kan nie van God verwag dat ek keuses maak en dat Hy die konsekwensies MOET wegvat nie.  God kan, maar ek kan nie in Hom twyfel wanneer dit nie gebeur nie.  Ek kan God se leiding vra in my besluite, maar ek kan nie, omdat ek verkeerde besluite neem Hom verantwoordelik hou nie.  Ek kan steeds hoop en glo dat dit kan, want soms weet ek nie wat ek doen nie, en Hy is 'n God wat vergewe, ALTYD.

 

Ons praat so baie van die spreekwoord wat lei:  "As jy dinge dieselfde bly doen in die lewe, moenie verwag dat die uitkoms anders gaan wees nie". Maar op 'n manier verwag ons dit.  Ons maak verskonings soos ons persoonlikhede wat vasgele is, maar ons besef nie dat ons kan verander nie.  Dinge kan verander, wat nie beteken wonderwerke gaan onmiddelik gebeur nie, en dat daar nie steeds dinge gaan gebeur wat ek lankal reeds in beweging gesit het nie, maar vandag kan ek verander.  Vandag kan ek my ingesteldheid en persoonlikheid begin verander.  Vandag kan ek ophou om in God te twyfel, kan jy ophou om jouself jammer te kry, en op te staan en die verandering te wees wat jy in jou wereld en jou lewe wil sien.  Dis ook nie altyd die groot goeters nie, dalk is dit net 'n Razors Edge CD wat jy kan breek.

 

En dalk is die belangrikste om ook op 'n ANDER manier, of die EERSTE keer op jou kniee te gaan en saam met jou God die pad te stap vir jou lewe.

Wednesday, October 2, 2013

Gaan maak 'n advertensie

Daar is absoluut geen manier hoe mens vir iemand kan verduidelik hoe depressie vir JOU is nie.  Ons leef in 'n wereld wat absoluut hard is, en waar dinge vir ons nie altyd uitwerk soos ons wil en soos ons dink nie.  Soms bevind jy jouself in 'n posisie waar jou resep of idee geen sin maak nie.  Dit is dalk ook hoekom alle advertensies wat jy op TV sien, mense bevat wat lag, want dit is almal van ons se ideaal.  Daai gevoel om sonder spanning en drama op die strand van 'n eksotiese eiland te le, sonder bekommernis en sonder hartseer.  Dit sou heerlik wees om so by die huis te kom na 'n lang dag en mamma staan en glimlag in die kombuis, terwyl boetie en sussie heerlik sit en lag en speel.  Dit sal lekker wees om die hele tyd te lag en die lewe te geniet.  Dit sal wonderlik wees as al daai inspirasie-prentjies op facebook in ons lewens waar word. 

Soms voel dit eerder vir my dat ons ook eerder soms glo in ons "idees" van hoe die wereld werk, idees soos:  "Wat opgaan, moet afkom".  Soms dink ek dat ons eerder vrede maak met die negatiewe, eerder as met die positiewe.  Dit is soos daardie eksotiese vakansie, maar met die wete in die agterkop dat dit nei vir altyd kan hou nie, en so die dae aftel voordat die "werklike" lewe en realiteite weer inskop wanneer ons huistoe moet gaan.  Ek dink dat ons deur ons lewens verstaan en leer dat die lewe "moeilik" is en moet wees.  Dalk is dit dat ons so geleer het deur ervaring van die moeilikheid van die "regte" lewe, en dat ons daarom onsself eintlik beter voorberei op dit wat verkeerd KAN loop. 

Die meeste godsdienste is ook ingestel daarop om ons te leer van die "ander" manier van leef en vir mense iets te gee om aan vas te hou.  Dit is asof mense in hulle sukkelbestaan van elke dag hoop nodig het.  Dit is asof die Bybel ook vir ons vertel dat ons moet aanvaar dat die lewe elke dag 'n stryd is, maar dat daar beter dat en beter dinge vir ons wag.

Maar baie van ons is nie daarmee tevrede nie, wat is ook die punt van elke dag se lewe, en daardie ervaring, net om uit te sien na die dag wat ek dood is?  Miskien is dit hoekom mense se idees van godsdiens ook vervaag, aangesien ons allerhande tegnologiese- en ander hulpmiddels het waarmee ons ons lewens vervul.  Ander van ons lees verder en probeer in ons daaglikse lewens alles beter maak, beter maak met ons koppe en harde werk aan ons insig oor dinge rondom ons.  Ons probeer ons "vibrasies" verander, ons probeer die mooi en die drome na ons toe aantrek.  Soms probeer ons verstaan dat ons nie uitgelewe is aan omstandighede nie, maar dat ons dan eenvoudig die middelpunt van bestaan is, en skepper en onderhouer van ons eie lewens is.  As dinge dus goed loop, dan het ek dit geskep, as dit sleg gaan, dan moet ek die lesse wat te leer is vat en probeer seker maak dat ek dit in die toekoms nie weer doen nie.  As dinge nie uitwerk nie, is dit ek en my toedoen alleen.

As Christen glo ons dan ook dat God in beheer van my alles is.  Ek bid en vra, en God besluit of dit kan of nie.  Ek verander my vibrasie en probeer met die "law of attraction" my lewe beter maak, maar God besluit of dit kan of nie.  God besluit of dit vir my goed is of nie, soos 'n Vader wat oor sy kinders die wag hou en seker maak dat ons nie skade kry nie. 

Dit laat my dink aan die grappie van die dominee wat werklik nie goed kon preek nie.  Sy seuntjie vra toe vir hom wat hy doen as hy so by die trappies van die kansel stilstaan en sy kop laat sak.  Sy pa antwoord: "My kind, pappa vra die Here om my te help met my preek."  Waarop die seuntjie antwoord:  "Nou hoekom help hy nie vir pappa nie?"  Jy sien, ons vra, maar kry nie altyd wat ons nodig het nie.  Soms is dit maar net ons opmaak wat daartoe lei dat ons sekere dinge nie kan doen nie.  Dit beteken nie dat ons om daardie rede NIE dinge moet uitprobeer nie.  Ons word geinspireer deur mense wat die onmoontlike aanpak en oorwin.  Ons lees in die Bybel dat ons deur geloof so groot soos 'n mosterdsaadjie berge kan versit.  Die eerste vraag is dus of ons glo dat ons dit deur God kan doen.  Ek het nie baie twyfel in my dat alles vir God moontlik is nie.  Die Bybel leer ons ook dat ons tot alles instaan is deur Christus wat ons krag gee.  Alles is vir God moontlik, en as God se instrument, kan ek dit ook doen.

 

Die tweede vraag is of ons bereid is om ons lewens so in God se hande toe te vertrou, dat ons verstaan dat God vir ons net sal gee wat ons nodig het, en dat God ons sal weghou van die slegte.  Dat ons glo en weet dat alhoewel dinge nie uitwerk soos ek wil nie, dat dit deel van God se plan is.  Dit is dalk wat my God groter maak as wat ek dink, die wete dat as iets nie uitwerk nie, God daardeur my eintlik lei in die rigting en na die plekke waar ek moet wees.  Selfs Jesus se gebed aan die kruis om die beker by hom te laat verbygaan, is nie verhoor nie.  Wat doen jy met jou geloof wanneer dinge nie loop soos jy wil nie?  Dit is wanneer geloof getoets word, en ek is eerlik, ek sukkel baie daarmee, want ek glo werklik dat God die beste vir my soek, maar my lewe loop nie so nie.

Daar is natuurlik ook ander faktore wat 'n rol speel, soos byvoorbeeld die keuses wat ek maak.  Ek dink dit sou eenvoudiger gewees het om te leef as jy met jou geboorte 'n keuse-GPS ontvang wat 'n bloudruk was van hoe jou lewe MOET loop.  Sou dit nie eenvoudiger gewees het nie?  Dis soos mense wat na fortuinvertellers toe gaan en wil uitvind oor belangrike keuses.  Voor belangrike keuses vra ek tog dat God my moet lei om die regte besluit te neem, maar God neem nooit oor nie.  In geloof staan ek voor keuses en moet soms spring, al weet ek nie.  Dalk is die feit dat ons kan foute maak en soms verkeerde paaie loop dalk wat die lewe so interresant en lekker maak, die feit dat ek nie weet nie.  Dis soos 'n film wat ek vir die eerste keer sien, met al sy draaie en ompaaie wat my boei.  Maar ek dink die belangrikste is, omdat die lewe so onvoorspelbaar is, dat ek TOG my God moet ken en vertrou in alles.

Soms weet ons ook in ons harte wanneer ons dinge doen en in situasies is wat nie goedkeuring sal wegdra nie.  Jy probeer dan allerhande verskonings uitdink waarmee jy enige situasie kan reg praat.  As jy in die wildtuin is, weet jy tog dat jy nie uitklim waar die leeus is nie.  Daarna kan jy nie omdraai en wonder hoekom die leeus jou gevreet het nie.  Dit is ook hoekom God ons 'n gesonde verstand gegee het.  Soms moet jy in die veld stap en kan jy 'n leeu raakloop, maar weereens weet jy dat daar leeus is, en sorg dat jy 'n geweer aan jou sy het.  Ek kan terugkyk op my lewe en besef dat ek oneindig baie keuses gemaak het en velde betree het wat ek nie moes nie. 

Dit beteken darem ook nie dat ek nie die lewe moet proe nie.  Dit beteken gladnie dat ek NIE die lewe mag geniet nie.  Die Bybel leer ons tog dat ons alles moet beproef en die goeie moet behou.  Soms moet ek die stuk sjokoladekoek eet en die soet daarvan proe terwyl ek my dieet vergeet.  Soms moet ek van die hoe krans afspring en die adrenalien in my are voel.  Soms moet ek myself uitdaag en dinge aanpak wat ek gladnie voor kans sien nie.  Wat sal die lewe sonder dit wees?  Soms moet ek die musiek hard aansit, al kla die bure en uitbundig dans.  Die lewe is kort, en niemand se ooit op hulle sterfbed dat hulle te veel gelag en geniet het van die lewe nie. 

Miskien is ons depressief omdat ons te veel dink oor die lewe, en te min die lewe leef.  Miskien le die antwoord daarin dat ons voluit moet leef, sonder enige "regrets".  Miskien is die antwoord vir die lewe om myself te vergewe vir wat ek gedoen het, my geloof in God te stel, uitbundig lief te he, ekstaties te lag en te leef.  Miskien moet ek ophou wonder en analiseer, en leef!  Miskien moet ek ophou SOEK na die sin van die lewe en my eie lewe sinvol MAAK.  Miskien moet ek ophou soek na dinge wat my gelukkig maak, en dalk my eie kopmeubeltjies rondskuif en gelukkig wees met wat ek het en wie ek is.  Miskien het die tyd ook gekom om daardie ou goeters wat in my garage rondle uit te gooi, want as dit nie bruiksaam is nie, is dit 'n las.  Miskien moet ek my dag begin met dankbaarheid oor wat ek het, en afsny wat my en my doel in die lewe NIE dien nie.  Miskien moet ek my NUWE dag NUUT begin, wetend dat ek in God se hand is, soos die Prediker dit stel, wie kan eet of drink of die lewe geniet as God dit nie moontlik maak nie.  Miskien moet ek weer onthou dat my kop slegs een gedagte op 'n slag kan verwerk, en daarom moet ek dalk eerder my kop vul met geloof in God vir elke oomblik en elke tree.  Miskien moet ek dalk weer onthou dat God almagtig is en dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat in Hom glo.  Miskien moet ek weer leer om in die oomblik te leef, in die son te staan en ophou wonder oor wanneer die reen weer gaan val.  Eerder wees, en in my IS leef, as in miskien, as en dalk leef!

Dalk moet ek my kamera uithaal en een van daai lag-advertensies maak van alles wat mooi is in my lewe, want ek weet verseker, dit wat ek is en het is kosbaar, en daar is mense wat alles sal betaal om my lewe te kan leef! 

Monday, September 23, 2013

Onse Vader en Depressie

Soms voel die lewe moeilik en ondraaglik, wat veroorsaak dit.  Soms voel ek depressief, hoekom?  Soms voel ek eensaam en alleen, hoekom?  Soms sukkel ek om in die oomblik van vandag te leef en voel ek asof ek nie uit die bed kan of wil opstaan nie, hoekom?  Soms wil ek vlug, hoekom?
Vandag vra ek hierdie vrae vir myself en spekuleer, nie omdat ek dink dat ek die antwoord het nie, maar eerder wil spekuleer oor hoekom dit so is uit my ondervinding. Vir my spekulasie, wil ek die woorde van die Onse Vader in Mattheus 6 as 'n moontlike riglyn gebruik.  Dit is nou die gebed wat Jesus vir Sy dissipels leer van hoe hulle eintlik moet bid en hoe hulle dalk hulle ingesteldheid moet verander.
1.        Wete dat die sentrum van bestaan God is:
Ek gee nou nie om wie ek en jy is nie, en hoe gelowig is nie, maar die lewe kan nie bestaan sonder God nie.  As ek bid:  "Onse Vader wat in die Hemel is, laat U naam geheilig word", beteken dit dat ek weet en verstaan dat ek nie sonder God kan bestaan of leef nie.  Deur Sy Naam te heilig, gee ek daarmee erkenning van die feit dat God elke dag en oomblik my middelpunt van bestaan is.  Ek gee God die erkenning vir wie en wat God is.  Daar is in pastorale sielkunde die wete dat enige probleem in my bestaan, sielkundig en ook fisies, onderliggend 'n probleem met my verhouding met God is.  So, enige probleem en enige situasie het in sy essensie 'n verhoudingsprobleem met God.
    2.        Laat U koningkryk kom en laat U wil geskied:
Vir eeue reeds sit mense met die dilemma van 'n vraag of God totaal in beheer is van die lewe, en of ek as individu in beheer van my lewe is.  Die wonder van God is dat God NIE my soos 'n poppemeester WIL beheer, sonder my toestemming nie.  God het ons geskep sodat ek en jy vrye wil kan toepas.  Ons is so geskep dat ons SONDER God kan leef en bestaan indien ons dit so wil verkies.  Dan is dit natuurlik ook so dat my keuses en my idees my eie is, en dat ek dan ook alleen verantwoordelikheid vir my dade moet aanvaar.  Deur God te vra om Sy wil te laat geskied, maak ek God en Sy wil vir my lewe, deel van my bestaan.  Op hierdie wyse doen ek dieselfde as Jesus aan die kruis met die woorde:  "In U hande gee ek my gees oor."  Wat dit wonderlik maak is dat ek nie net God erken soos in die eerste punt as die sentrum van my bestaan nie, maar ook elke dag my pad met God wil loop.  Dit is van kardinale belang, aangesien die Bybel ons ook leer dat selfs die bose ook die bestaan van God erken, maar in rebellie teen God is. 
Wat dit verder ook belangrik maak is dat ek ook in my oorgee aan God se wil, God se hand en God se les soek in elke ding wat in my lewe gebeur.  Baie mense in hulle depressie sit met ongelooflike skuldgevoelens oor hulle keuses en hulle lewens.  Hulle leef in 'n bestaan van "regret", en hulle is elke dag besig om hulleself te blammeer oor die keuses wat hulle gemaak het, eerder as die verstaan en die leer van lesse.  Dit is seker een van die moeilikste idees in ons bestaan, om te verstaan dat my lewe in God se hande is, en dat ek wel vrye keuse het, maar dat ek telkens vra en soek na God se wil in my lewe.
Deur te vra vir God se wil, erken ek daarmee dat God vir my die skilderdoek gee wat dit vir my moontlik maak om te kan skilder.  Sonder dit kan ek al die mooiste idees in my ronddra, maar sal ek in die lug skilder.
    3.        Gee my vandag my daaglikse brood:
Waar die WIL van God dalk meer 'n groter en langer plan is, gaan hierdie deel van die gebed oor die klein dingetjies wat ek elke dag nodig het vir my bestaan.  Hieronder is my behoefte aan gesondheid, kos, skuiling en elke tree van my bestaan van elke dag.  In die daaglikse brood bewys ek ook dat ek besef dat ek God nie net nodig het in die feit dat ek dink my lewe is in God se hande, naamlik die pad wat ek moet loop nie, maar in besonder ook elke tree van my bestaan. 
In my depressie en sukkel van elke dag, fokus ons soms te veel op die groot prentjie, terwyl die klein prentjies soos 'n impressionistiese skildery, saam die groot prentjie vorm.  Wanneer ek depressief is, is die beste raad soms om op die klein dingetjies te fokus.  Soos wanneer jy nie krag het vir die dag en vir die groot prentjie nie, moet jy dalk fokus op die klein dingetjies.  Fokus om net eers op te staan en te stort vir 'n week.  Daarna, sit elke keer net een stukkie klein aksie by om te verseker dat jy verandering teweegbring.
Wanneer ek skilder, kan ek natuurlik nie net doen met die idee of met die wit doek voor my nie, ek het verf en kwaste en idees nodig, deur die loop van 'n proses.
4.        Vergewe my sondes:
Wanneer die Bybel ons leer van God se vergiffenis, beteken dit dat God my skilderdoek, met al die skewe en lelike en ongure beelde, uitvee en elke keer vir my 'n NUWE doek gee om op te skilder.  Ons dink soms dat meesters soos Picasso en Rembrandt sommer net perfek begin skilder het van die begin af.  Beslis nie, hulle studios en huise was gevul met honderder probeerslae, selfs van hulle bekendste skilderye.  God se vergiffenis beteken dat ek elke keer van voor af begin, maar natuurlik met die kennis en die tegniek van wat ek geleer het op die vorige skilderdoeke van my lewe.  Elke keer probeer ek beter en beter, en al kry ek dit nie reg nie, is daar 'n onuitputbare bron van skoon en nuwe doeke by God beskikbaar.
Hierdie idee maak die lewe draaglik, want depressie en stryd en drama in my lewe, kom gewoonlik van die feit dat ek na al die vuil en mislukte doeke van die verlede kyk, en besef dat daar nie plek is vir my nuwe idees nie.  Sonder skoon en nuwe doeke, al het ek al die tegnieke van 'n meester, sal niks beteken nie, en gaan selfs die grootste meester net nog 'n nuwe gemors maak. 
5.        Soos ek ander vergewe:
Interresant van die manier hoe hierdie sinsnede gevorm is, is dat ek net van God kan verwag om my te vergewe op dieselfde manier hoe ek mense om my vergewe.  Het jy al daaraan gedink dat Jesus nooit aan die kruis gevra het om Sy sondes te laat vergewe nie?  Jesus het verstaan dat Hy EERS die mense om hom, hulle wat hom tot dood veroordeel en aan 'n kruis vasgespyker het moet vergewe.  Jy moet eers vergewe voordat jy van God en ander kan verwag om jou te vergewe, en omdat jy mens is, verstaan jy ook die woorde van Jesus wat se:  "Want hulle weet nie wat hulle doen nie."
Kom ons wees eerlik, elke dag word ongelooflike onreg ons aangedoen, miskien klein, of dalk net so groot soos om aan 'n kruis vasgespyker te word.  Deur NIE te vergewe nie, beteken dit dat ek myself meer onreg aandoen as hulle wat my skade aangedoen het, want terwyl hulle lankal vergeet het wat hulle aan my gedoen het, laat ek deur die feit dat ek nie vergewe nie, hulle toe om elke dag en elke oomblik oor en oor aan my die skade te doen.  Sonder vergiffenis is dit geen wonder dat ek depressief is nie, want ek leef totaal in die verlede en beleef oor en oor dieselfde hartseer van daardie oomblikke van hartseer.
Om een of ander rede het ons ook die spreekwoord aangeleer om te vergewe, maar nie te vergeet nie.  Die Bybel leer ons dat God se vergiffenis 'n totaal NUWE skilderdoek gee, sonder om ooit weer daaraan te dink.  Vergewe is vergewe EN vergeet.  Ek kan soos Picasso en Rembrandt my tegniek vir die res van my lewe op my ondervinding bou, maar as ek iemand vergeet het, vergeet ek totaal en al hoe die gemors-skildery gelyk het.  Sonder vergiffenis, kan ek nie leef nie. 
En dalk is die belangrikste vergiffenis nie noodwendig NET vir mense om my nie, maar ook myself.  Nie om verskoning te soek nie, maar ook in die wete dat nie al my probeerslae perfek is nie, en dat ek myself NIE kan blammeer oor die feit dat ek aan die begin nie soos 'n meester geskilder het nie.  As ek die eerste probeerslag nie suksesvol is nie, kan ek nie ophou skilder nie, want skilder is deel van die lewe, en sonder skilder is ek REEDS dood, en watter tipe van 'n erfenis los ek vir die wereld rondom my.
Hierdie vergiffenis van ander is so belangrik, dat dit weer in die gebed herhaal word, en ons besef dus hoe belangrik dit is.  Ek sien baie mense met wrokke in hulle harte, want hulle kan nie vergewe nie, en daarom kan hulle eenvoudig NIE met hulle lewens voortgaan nie.  Dit beteken gladnie dat jy in so 'n situasie moet en mag bly van situasies wat jou oor en oor skade doen nie, beslis nie.  Dit beteken tog ook dat jy, na vergiffenis, met 'n skoon doek kan sit om jou lewe beter en mooier en met meer kleur te gaan skilder.
6.        Lei ons nie in die versoeking nie, maar verlos ons van die Bose:
Ons weet al baie lank dat die bose nie noodwendig iets is wat buite ons menswees is nie, want elke dag veroorsaak ons ook hartseer en drama in mense se lewens.  Deur die gebed vra ons vir God om ons te help om onderskeid te kan tref tussen wat goed en sleg in die lewe is.  Ons vra vir God om ons op die paaie te lei waar ons nie in drama en spanning is nie, en waar ons ook nie drama en spanning in ander se lewens veroorsaak nie.  Daarmee saam spreek ons ook ons bereidwilligheid uit om, na vergiffenis, die regte pad en die regte lewe te WIL leef, uit dankbaarheid.  God vergewe ons, en ons wil tog probeer om ons volgende skildery met meer kleur en met beter tegniek te voltooi.  Ons spreek ons begeerte uit dat God ons gedagtes en ons aksies sal lei, sodat ons nie weer oor en oor dieselfde foute sal maak nie.  Ons wil groei en beter mense word, al weet ons dat ons nie perfek is nie, wil ons graag die mooi agterlaat in die mense om ons se skilderdoeke.

Wednesday, September 18, 2013

Gaan skilder

Ek hoor so baie dat mense se dat die lewe moeilik is, en nie vir sussies gemaak is nie.  Maar het jy al gedink wat dit is wat die lewe so moeilik maak?

 

Ek lees baie oor die onderwerpe, en ek kom tot die konklusie dat daar om een of ander rede 'n onderskeid gemaak word tussen die fisiese en die spirituele, die logiese en onlogiese, die hart en die verstand asook die droomwereld en die realiteit.  Dit wil ook voorkom asof ons wereld in twee dele verdeel word naamlik die logiese weste en die spirituele ooste.  Vir ons as Westerlinge, gaan die wereld van die ooste die laaste paar jare oop, veral omdat ons dalk begin besef dat ons nie net eenvoudig kan leef in ons logiese breine nie, want met dit alleen kan jy nie geluk in jouself en jou lewe vind nie.  Al meer mense lees oor Budhisme en die Daoism, en al meer mense woon rituele by van meditasie en stil word.  Op een of ander wyse besef ons dat ons nie net eenvoudig kan aanhou om te luister na die geraas in ons logiese koppe nie.  Selfs in die sielkunde en ons metodes om mense te help, begin ons om "oosterse" metodes soos hipnose en meditasie toe te pas om mense te help om te leef.  Selfs die Dalai Lama lewer die volgende kommentaar oor hierdie twee werelde en se: "Westerners are externally rich, but in their hearts they are poor, Easterners are externally poor, but in their hearts they are rich".

 

Maar met hierdie "oopgaan" van die ruil van idees, sien ons ook dat die oosterse denke ook verstaan dat hulle manier van werk op sy eie ook nie die enigste antwoord is nie.  Ek is altyd bang om die woord "balans" te gebruik, aangesien dit baie mense oortuig dat hulle manier van dink reg is, want ons sukkel om twee gedagtes gelyktydig plek te gee, en dan bly mense in hulle manier van denke, omdat dit 'n stukkie van die waarheid bevat.  Ons sien dat denkers soos Anondea Judith in haar boek: "Eastern Body, Western Mind", sekere oorbruggingstegnieke toepas om die idees van die ooste te koppel met Maslow se ontwikkelingsfases.  Om te besef dat beide waar is in dieselfde ruimte is eintlik waaroor dit moet gaan, want jy sien, alhoewel ons Westerse logika ons leer dat slegs een idee waar is, maak dit ons mal omdat ons altyd gaan bly soek na die EEN antwoord wat in alle situasies waar is.  Ons is deurgans besig om deur die wereld te CSI en te desekteer om by 'N antwoord of oorsaak van dinge uit te kom. 

 

Daar is een goue draad wat van alle tye af 'n filosofie van elke geloof en filosofie is, en dit is dat daar progressie en groei in jouself moet plaasvind.  Mense wat nie bereid is om te groei en aan te pas en te dink of te wonder of nuwe dinge wil ervaar nie, sal nooit gelukkig wees nie.  Alles in ons wereld is ingedeel in spoed wat vorentoe gaan, selfs die tyd waarin ons leef.  Geluk en die sin vir die lewe gaan nie daaroor om een filosofie te kry en daarby vas te haak nie.  Selfs Paulus praat oor Christenskap en verwys na Christene as babatjies wat nie vaste spyse kan eet nie, want alhoewel hulle groot is, leef hulle soos babatjies, want hulle het nie gegroei nie.  Ek dink dit is hoekom dit so lekker is om kind te wees, want kinders "ontdek" elke dag iets nuuts, en die mense om hulle komplimenteer en maak 'n groot ding van elke nuwe ding wat hulle bemeester.  Van my beste tye was op Universiteit waar ek blootgestel is aan denkers en mense wat nuut en anders gedink het as wat ek doen.  Dan kom mense op een of ander stadium wat hulle stagneer, en dink hulle het ge-arriveer, en dan begin die depressie, die hartseer en die gevoel dat hulle nie kan "cope" in die wereld nie.  Die rede daarvoor is dat jy nie saam met die wereld groei nie, hulle dink hulleself onder jou uit en dan skielik word jy kwaad en moedeloos en herken jy nie die wereld om jou nie.  Jy voel depressief en jy kan nie funksioneer nie. 

 

Ek ken middeljarige mense, mense van 70 (want dit is in die wereld waarin ons leef middeljarig) wat so bybly met tegnologie, e-mail en internet.  Mense wat hulle verheug oor die wonder van die wereld van vandag.  Dan sien ek weer jongmense, mense in hulle 40's, wat kerm en kla oor alles en elke dag met 'n lang gesig rondloop.  Jy sien, groei is iets wat jy wil, en ek dink die lus om te groei en oop te wees vir nuwe idees, dit is die sin van die lewe.  Die oomblik wat jy nie groei, lees of dink nie, is jy dood.  Soos die filosoof Descartes gese het: "I think, therefore I am", dit is dalk die sentrum van bestaan.  Elke dag is 'n nuwe dag en soms vind ek dat mense wat nie dink nie, stagneer en word ongelukkig, want dit is waar, die trein het reeds vertrek.  Ek kan nie onthou wie dit gese het nie, maar ek onthou die aanhaling: "In times of change, the eager to learn will inherit the earth, while the educated find themselves beautifully equiped for a world that no longer exists".  Dit is soos die oom wat die ossewa besigheid in die Kaap gehad het, wat nie geglo het dat motors ooit die nuwe ding sal word nie, en kort voor lank sy besigheid moes sluit, want niemand het meer met ossewaens gery nie.  Om jou idees te handhaaf is geen probleem nie, maar dalk is die probleem dat jy jouself nie toelaat om te groei of verder te gaan nie, en ook jou onvermoe om aanpasbaar te wees.

 

Mense het die tendens om ook, sonder dat hulle die feite weet van situasies of mense, die baba met die badwater uit te gooi.  Mense noem hulleself Christene en glo dat God alles in die wereld gemaak het, maar hulle proe nooit aan die stukkies wat God ook gemaak het nie, want dit is onbekend.  Mense gaan na palmlesers toe en lees boeke van oom Siener van Rensburg, want hulle wil weet.  Die lekker van die lewe le nie in beheer en weet en die waarheid nie, die lekker gaan in die ontdekking van wie jy is en die wereld rondom jou.  Die lekker gaan oor die moontlikhede van 'n wonderlike dag more wat God vir jou geskep het en kan ontdek.  Ek vind dit vreemd dat mense kan duisende rande spandeer om oorsee te gaan want dit is so wonderlik, terwyl ons eintlik hier in die derde wereld pragtige nuwe en mooi dinge kan ontdek.  Wat jy lees en waarheen jy groei is nie belangrik nie, maar DAT jy dit doen, dis die lewe.  Dis soos asemhaal, sonder groei IS jy dood net soos sonder asem.

 

Een van die lekker dinge van toer, is dat jy nuwe kulture ontdek.  Jy ontdek dinge wat jy nie eers geweet het bestaan nie, kosse wat jy nog nooit van geweet het nie, maniere van lewe wat jy nie ken nie.  Die hele lewe is 'n reis en iemand se nou die dag: "Reis is die beste opvoeding wat jy kan kry".  As ek altyd met Jan Tuisbly se karretjie ry, gaan ek nooit ontdek wat daarbuite is nie, en gaan ek dink dat die wereld net tussen hierdie 4 mure is, en dit gaan my realiteit bly.  Ek word vasgevang in my eie idees, en niemand daag my bietjie uit nie.  Ek en Hugo leer nou die dag geskiedenis oor die onderwerp van die Renaissance, waar mense uitgedaag is om nuut te dink.  Op die stadspleine het hulle by kafee's gesit en filosofeer oor of die lewe nie dalk anders is as wat hulle nog altyd gedink het nie.  Die kuns, die musiek, die skryfwerk en filosofie, het mense uitgedaag om nuut te dink.  Vandag het ek en jy 'n wereld van die internet met boeke en idees wat volop is.  Ons kan onsself uitdaag om elke dag iets nuuts te leer, te bemeester of oor te wonder.  Moenie bang wees daarvoor nie, want mense wat bang is, is mense wat nie lekker weet nie, en dan vashou aan dinge wat vir hulle meer sin maak.  Mense wat nie groei nie, hou vas aan grashalms en halwe waarhede as die sentrum van hulle bestaan.  Die sin van die lewe gaan oor jou eie persoonlike evolusie van vorentoe kyk en vorentoe beweeg en groei.

 

Ek het op skool tennis gespeel en dit baie geniet.  Oor die jare het ek steeds my raket gehad, maar nooit gaan speel nie.  So 'n paar maande gelede reel iemand 'n tennistoernooi tussen vriende, en ek gaan speel toe.  Genade, maar het ek gesukkel.  Ek het in my kop al die idees, maar omdat ek dit nie gereeld toegepas het nie, kon ek niks beteken op die tennisbaan nie.  Dieselfde geld vir jou persoonlike groei, elke dag en elke oomblik is ons op die tennisbaan.  Maar omdat ek nooit deelneem en balle slaan en nuwe tegnieke toepas en leer nie, gaan elke oomblik daarvan vir my hel wees.  So met jou verhoudings, so met jou werk, so met alles in jou lewe, ek moet deelneem.  Groei is presies dit, want daarmee leer ek hoe die wereld leef.  As ek nie groei saam met die spel nie, raak ek agter, en kort voor lank vra niemand my meer om saam te speel nie.  Dan word ek 'n toeskouer van die lewe, dan word ek 'n "victim" en blammeer die mense wat my nie meer vra nie.  Dan word ek 'n klakous wat naderhand die hele spel kritiseer.  Ek kyk tennis van die kant, en verlang eerder terug na die "mooi" goeie ou dae van Biorn Borg en Chris Evert, en mis die wonder en mooi van Nadal en Federer se pragtige tennis.  Naderhand koop ek nie eers meer kaartjies nie, naderhand kyk ek nie meer die wedstryde op televisie nie.  En kort voor lank MIS ek uit op die lewe en sit weer in my hoekie en wonder hoekom my lewe nie sin het nie.

 

Groei gaan dus ook gepaard met die bereidwilligheid om "OOP" te wees vir vernuwing en nuwe idees.  Oop te wees om te verstaan dat tennis verander het en dit te geniet vir wat dit is, eerder as om dit te vergelyk met hoe dit WAS.  Vandag is 'n nuwe dag, met baie lag en geniet-pakkies wat uitgepak is op die tafel.  Ek kan natuurlik gaan daarvoor, dit oopmaak en voluit leef, of in sak en as sit en bang wees dat daar dalk iets "gevaarlik" in die dag opgesluit kan wees.  Ek kan eerder fokus op dit wat "obstacles" is oppad na die lag toe en eerder in my hoekie sit en myself bejammer, of ek kan eenvoudig uitgaan en fokus op die prys wat wag in die lewe van elke dag.  Ek kan natuurlik by my venster staan en almal bekyk wat lag, en dit afmaak as sinneloos en oppervlakkig en simpel, of ek kan die deur oopsluit en saam gaan lag.  Ek kan natuurlik kritiseer en oordeel, of ek kan besef dat ek eintlik nie HULLE oordeer nie, maar eerder myself en dat ek myself jammer kry.  Eintlik besef ek dat ek eintlik jaloers is op hulle, want hulle LEEF, en ek sit en degenereer. 

 

My oom in Holland is vir my 'n ongelooflike inspirasie, want hy leef so met uitbundigheid.  Hy soek geleenthede en kanse OM dinge te doen, eerder as om redes te soek hoekom hy NIE wil nie.  As hy wil skilder, weet hy hy gaan dalk nie eendag in die Louvre een van sy skilderye daar sien hang nie, maar hy skilder vir HOM.  Sin in die lewe gaan nie oor die aanvaarding en noodwendig die GROOT prys nie, maar in die genieting van elke dag.  Met geld, sonder geld, maak nie saak nie.  Kleuterskool kindertjies teken prentjies elke dag en bring dit huistoe, en hulle is trots daarop.  Of jy dit nou op die yskas sit, of in die kar vergeet, hulle wys jou.  Dit gaan oor die genot van die prentjie teken, en nie oor die miljoene rande wat mense vir 'n Picasso betaal nie.  Of jy nou met 'n ou droee pen teken, of met waterverf of met oliverf, dit maak nie saak nie, solank jy net gaan geniet.  Kort voor lank kom jy dan agter dat, alhoewel jy gedink het jy kan nie verf nie, jy al hoe beter en beter word, en naderhand kan jy dit in jou huis ophang.

 

Gaan teken jou prentjies vandag,  gaan skilder, gaan groei

Wednesday, August 28, 2013

Wynand "Loftus" Van Vuuren


Ek weet nie hoekom nie, maar ek le gisteraand en dink aan Wynand "Loftus" van Vuuren wat saam met my in die Laerskool was.  Ek dink elkeen van ons het so 'n iemand saam met ons op die skool gehad.  Hy was nou die een wat werklik "uit" was.  As ek terugdink kan ek onthou dat hy gladnie mooi was nie, soos die oom sou gese het, so wit soos 'n voorbode.  As ek onthou was hy so wit dat hy die enigste kind was wat in daardie tyd 'n hoed gedra het as hy in die son uitgegaan het.  Ek kan onthou dat ons gespot het en gese het dat ons dink hy skyn in die aand as die son ondergaan.
 

Ek kan onthou dat ek nog voordat ek geglo het in lewe op ander plannete, gedink het dat hy een van hulle moes gewees het, want hy was weird.  Dalk is sy ligsensitiwiteit dalk die rede, maar hy het nooit saam met ons gespeel nie.  Ek onthou hy het daai Alpha 1999 ruimtetuigies skooltoe gebring en die hele tyd die vorige episode in sy kop deurgespeel.  Wat vreemd is, is dat niemand Wynand geboelie het nie, niemand het ook vir hom gelag nie, want ek dink diep binne was die kinders bang vir hom.  Die meisies wou nie naby hom sit nie, want hy het ook soms nog tot laat in die Laerskool "glipsies" gehad, maar selfs daaroor het niemand hom ooit gespot nie.

 
Wynand se oupa hulle, of so het hy gese, het 'n plaas gehad in Aliwal-Noord, en elke naweek het hy gewag dat sy oupa-hulle moet kom kuier, want dan sou sy oupa hom Loftus toe vat.  As mense vir hom op Maandag gevra het of hy toe daar was, het hy altyd gese dat sy oupa nie kon kom nie.  So wonder ek by myself of "Loftus" toe ooit op Loftus was.

 
Maar Wynand is een van daardie mense wat ek my hele lewe lank sal onthou, want alhoewel hulle brandarm was, en hy deurskynend, kan ek hom net nie vergeet nie.  Wynand was natuurlik ook gladnie sportief nie, en het so min koordinasie gehad dat hy gesukkel het om aan 'n deur te klop.  Naderhand het die LO-Meneer opgehou om vir hom te vra vir 'n doktersbriefie, want eintlik wou hy graag, maar het die hele klas opgehou.  Ek kan nie onthou dat ek hom ooit sien hardloop het of 'n bal vang of gooi nie.  Hy het sommer van die staanspoor af nie eers sy LO-klere aangetrek nie, maar sommer op die pawiljoen gaan sit.

 
Ek dink ek onthou vir Wynand, want Wynand was by elke skoolfunksie en langs elke sportveld.  Ek dink die meisies het daarvan gehou dat hy daar was, want hulle was al aan hom gewoond, maar hy het die meisies van die ander span ontsenu.  Maar Wynand was altyd daar, selfs langs die Laerskool krieketwedstryd tussen ons en Timbuktu se 3e span.  Wynand was daar.  Ek sien hom na soveel jaar sit daar onder die groot boom en kyk terwyl hy sy tinfoil toebies eet.  Vir een of ander rede het Wynand geglo dat alles by die skool eintlik om hom draai en as hy nie by die Eerste Span se wedstryd is nie, SAL hulle verloor.

 
Ons is almal na verskillende skole toe na Laerskool, en ek het nooit weer vir Wynand gesien nie, maar gehoor dat hy oorlede is in Standard 8, dis toe ons nog te dom was vir grade.  Maar Wynand onthou ek soos asof dit gister was, amper 40 jaar later.  En ek wonder toe:  "Wat is dit maak dat ek na al die tyd nog wonder oor ou "Loftus"?

 
Kinders is mos maar baie wreed, maar om een of ander rede het die wreedheid en gespottery nooit aan Wynand gaan sit nie.  En moenie 'n fout maak nie, hy was nie 'n dom ou nie.  Ek dink wat my gevang het is die manier hoe hy aangehou leef het, te midde van wat ander dink of hoe hy lyk.  Ons het respek vir hom gehad omdat hy elke wedstryd langs die veld gestaan en "Wonnies" geskree het.  Hy was vir my 'n rolmodel, maar ek besef dit nou eers.  Want ek wonder hoe sou ek gevoel het as ek in sy skoene was, en sou tien teen een in 'n hoekie gaan sit en kripeer het.  Hy het dit nie aan hom laat vat, die feit dat hy nie 'n meisie kan kry om saam fliek in die saal te gaan kyk nie, hy was daar en het die fliek kom geniet.  Hy het homself nie laat onderkry oor die feit dat hy nooit op Loftus was nie, hy het al Naas Botha se statistieke uit sy kop geken.  Hy was nie bekommerd dat hy nie geld het om by die snoepie "Chelsea-Buns" te kan koop nie, want sy ma het mos vir hom Tinfoil appelkooskonfyt broodjies ingepak.  Alhoewel hy op daardie stadium nog met Alpha 1999 ruimtetuie gespeel het, was ons eintlik jaloers, want ons wou ook nog daarmee speel, maar dit was "uncool".  Eintlik het Wynand vir my laat sien wat ek gemis het in die lewe, en wat dit is om werklik mens te wees, deur so lank "kind" te bly.

Eintlik besef ek vandag dat die uitdaging vir talentvolle mense om suksesvol te wees nie baie groot is nie, maar ons leer meer by mense soos "Loftus".  Ons lees al die boeke van die "Champions of Industry" en die wonderlike "Leiers" van ons wereld, maar ons vergeet om te kyk na elke mens om ons.  Die Bybel is vol van mense soos Wynand, noem hulle maar op, Moses, Dawid, Gideon, Job, Petrus en Paulus.  Mense wat jy nou nie sommer uit 'n "line-up" sou gekies het om jou volk deur die woestyn te lei nie.

Elkeen van die mense wat ek genoem het, het een of ander verskoning gehad van hoekom hulle nie hulle roeping kan nakom nie.  Hier te kort en daar te lank, soos ons almal maar is.  Maar God werk anders, God werk deur die Wynand "Loftus" van Vuurens van die wereld, want krom stokke kan ook reguit houe slaan.  Mense wat alles al verloor het en wat swaargekry het, is soms die mense wat die grootste impak het.  Mense wat alles het, is en word arrogant, en dink soms dat hulle God nie nodig het nie, of hulle is so ingestel in hulleself dat hulle nie langs die 3e span se krieketveld wil sit om maats aan te spoor nie.

Wynand het dit ook geniet en geselskap ingedrink wanneer iemand net aan hom aandag gee.  Ek voel skuldig dat ek nie meer moeite met hom gedoen het nie, maar ek is dankbaar vir wat hy my geleer het.  Krom stokke, wat dink hulle kan nie, is soos mense wat swaarkry.  Hulle verstaan dankbaarheid, want hulle vat nie alles om hulle as vanselfsprekend nie. 

Miskien is jy vandag bietjie "down", miskien voel jy soos 'n "mislukking", miskien is jy eensaam en voel asof jy van 'n ander planeer kom.  Dalk het jy niks geld nie, dalk het jy jou werk verloor.  Dalk is jy vasgevang in omstandighede wat vir jou voel asof jy nie weet watter kant toe nie.  Ek weet nie, jy weet self.  Weet dit, jy kan dalk 40 jaar van nou af deur jou optrede iemand, soos in my geval vandag, se denkwyse of optrede verander.  Weet dit ook, net omdat jou toebies in 'n Tinfoil kosblik kom en almal om jou sulke ontwerper-kosblikke is, beteken nie jy moet honger ly of nie geniet wat in jou lewe IS nie.  Vandag voel ek soos 'n mislukking, daar is baie mense wat my haat en mense wat my kritiseer, waar verskonings en wie jy is nie belangrik is of op goeie ore val nie – maar dan dink ek aan Wynand, wat te midde van alles, dink ek, homself gelukkig gemaak het.

Jy hoef nie op "Loftus" te wees om vandag te geniet nie, jy kan vandag met jou hele hart gaan leef en opdaag vir jou lewe, sonder dat dit perfek of volmaak is!