Kraakvars Kersfees

Een van die wonderlikste boodskappe van Kersfees, was nog altyd vir my die feit dat God vir ons 'n "nuwe" kykie gee van Wie en Wat God is. Vir eeue sit mense en wonder en redeneer oor God. Almal van ons het 'n ander manier wat ons Godsbeeld werk, maar vir my is dit wat met Christus se geboorte gebeur ongelooflik. Dalk so effens anders as wat jy mag dink vandag.

Jesus se geboorte, wys vir ons 'n ander sy van die Godsbeeld. Natuurlik vind ons die dele oor Liefde en Genade, maar meer as dit nog, Jesus kom wys vir ons deur sy lewe hoe ek en jy met God kan handel. Daardie voorbeeld is asemrowend vir my, want alhoewel ons deur die Ou Testament baie verhale kry wat ons probeer wys, is Jesus se manier iets spesiaal. Dit is ook die eerste keer in die Bybel waar ons leer dat ons ook, "in Christus" God se kind is. In Christus se boodskap en Deur Sy voorbeeld leer ons op 'n asemrowende manier wat ons verhouding met God is en moet wees.

Wat verbysterend is, is dat Jesus IN die wereld kom leef het. Hy het al dieselfde uitdagings beleef as wat ek en jy elke dag in leef. Jesus het mense gehad wat Hom gehaat het, mense wat Hom geboelie het. Hy het in die woestyn Sy eensaamheid beleef, Hy het beleef hoe die bose Hom probeer verlei na die skadukant. Hy was ook minderwaardig hanteer, en mense was haatdraend teenoor Hom. Jesus was ook uitgekryt, daar is op Hom gespoeg en vele geleenthede het Hy ook met pyn en twyfel gesit. Daar in die tuin van Getsemane wys Hy ook sy menslikheid deur vir God te vra om die beker by hom te laat verbygaan. Maar twee dinge staan uit in Jesus se lewe, Sy totale vertroue in God dat God in beheer is, en tweedens wys Hy teenoor alle mense Sy vergewensgesindheid. Aan die kruis se Hy: "Vergewe hulle want hulle weet nie wat hulle doen nie". Jesus verstaan dat mense om Hom net mense is, met foute, met idees en natuurlik ook met boosheid IN hulle.

Jesus se boodskap is egter heel eenvoudig rondom die lewe, vertrou in alles op God en vergewe almal om jou. Kersfees kan vir jou oor baie dinge gaan, familie, vriende, geskenke ens. Daarmee is daar absoluut niks fout nie, maar as jy die twee dinge miskyk, mis jy die hele doel van die boodskap.

Vertroue op God

Deur my lewe het baie aaklige dinge met my gebeur, dinge wat my siel gebreek het. Daagliks sukkel ek met depressie en 'n gevoel dat ek niks werd is nie. Soms voel dit asof God my vergeet het en asof ek totaal alleen gelaat word in die woestyn. En in daardie boodskap voel dit asof die bose deel in my daagliks die oorhand kry in my kop. Dit voel vir my asof daar nie 'n toekoms is nie, en ek is bang vir die lig in die tonnel, want ek dink dit is, uit ervaring, 'n trein wat aankom. Mense om my glo my nie meer nie, en baie mense skryf my af. Die stukkie krag wat ek oor het om op te staan, gebruik ek om te probeer, maar soms voel dit asof my drome nooit bereikbaar sal wees nie. Elke dag voel asof ek voor die tyd al dink en weet dat dit wat ek aanpak gaan misluk.

Ek lees, ek skryf en ek bid, maar dit voel asof ek soos Job net nooit suksesvol sal wees nie. Ek probeer hard, en ek pak dinge aan, net om weer oor en oor teleurgesteld te wees. Mense om my haat my, kritiseer my en soek my ondergang. Ek vra en dink en bid om vergiffenis, en vra myself soms af wat ek verkeerd gedoen het om hierdie lewe te verdien? En ek vra myself af vandag, so met kersfees, of die fout nie maar net op een plek le nie, my tekort aan vertroue in God. Van kleins leer ons dat JY die argitek van jou eie lewe is, so, is jou mislukkings ook net JOU toedoen?

Ek wil vandag voor God op my kniee gaan en die grootste sonde van alles bely, die feit dat ek nie meer in God se plan vir my lewe glo nie. Ek vra om verskoning dat ek in depressie is, want dit is die gevoel dat jy van God verlate is, terwyl jy nooit is nie. Ek vat vandag die voorbeeld van Jesus dat ek sal opstaan en die lewe leef wat God vir my geskenk het, en dat ek sal leer en vorentoe beweeg. Ek sal in Jesus se voorbeeld verstaan dat die lewe nie volmaak is nie, maar dat God in die onvolmaaktheid wonderwerke doen en Hom steeds met My bemoei.

Ek sal my oe oopmaak en sien hoe God wel vir my ongelooflike dinge gee en doen, en dat ek eerder moet fokus op wat ek het, teenoor wat ek nie het nie. Ek sal God vertrou dat alles ten goede meewerk, en eerder glo dat God vir my is, en dat my lewe nie hoef volmaak te wees nie, want die wereld is nie. Dat ek eerder moet verstaan dat God die lewe GEE en dat dit kosbaar is, en dat ek eerder moet ophou top en wonder, terwyl 'n wonderlike lewe my verbygaan. Vandag is die dag dat jy moet besef dat die grootste geskenk wat jy ontvang het, die lewe is, en die feit dat God so baie moeite gedoen het deur Sy Seun te stuur, ons moet herinner hoe belangrik die lewe is.

Haatdraend

Afrikaans is seker een van die tale waarin woorde ongelooflike betekenis dra, en so self-verduidelik dat jy eintlik niks verder oor die woord kan se nie. Die woord "haatdraend" is een daarvan. Die eerste persoon teenoor wie jy haat dra, is baie keer jouself. Mense leef met spyt en verwyt oor keuses wat hulle gemaak het, en natuurlik ook oor keuses wat hulle nie gemaak het nie, of verkeerd gemaak het. Mense loop vir jare rond in hierdie verwyte, wat die dryfsand is wat daagliks probeer om jou in te sluk. Sommiges van ons se neuse steek net-net uit, en hierdie haat van onsself het die uiteinde dat jy daarin verdrink.

Alhoewel God ons as volmaak geskep het, moet ons verstaan dat ons nie die mag en pag besit om perfekte besluite en keuses te maak nie. Ons is menslik, en dit beteken eenvoudig dat ons feilbaar is. Jesus se boodskap van Sy lewe was een van vergiffenis, maar daarmee saam ook die feit dat God ONS so liefgehad het, dat Hy Jesus na ons gestuur het om 'n gebroke wereld heel te maak. Laat hierdie kersfees jouself toe om jouself te sien soos God jou sien, as 'n spesiale wese, iemand wat vir God belangrik is. Sien jouself as 'n wese wat deur God vergewe is, so hoekom nie jouself vergewe in die proses nie. Dalk is dit hoekom ons ons naaste nie kan liefhe soos ons moet nie, want ons het onsself nie lief nie. Hou op om jouself te kasty oor die verlede, sien jouself in die lig wat God jou sien en kry jouself lief soos wat God jou liefhet.

Daagliks leef ons in 'n wereld waar mense teenoor JOU haatdraend is. Daar is mense daarbuite wat teleurgesteld is en voel wanneer jy nie ondergaan nie. Soms is daar niks wat jy daaraan kan doen nie, maar as jy kan probeer. Onthou altyd dat, wanneer mense jou haat, hulle besig is met hulle eie prosesse in hulle lewens. Mense het hulle eie idees, hulle eie pyn en hartseer, en daarvoor moet jy deernis toon. Wees teenoor sulke mense liefdevol, want hulle is in jou lewe met 'n doel, maar hulle weet ook nie wat hulle doen nie. Soms moet jy mense toelaat om te leef, en selfs te haat, want dit is hulle proses. Een fout wat ons maak is om hulle haat deel van jou lewe te maak. Ons het self soveel probleme in onsself, en daar is nie nog plek in jou lewe om eienaarskap te aanvaar vir ander se haat en probleme nie. Soms is die beste manier van 'n saak uitsorteer, om hulle te los. Ek ervaar daagliks baie mense in my lewe wat my haat, maar net omdat ek my steur daaraan, beteken nie dat ek dit kan oplos nie. Dit is hulle stryd, en dit is hulle wat dit met HULLE God en HULLE geloof moet oplos.

En die haat in jouself oor ander? Ons hele lewe, en as jy jouself 'n Christen noem, is om in alle omstandighede die Liefde te kies, bo enige ander emosie of aksie. Dit is vir ons moeilik, veral wanneer ons dink dat iemand ons te na gekom het, of ons ondergang soek. Jesus gee ons die boodskap aan die kruis, dat ons moet vergewe en in Liefde moet leef. Dink jy vir 'n oomblik dat die vir Hom maklik was om in daardie oomblik, aan die kruis, te vergewe en te vergeet? As mens is dit nie maklik nie, maar dit is die boodskap van Jesus se geboorte, om ANDERS op te tree as wat jou natuur jou wys. En verder nog, jy het lief en leef in liefde nie omdat mense dit verdien of nie verdien nie. Jy is lief vir mense om jou, oor wie JY is. Jy is 'n liefdevolle mens, want JY is kind van God. Geen mens kan ooit werklik liefde "verdien" nie. As jy eers wag vir dit om te gebeur, sal jy dit dalk nooit kry nie. Wanneer JY besluit om in liefde te leef teenoor alles en almal, te midde van wie hulle is en wat hulle doen, dan eers verstaan jy die boodskap van Kersfees. Dit is in daardie oomblik waar jy daagliks God se liefde deur die koms van Christus kan ervaar. Mense is nie volmaak nie, mense is daagliks besig met hulle eie persoonlikhede en hulle eie ervarings, en jy kan slegs klippe gooi, wanneer JY volmaak is, en jy is nie.

Selfs Jesus wat, soos ons glo volmaak was en selfs Goddelikheid in Hom gehad het, het nie eers geoordeel en met haat in Sy hart geloop nie. Wie gee jou dan die reg om dit met ander om jou te doen, maak nie saak wat hulle aan jou doen nie. Die wereld het liefde nodig, en selfs al gee die lewe nie vir jou liefde nie, gee dit in elkgeval. Die boodskap van Jesus was ook dat ons nooit die liefde van God kan verdien nie, of liefde in die algemeen nie. God het JOU lief, period, sonder verdienste, te midde van jou foute en nukke en grille. God het JOU lief, of jy HOM liefhet of nie, deur genade. Dus, hou op om ander te haat, hou op om ander se ondergang te soek, of te blammeer. Want sonder liefde is jou lewe gedoem, en sonder liefde is jy niks meer as 'n galmende simbaal nie.

Wanneer jy dus vandag Kersfees ervaar, gaan vertrou met jou hele hart op die God wat jou skepper, onderhouer en redder is. Gaan vertrou dat die God waaroor vandag gaan, met jou hele hart, al is dit tot aan die kruis. Verstaan dat dit die God is wat jou selfs voor jou geboorte SYNE genoem het, en dat daardie God jou, met jou nukke en grille, met jou persoonlikheid, met jou pyn en hartseer, nooit sal los nie. Anders sou God die wereld maar net laat vergaan het sonder om Jesus te stuur.

Gee al jou haat oor aan God, laat Jesus se boodskap jou genees van al jou haat teenoor jouself, teenoor die wat jou haat en die wat jy haat. Dalk is vandag die dag wat jy 'n whatsapp stuur aan iemand wat jou haat, of iemand wat jy haat, wat jou gaan toelaat om dit te laat gaan.

Anders mis jy die boodskap van Jesus en Kersfees, en was alles wat God deur Jesus vir jou gedoen en gewys het, absoluut verniet.

Geseende Kersfees aan jou en jou mense, en mag die liefde van Jesus jou dag vul, en jou lewe oorneem!

Blokkiesraaisel lewe

Ek is absoluut versot op blokraaisels. Ek dink soms dat as dit nie was vir die blokraaisels nie, daar dalk minder Huisgenoot verkope sou wees. Maar dit is so lekker om 'n blokraaisel te voltooi, en soos ek vandag in opgewonde sien dat daar 'n skoon een is wat ek nog nie mee begin het nie, dink ek toe dat 'n blokraaisel dalk net soos die lewe is. Die lewe is natuurlik 'n raaisel, en dit is soms vir ons onmoontlik en voel soos 'n onbegonne taak.

DEELNEEM

Ek vind dit vreemd as ek by mense kom wie se blokraaisels in die Huisgenoot blanko is. In ons huis het ons altyd baklei oor wie die blokraaisels kry. Die lewe is natuurlik 'n keuse, soos alles. Jy het 'n keuse of jy wil deelneem of nie. Net omdat jy nie blokraaisels van jou lewe wil invul nie, beteken dit niks nie. Jy het die keuse of jy die uitdaging wil aanvaar of nie. Niemand dwing jou nie.

Ek het die afgelope ruk soveel ouer familielede van my ontmoet met my oom se besoek. Wat my die heel meeste opval is dat sommige van hulle, en dit is hartseer, hulle fut vir die lewe verloor het. Hulle is en lyk nie meer lus om te lewe nie. Dit wil soms voorkom asof hulle die lus vir die blokraaisel van die lewe verloor het, en dink dat hulle al genoeg ingevul het, al is dit nie klaar nie. Natuurlik besef 'n mens dat dit net in sekere gevalle is wat jou blokraai altyd perfek klaargemaak word.

Die lewe het soveel mooi in, en soveel genot. Vir baie is die blokraaisel een groot stress, terwyl vir ander is dit een groot stuk pret. Ek geniet dit vreeslik om dit te doen, So loop die lewe met elke mens, maar as jy nooit deelneem aan die blokraaisel nie, hoe sal jy ooit weet hoeveel pret dit kan wees. Soms sien ons op die blanko blokraaisel 'n klomp moeilike woorde, dan dink ons sommer summier dat ons eerder nie gaan deelneem nie. Sommige mense wat ek ken dink so oor die lewe en sien net die moeilike woorde raak, maar, die blokraaisel bestaan ook uit 'n hele klomp "maklike" antwoorde wat almal behoort te ken. Ek verstaan dat, soos die tyd loop, jy reeds in jou lewe die maklike antwoorde ingeskryf het, en dan bly net die moeilikes oor, dit is verstaanbaar. Maar, om 'n begin te maak, begin by die maklike woorde, eers.

Die Budha het een keer sy pad verloor en nie her of derwaarts geweet nie. Toe kom hy by 'n Olifant wat hom baie goeie raad gee, en dit is, gaan terug na die begin en probeer weer. Veral wanneer mense depressief is staar hulle hulleself vas teen die groot woorde en die moeilike uitdagings van hulle lewens. Partykeer moet jy teruggaan na die begin, na dit wat jy ken en waaroor jy beheer kan uitoefen, om sodoende weer "beheer" oor jou lewe te voel. Die lewe is nie gebou deur groot tree nie, maar in baba-treetjies. Maar dit is soms die baba-treetjies en die woordjies wat jy ken, wat jou die leidraad bied tot die groot antwoorde wat jou skielik met trots vul.

PENCIL IT IN

Niks frustreer my soveel soos 'n blokraaisel wat onnetjies is met 'n klomp doodgekrapte letters en woorde nie. Wanneer jy effektief 'n blokraaisel invul, gebruik 'n potlood. 'n Potlood laat jou toe dat jy kan uitvee en van voor af kan begin. Dit gee jou die geleentheid dat jy jou foute kan gaan regmaak. Sommige mense gaan die blokraaisel lewe in met "permanent markers", wat jou absoluut geen beweegruimte tot verandering bied nie. Die lewe is plooibaar, veranderbaar en dinamies. Leef so met jouself en met mense om jou, dat jy altyd die geleentheid kry om te verander. Soms is ons aksies van so 'n aard dat ons onsself met die permanente marker in 'n hoek inverf, wat ons nooit kan verander nie.

Wanneer jy soms vashaak by 'n moeilike woord, word dit belangrik dat jy die woorde wat reeds ingeskryf is, moet gaan herondersoek. Ek sien baie mense wat vashaak in hulle lewens, wanneer hulle weier om hulle woorde, hulle manier van denke, uit te daag en te her-evalueer. Een ding is seker, en dit is hoekom jy met 'n potlood moet skryf, niemand het die totale waarheid en al die kennis en pag om alles altyd 100% reg te kry in hulle lewens nie. Daar is telkens nuwe waarhede en nuwe sinonieme wat in die blokkies kan pas om jou tot nuwe antwoorde te kan lei.

Soms dink ons dat 'n potlood 'n "swakkere" keuse is, of dat dit nie "goed" genoeg is nie. Ons dink dat as ons met 'n pen skryf alles beter sal wees. In die tyd toe NASA ruimte toe is, het hulle so gesukkel om met penne in die ruimte te skryf, dat hulle 'n kompetisie uitgevaardig het om die probleem op te los. Een persoon het toe gewen en al wat hy aanbeveel het is dat hulle potlode gebruik wat nie swaartekrag nodig het nie.

Ons is baie maklik om ons standpunt te gee en ons stempel permanent op mense af te druk, dat ons soms vergeet dat ons nie al die kennis in die lewe het nie. Ons is dinamiese wesens wat leef in 'n dinamiese wereld wat daagliks verander. Wees versigtig dat jy nie met jou idees so permanent is, dat daar nie plek tot verandering en besinning is nie.

DIE OPSTELLER

Soos met die blokraai, glo ons tog dat God die opsteller van ons lewe is. Daar is geen twyfel dat elke gedeelte van die blokraai op die ou einde fyn beplan is, en dat alles wel gaan pas. Dit lyk soms asof woorde onmoontlik is en dat dit nie gaan inpas nie. Maar so deur die proses kry jy wel sekere aanduidings dat daar nie foute is nie.

Te midde van die feit dat dit nie altyd sin maak nie, moeilik is of onmoontlik voel, verander totaal wanneer ek weet dat op die ou einde alles gaan sinmaak, gaan inpas en sal werk. Ek is nooit 'n voorstander gewees van die poppespel-idee van God met ons alleenlik, en dat alles 'n paadjie het nie. Maar ek het natuurlik altyd vrye wil, maar geloof dat God dit alles ten goede sal laat meewerk.

LEIDRADE

Die blokraaisels het wit en swart blokkies. Die wit blokkies is vir die antwoorde en die swart blokkies bevat leidrade van wat in die wit blokkies geskryf kan word. Stel jouself voor as jy sonder leidrade die blokraaisel moet invul? Dit sal totale chaos wees. Die lewe is net so vol leidrade en informasie. Soms ken jy nog nie die antwoord nie, en moet jy op 'n ander plek begin. Sommige van die blokraaisels maak die begin effens makliker met foto's van bekende mense wat se name jy moet invul. Daar is altyd leidrade wat van die opsteller af kom.

Ek dink dat dit makliker is om blokraaisels te doen, wanneer jou kennis van die lewe beter is. Vir die onthalwe, hang dit totaal af wat jou verwysingsraamwerk is. Ek sukkel nogal om die foto's en name van die sepie-akteurs te herken, want dit is nie noodwendig my forte of belangstelling nie. Soms word jy deur die blokraaisel gedwing om jouself uit te daag met iets wat jy nog nooit van gehoor het nie. Die lewe dwing ons soms ook in rigtings waar ons moet funksioneer wat buite ons verwysing en idees van die lewe is. Ons dink soms dat dit sinneloos is, maar in werklikheid het ons dit nodig, want sonder hierdie uitdagings gaan ons dalk nooit die leidrade kry vir die volgende fase van die blokraai nie.

Maar daar is ook ander wonderlike leidrade wat ons kry. Dit is die leidraad van die ander woorde wat reeds neergeskryf is in die wit blokkies. Ons sien in blokraaisels dat die een ding na die ander lei, en so besef 'n mens dat geen ding in jou lewe, geen woord wat jy neersit, sonder plek of sonder nut is nie. Elke ding het sy plek, hoe sinneloos ookal die woord vir jou lyk, hy het 'n plek. Op dieselfde manier, pas jou verlede en al jou ervarings presies in jou lewe in, dit maak dit moontlik vir jou, en is soms nodig om leidraad te wees vir daardie lang onmoontlike woord wat jy mee sukkel. Sonder daardie naam van die sepiester wat vir jou sinneloos is, is dit dalk net die A-Ha leidraad wat jy nodig het. Niks in die lewe is sinneloos en sonder plek nie, wees dus oplettend oor alles om jou, in jou verlede en jou hede.

EKSTERNE HULP

Ons probeer almal die blokraaisel eers tot op 'n punt invul wat ons self kan uit ons eie kennis. Maar soms onthou ons nie wie die persoon in die Bybel is nie, maar dan is daar eksterne hulp. Soms moet jy maar gaan oplees of naslaan of iemand vra. Ek dink ons is soms so nederig of bang dat mense gaan dink dat ons dom of stupid is, en dan vra ons nie vir hulp nie. Partykeer is dit nodig om met mense te praat en nie net jou eie kop te volg nie. Soms het jy eenvoudig nie die antwoorde nie, en dan word jy kwaad en ongelukkig, en dan lyk jy NOG meer na 'n fool as wat jy sou gevra het. Ek kyk nou die dag 'n fantastiese program op YouTube oor die "art of asking". Om mense te vra om jou te help is menslik, net soos enige ander ding in ons lewens. Vra mense vir hulp, hulle kan net "nee" se, maar soms kan hulle "ja" se en vir jou antwoorde gee.

Ek wil my soms dood lag as ek besig is met 'n blokraai, en dan lees ek die leidraad en dink dit moet een of ander komplekse woord wees. Dit alles net om te besef dat die woord dalk 'n heel eenvoudige een is. Vra hulp, soek hulp en sodoende maak 'n klomp woorde daarna vir jou sin wat jy nooit voorheen raakgesien het nie.

AFSTAND

Ek is nou op daardie ouderdom waar ek 'n ou brilletjie nodig het om die leidrade se klein lettertjies te kan sien. So het ons ook soms nie net hulpmiddels van 'n bril nodig nie, maar afstand. Ek staar myself soms blind na die leidrade, en sien nie dinge op 'n afstand nie.

Ons is natuurlik grootgemaak met die idee dat ons almal alles ONMIDDELIK binne 'n sekere tyd moet invul in ons blokkies. Partykeer verstaan en besef 'n mens dat jy dalk 'n breuk moet vat van jou "uitdaging". Soms is dit belangrik om die blokraaisel 'n dag of twee te los, oor welke rede ookal. Soms help dit om die blokraaisel 'n dag of twee te los en weer net bietjie jou bearings te kry. Dit het al gebeur dat na 'n paar dae se afstand van die uitdaging, ek skielik sommer 'n klomp woorde op 'n oomblik raaksien wat ek nooit voorheen kon nie.

GENOT

In al die jare van blokkiesraaisels, het ek nog nooit enige een ingestuur vir die kompetisie nie. Dit genot daarvan is vir my goed genoeg. Ons is soms so ingestel op ons doelwitte en die prys en al die tipe dinge, dat ons blokraaisel 'n hel word. Ons dink ons MOET dit perfek doen, ons mag GEEN foute begaan nie, want ons het die kompetisie voor ons.

Nie alles in die lewe is 'n wedstryd of 'n resies nie. Die lewe is beslis ook nie een van dit nie. Die Prediker in die Bybel leer ons dat as alles as 'n wedstryd gesien word, niemand ooit wen nie, dit kom tot niks. Wat hy ons wel leer is dat ons dit kan geniet, onsself kan uitdaag om meer en meer kennis te kry. Ons kan vrae vra oor ons lewens en nuwe dinge leer, maar sonder dat daar noodwendig 'n prys MOET wees.

Ons word moeg as ons altyd 'n prys en 'n uitkoms najaag. Soms is die blokraaisel net die blokraaisel, en die lewe net die lewe. Dit kan geleef word, sonder dat daar noodwendig SIN in dit is. Dit is 'n vreemde konsep, maar soms gaan die lewe ons verby, en sit ons met 'n vol blokraaisel en al die antwoorde vir al die vrae, en wat dan? Ek het alles REG gedoen, maar nooit geleef nie, ek het al die hartseer en pyn en trane, sonder 'n prys op die einde.

Leef vandag en nou, leef voluit en geniet wat daar te geniet is. Ruik die blomme, gaan staan in die reen, en gaan LEEF.

Klasgemiddeld

Hierdie tyd van die jaar voel dit asof almal besig is met een of ander eksamen. Dit is gewoonlik die tyd wat ouers verskriklik bekommerd is, en irritasies in 'n huis loop maar hoog. Kinders se X-Box voordele en selfoongebruik word ingeperk, en daar is nie tyd of kans vir braai of funksies as 'n familie nie. Ek onthou hoe erg eksamens vir my was, spesifiek toe ek op skool was, want 'n mens moet allerhande vakke leer wat nie werklik jou forte of belangstelling is nie.

Wanneer die uitslae uitkom, is dit altyd 'n groot spanning, want ons word getoets aan die punte wat ons kry. Nou die dag kom Hugo, my oudste, by die huis met 'n punt wat nie heeltemal voldoen aan die vereistes wat ons, en hyself, gestel het nie. Sy response is vir my so tipies van hoe ek ook op skool opgetree het, want skielik gooi hy die klasgemiddeld voor ons. Hy wys met groot trots uit dat almal swak gedoen het, en dat hy gelukkig bo die gemiddeld presteer het.

In my antwoord klink ek toe vir myself net soos my ma toe ek op skool was. Sy het altyd vir my gese dat 'n mens jouself meet aan jou eie standaarde, en nooit aan die klasgemiddeld nie. Wat belangrik is van dit, is dat ons moet besef in die lewe dat daar wel 'n "gemiddeld" is in alles in die lewe. Mense wat dinge bereik in hulle lewens, is gewoonlik die wat bo-gemiddeld presteer en wat aan hulle eie verwagtinge voldoen. Indien jy altyd volgens die gemiddeld gaan meet, gaan jou lewe altyd gemiddeld wees. Dit is die een kant van die muntstuk wat ons nooit moet vergeet nie.

KONTEKS IS BELANGRIK

Wat egter belangrik is, is dat ons altyd die konteks ook in berekening moet bring. Ons sien om ons soveel kinders wat allerhande drastiese stappe neem, veral wanneer hulle nie aan vereistes voldoen nie. Ons as ouers wil graag dat ons kinders beter lewens as ons moet leef. Ons verwag van hulle meer as wat ons ooit van onsself verwag het. Ek vang myself en my vriende om my uit dat ons nou net so klink soos wat ons ouers geklink het toe ons kinders was. Ons word self die "gemiddeld" en die "mode". Op Facebook sien ek hoe ouers allerhande dinge neerskryf oor die eksamen, en ook hoe trots hulle op hulle kinders is. Die Bybel waarsku ons daarteen dat die oordeel waarmee ons oordeel, oor ons ge-oordeel gaan word. Ek wonder soms, wanneer ons kinders na ons kyk, watter tipe voorbeeld ons aan hulle stel.

Ek self wat groot mislukkings in my lewe deurgaan, kyk soms in skaamte in my kinders se oe. Maar een ding wat ek deur al die sukkeltye geleer het, is deernis. Dit is nie altyd maklik om op alle silinders te vuur nie. Soms is daar omstandighede, presies soos 'n klasgemiddeld, waaroor jy geen beheer het nie. Soms is daar daardie een vak wat jy eenvoudig nie baas kan raak nie, want dit is nie in jou beheer of in jou greep om dit te vermag of deur te kom nie.

Ek kyk na die wereld om my, en ek sien gebroke en stukkende mense. Die lewe verwag soms van ons baie meer as wat ons kan vermag. Elke dag is 'n eksamen, en soms is jy net eenvoudig nie opgewasse teen dit nie. Jy word telkens deur die mense om jou uitgetrap omdat jy ook soms onder die gemiddeld, of onder die verwagting presteer. Mense gebruik allerhande anti-depresante om hulle lewens beter te maak. Soms moet ons, met onsself en veral met ons kinders, effens deernis te ontwikkel met wat gebeur en die punte wat ons behaal.

Beteken dit nou dat ons nooit beter probeer wees nie? Beslis nie, al wat ek daarmee probeer se is dat ons moet besef dat die klasgemiddeld en omstandighede soms 'n rol speel. Nie almal kan 9 onderskeidings in matriek behaal nie. In dieselfde asem is ons ook bewus daarvan dat nie almal wiskunde aanleg het nie, en om van almal te verwag om dit te kan doen, is onrealisties. So, die klasgemiddeld bly belangrik, maar net as 'n aanduiding. Wat belangrik is in die lewe, is nie wat ander se doelwitte en verwagtinge van jou is nie, maar jou eie. Maar, jou doelwitte moet altyd binne konteks wees, en gefundeer in die realiteit. Die klasgemiddeld is vir jou 'n aanduiding van hoe maklik of hoe moeilik 'n vak is, en jy kan daardie realiteit nooit miskyk nie. Maar belangrikste van alles is dat die klasgemiddeld nooit vir jou 'n verskoning mag word om jou potensiaal mis te kyk nie. Die klasgemiddeld is en mag slegs 'n aanduiding wees, maar nooit 'n verskoning om nie die beste te wees wat jy kan wees nie. Dit is die balans.

EIE DOELWITTE

Die klasgemiddeld is ook iets wat jou "insluit", maar dit is nooit jy en jy alleen nie. Ons wil almal 'n individu wees, maar solank ons onsself met ander vergelyk, sal jy nooit een wees nie. Ons gooi maklik die klasgemiddeld uit as ons kinders dit as konteks vir ons vertel, en ons se dat dit onrealisties is. Maar is ons verwagtinge van hulle nie net so onrealisties nie. Jy kan in die lewe NET jou eie doelwitte volg, nie dit wat ander van jou verwag, of wat ander vermag nie. Ons as ouers is vinnig om vir hulle te vertel dat hulle hulleself nie met die norm van die klasgemiddeld mag vergelyk nie, maar in welke mate doen ons dit? Uit my persoonlike ondervinding die laaste klompie jare, sien ek dat ons altyd mense meet, en van hulle ontslae raak wanneer hulle nie aan ons vereistes voldoen nie. Veral wanneer dit handel oor sukses en geld, beoordeel ons mense baie aan die uitslae, en nooit oor die insette wat hulle lewer nie.

OORDEEL EN DEERNIS

Ek weet ek skryf baie oor oordeel, dalk vat ek dit baie persoonlik op, maar ek hoor elke dag hoe mense net oordeel en oordeel. Ons loop daagliks met weegskale rond en ons meet almal. Ek wonder soms of dit gebore is uit ons Calvinistiese opvoeding en idee oor God? Ek se daarmee gladnie dat daar nie tyd en plek is vir be-oordeling nie, en ook nie dat jy nie self mag besluit wat vir jou werk en nie werk nie.

Een van die redes hoekom ek so glo in die boodskap van die Nuwe Testament, en dit antwoord dalk hoe ek oor oordeel dink, is die idee van genade. Ons leef in 'n wereld waar ek die hele tyd NET op die punte en die rapport fokus. As my lewe so ingestel is om alles te meet en te analiseer, gaan ek nooit lewe nie. Genade beteken dat daar wel toetse en rapporte in ons bestaan is, maar God kyk nie NET daarna nie. Vir God is dit belangrik WIE daaragter staan en ons werklike menswees. Genade is ook belangrik, want dit leer ons dat ek nie elke dag NET my kind kan beskou na aanleiding van sy/haar punte nie. In God se oe is daar nie 'n skaal nie, daar is geen oordeel nie, daar is geen rapport nie. Ek dink dit is wat Jesus se koms in die Nuwe Testament ons geleer het, dat ons niks kan verdien nie. Wat sou jou en my lewe uit bestaan het as God ons net gesien het in ons rapport?

Gisteraand kyk ek 'n program: "The Bible" op History Channel. Dit gaan toe oor die Ou Testament, van Moses tot by Dawid. Daar is so 'n duidelike boodskap van die menslikheid in al hierdie "mense van God". Hulle probeer almal so hard om te wees wat God van hulle "verwag", en telkens val hulle. Hulle word gesalf as God se keuse vir die volk, maar die hele tyd faal hulle. Een ding is duidelik in al hierdie verhale, God besef hulle menslikheid. God besef dat alhoewel hulle hard probeer, hulle maar net mense is, hulle maar net presteer volgens die "klasgemiddeld". Oordeel God hulle daarvoor? Natuurlik is daar deur die verhale konsekwensies vir hulle dade, maar die konsekwensies kom net wanneer hulle nie meer God eerste stel nie. God het hulle aangestel, wetende dat hulle mense is, maar wanneer hulle optree soos die ander mense en God vergeet, dan kom die konsekwensies.

Dan kom die wonderwerk altyd van God se kant. Hulle kry steeds die geskenk, te midde van die feit dat hulle "onderpresteer" het, want God is lief vir hulle. Wanneer hulle hulle beroep op die genade, dan gee God steeds vir hulle die "prys". Die hele boodskap van die Nuwe Testament is dat ons MOET ons bes probeer, maar of ons nou suksesvol is, of nie, God vergewe ons steeds daarvoor. God se deernis gaan nie oor ons prestasies nie, maar oor die feit dat ons Sy kinders is. Ons dink soms ons oordeel "uit liefde", maar ek het al in my lewe ervaar hoe daardie "verskoning", mense uitmekaar skeer. Ek het gesien hoe kinders totaal en al rebelleer, wanneer hulle nie gehoor of gesien word nie. Ek het ouers gesien wat kinders se potensiaal totaal gebreek het, deur hulle kinders konstant uit te kryt.

Een ding wat ek ook gesien het, en dit is ook die gevaar van "oordeel", is dat die Bybel ons ook leer dat "wat jy saai, sal jy maai". Ek het al gesien dat kinders opgee op die lewe, en presies die mislukkings wat hulle ouers van hulle dink, begin uitleef. "Jy dink mos ek is 'n mislukking, nou sal ek maar dit", of "ek sal nooit goed genoeg wees nie, so wat is die punt om te probeer?". Ons moet in ons saamleef met ander mense altyd besef, dat niemand jou die mag en pag gegee het om ander so te behandel nie. Mense kan net groei in goeie grond, en sonder liefde is daar net negatiwiteit en hartseer in ons.

VERANTWOORDELIKHEID

Beteken dit dan nou dat ons maar moet opgee in die lewe en net doen wat ons wil? Gladnie, die gemeente vra ook vir Paulus: "moet ons dus meer sonde doen sodat die genade kan toeneem?" Jy sien, om in genade en met genade te leef is nie "menslik" maklik nie. Die menslike manier is oordeel en veroordeel.

Een ding van die klasgemiddeld wat ons soms vergeet, is my insette en verantwoordelikhede teenoor die klasgemiddeld. Onthou, die gemiddeld word bepaal deur almal betrokke se punte bymekaar te tel, en te verdeel deur die hoeveelheid deelnemers. Elke puntjie wat jy ekstra verdien, verhoog die klasgemiddeld. In daardie opsig moet ons ons verantwoordelikheid teenoor menswees aanvaar en besef. Hoe beter elke mens probeer leef, hoe meer inspireer jy die mense om jou om ook beter te wees en te wil wees. Dit is maklik om te oordeel, maar wat doen jy daaraan? 

Ons is soms op die pawiljoen besig om te skree vir die spelers op die veld wat hulle moet doen, maar jy neem nooit deel aan die spel en probeer 'n verandering bring nie. Soms voel jy magteloos, maar weet een ding, jy kan nie die hele klas se eksamens vir hulle skryf om die gemiddeld te lig nie, net jou eie punte behaal. Leef jou eie lewe, probeer jou bes, stel jou doelwitte, maar die belangrikste van alles, LEWE. Net soos eksamen en punte nie al is waaroor die lewe gaan nie, kry die balans en gaan hou soms vakansie. Maak plek en tyd om te rus en jou rek te laat slap word, want 'n rek wat heeltyd styf bly, verweer en verloor tog sy effektiwiteit.

Realiteit en Drome

Iemand vertel vir my hierdie oulike storie van die man wat vreeslik depressief was. So sit hy die aand weer buite op 'n tuinstoel en huil en kry homself jammer. Sy vrou stap na hom toe en se: "Aai, my man, dit kan tog nie so erg wees nie, daar is soveel dinge om voor dankbaar te wees in ons lewens". Hy antwoord haar: "Nee daar is nie". Sy se: "Ag nee my man, kyk net hoe mooi kom die maan daar oor die bome op". En hy antwoord: "Ja sien jy, nou kom die maan ook nog op".

Ek vind dit vreeslik insiggewend hoe ons as mense nie glo in dinge soos die Law of Attraction nie. Miskien het dit te doen met die feit dat ons een groot fout maak in ons denkproses. Kyk na die storie hier bo, die realiteit van die man se gemoedstoestand, is so oorweldigend dat hy gladnie die mooi kan raaksien van die maan nie. Wat ons doen, en dit is hoekom ons lewens in sulke haglike toestande soms is, is dat ons onderskeid maak tussen die "realiteit" (gewoonlik die negatiewe dinge) en die "droomwereld" (gewoonlik die positiewe). Ek toets mense baie en ek kom agter dat ons glo dat die positiewe, die lekker van die lewe, net 'n droom en ideaal is. Hulle sal jou altyd terugbring na die "realiteit" van wat werklik is, soos pyn, lyding, hartseer, drama en baklei.

Vanoggend praat iemand met my oor die foon, en so sien ek dit presies weer. Dit is 'n reenerige dag in Pretoria, en sy reaksie is: "Wat 'n mistroostige, depresiewe dag". Natuurlik skyn die son nie vandag nie, en ja, jy gaan erens natreen, en natuurlik op sulke dae word dinge uitgestel by skole wat kinders na uitgesien het. Maar is dit 'n mistroostige dag? Vir iemand anders kan dit 'n wonderlike dag wees, want nou kan hulle lekker pannekoek eet, of erens 'n heerlike glasie rooiwyn. Erens is dit dalk vir iemand 'n kans om saam met 'n geliefde heerlik knus onder 'n duvet te sit en 'n lekker film te kyk. Ek glo dat alles in die lewe wel hierdie "realiteit" inhou van die reen, maar dit is alles net 'n persepsie van hoe ek dit hanteer en uitleef. In elke deel van my bestaan het ek die keuse van hoe ek dit wil hanteer.

Toe ek so 6 jaar oud was, het my ouers in die A Capella koor gesing, en ons was op 'n reis Europa toe. Die een vlug het ons van Switzerland geneem na Amsterdam, maar dit het so gesneeu dat ons vir 'n ruk lank gestrand was om te wag om op te styg. Twee dinge het my opgeval, die een is dat die hele koor onmiddelik die "vervelige" tyd opgemaak het, en net daar in die lughawe vir die ander passasiers konsert gehou het. Almal kon natuurlik daar gesit en hulleself jammer gekry het, maar 'n "realistiese" en negatiewe insident in iets wonderliks verander. Die tweede les wat ek geleer het, was net nadat ons uiteindelik opstyg en deur die grou swaar wolke gebreek het, het die son heerlik van bo op die wolkemassa geskyn. Dit het my as 'n klein kindjie opgeval dat, alhoewel daar wolke "voor" die son is, en ons die son nie kan sien nie, die son steeds daar is. Dit is net so realisties en bewysbaar as die wolke wat jou dag mistroostig maak.

Wanneer ek negatief en depressief is, wat baie gebeur, kom ek vinnig agter dat ek my vasstaar in die wolkmassa voor my, en dan dink jy soms dit gaan nooit weggaan nie. Jy vergeet soms dat daar 'n son is wat jy net nie kan sien nie. Dit is natuurlik ook die fout wat die realiste maak is om dan skielik vir jou te verwyt dat jy nie die wolke raaksien nie. Dit is gladnie waar nie, ek is geheel en al bewus van die wolke, en ek ry maar my sambreeltjie saam en stop maar op 'n plek waar ek nie nat gaan reen nie.

Dalk is dit net ek wat in 'n wereld leef, wat gevul is met klomp "realiste" en klomp "dromers". Ek dink die probleem van die law of attraction en hoekom mense nie kan funksioneer nie, want nie een van die twee groepe "leef" nie, is omdat hulle absoluut of in die een of in die ander leef. 'n Mens sal doodgaan van depressie as jy elke dag net in die realiteit van die sleg, die pyn en lyding van die lewe leef. Net so sal jy doodgaan van die honger wanneer jy net in die droomwereld leef en dink dat dinge sommer net gaan verdwyn of uit die lug gaan val vir jou.

Dit is ons "absolute" denke wat die probleem veroorsaak. 'n Vriend van my se altyd: "Bid asof werk nie gaan help nie, en werk asof gebed nie gaan help nie". Ek dink dit vat dit baie mooi saam, want die kritiek wat die twee groepe teenoor mekaar het is juis omdat hulle nie die ander kant insien en balans kan vind in hulle lewens nie. Dit is weer die konsep van En-En, teenoor OF-OF. Ek is die laaste persoon wat dit regkry in my lewe, so ek weet hoe moeilik dit is. Dit is natuurlik wat die Bybel ook bedoel met dat daar 'n tyd vir alles in die lewe is.

Dit is vir ons baie inspirerend om Biografiee te lees van mense wat 'n "onmoontlike" droom gehad het wat stand gevind het in die realiteit. Dit is se, en daar stem ek saam met die groep realiste, en dit is dat as jou droom nie in die realiteit getoets kan word nie, dan is dit net 'n wolkie wat erens in die lug rondsweef. Net so verstaan ek ook dat geen werklike verandering in ons wereld sou plaasgevind het, sonder dat iemand eers 'n droom gehad het nie. Werklike suksesvolle mense, is daardie mense wat "beheer" oor beide "dimensies" van droom en realiteite in hulle lewens het.

Een ding wat ek wel in my lewe besef het, is dat 'n mens se persoonlikheid ook 'n rol speel, saam met jou agtergrond en jou opvoeding. Ek is dalk meer van 'n dromer, aangesien ek meer tussen mense leef wat realiste is. Ek het lank gedink dat die realiste die dromers "aftrek", maar in werklikheid is drome nie "bo" realiteit nie, maar saam met realiteit is drome die ander kant van die muntstuk. Goud word getoets in die smeltkroes van die realiteit, so ook word drome getoets in die realiteit van elke dag.

Een ding wat ons soms vergeet, en dit is waar geloof inkom, is dat daar 'n God is wat oneindig groter is as al ons drome en realiteite. Geen probleem wat jy het is onoorkombaar nie, maar as ek nie die geloof het nie, gaan ek in die modder van my lewe ook bly bestaan. As ek nie my drome aan God toevertrou nie, dan is daar ook geen moontlikheid dat dit ooit sal plaasvind nie. In geloof, word my pyn en lyding minder, en in geloof word die "onmoontlike", moontlik. Dit is natuurlik deur die eeue mense se probleem met geloof, en dit is dalk waar die woorde van in "sonde ontvang en gebore" verstaanbaar word. Maar dit is dalk presies wat God van ons verwag, is om te midde van die wolke oor en om ons, tog altyd te weet en te glo dat die son van Sy genade oor ons skyn, al is dit nie sigbaar nie. Om in jou slegste oomblik te verstaan dat al kan jy dinge nie sien nie, en God dalk ook nie, Hy steeds daar is om oor jou te waak en vir jou uitkoms te gee.

Wanneer jou drome waar word, dan se mense gewoonlik dat jy 'n hero is, maar wanneer dit nie in die realiteit grond vat nie, dan is jy werklik net 'n dromer. As jy net in jou realiteit leef en net jou ogies hou op die riooldam waarin jy is, sal die reuk in jou neus altyd walglik wees, en sal jy nooit die blommetjies gaan ruik nie. In dieselfde sin, is wanneer jy net droom, beland jy ook in die rioolput, so wees maar versigtig om een bo die ander te kies.

Miskien is vandag die dag wat jy moet leer om te balansseer, tussen jou drome en die realiteit, en verstaan dat die een nie sonder die ander kan bestaan nie. Al skyn die son bo die wolke, vat maar 'n sambreel saam.

Hardekwas raad

Een van die grootste probleme van menswees, is dat ons so graag erkenning soek vir wie en wat ons is.  Om hierdie rede, hou ons gladnie van verskillende opinies, of van mense wat verskillend dink as ons nie.  Ons hou nie van dit nie, want ons dink om een of ander rede dat "andersheid", 'n refleksie is op ons, en meer nog kritiek is op en oor ons manier van leef. 

Toe ek dominee was en mense in my studeerkamer gekonsulteer het oor hulle probleme, het ek baie vinnig geleer dat wat hulle ons in sielkunde geleer het waar is.  Jy moet luister, want mense wil HULLE storie vertel, en jy gee nie raad nie, want as iemand nie self by die antwoord uitkom nie, sal al die raad in die lewe hulle nie help nie.  Ek het dit soveel keer getoets, en gesien mense slaan toe as jy net iets se wat nie skroom met hulle idees nie. 

My oom kuier hier uit Holland, en daar is tussen hom en my ma en myself die hele tyd redenasies.  In die eerste week het dit my baie ontstel, tot ek besef het hoe gelukkig ek is om groot te geword het, baie sal se ek moet nog grootword, in 'n huis waar niemand niks vir soetkoek opgevreet het nie.  Daar was altyd miljoene standpunte en nuwe idees, oor God, die huwelik, menswees en selfwees.  Vir ander lyk dit asof ons permanent in rusie is, terwyl ons eintlik leef soos mense moet leef.  Verstaan mooi, ons gooi mekaar nou nie met goed nie, en terwyl ons oor mekaar praat en mekaar in die rede val, hoor ons tog altyd dat daar 'n nuwe en ander manier is om oor iets te dink.  Wat dit lekker maak is die dinamika van denke, want dit is tog nie lekker om daagliks dieselfde ou stories te hoor nie.

Een ding wat ek weer geleer het, is dat mense nie hou daarvan wanneer hulle appelkar omgekeer word nie.  So baie mense sit in haglike omstandighede, maar hulle sal eerder daar bly en stories opmaak, want die sekerheid, al is dit hoe haglik, is vir hulle beter as die onsekerheid.  Ek het baie vriende in my lewe verloor, want ek was blatant eerlik met hulle oor my opinie.

'n Vriendin kontak so 'n paar weke gelede na 'n klompie jare.  Sy was 'n universiteitsvriendin van my eks vrou.  Sy ontmoet toe 'n man, en hulle vra my om hulle te trou.  Oppad na die troue wat ek toe behartig, sit my eks-vrou en haar vriendin in die motor en praat van hoe 'n groot fout hierdie huwelik is.  Nie een van hulle twee, of ek, het die moed om dit vir haar te vertel nie.  Ons gaan toe maar deur met die troue.  So amper 2 weke later daag sy oukersaand met 'n tassie voor ons huis op, en vertel hou ongelukkig sy is, lang storie oor wat gebeur het.  Toe vertel ons vir haar dat ons so gevoel het, en sy was ongelukkig met ons dat ons stilgebly het.  So was dit ook die einde van ons vriendskap met haar, omdat ons nie haar gevoelens wou seermaak nie, het ons ook nie die regte ding gedoen en ons monde oopgemaak nie.

Ek verstaan dat sy dalk op daardie oomblik nie ons raad sou gevolg het nie, maar sy het nodig gehad om ons te hoor.  Raad gee is nie altyd wat mens wil hoor nie, want ons kan maklik dink iemand vind ons simpel of stupid, maar dit is tog belangrik.  Ek het daardie dag besef dat ek wel, al lei dit tot hartseer, eerlik met ander moet wees, want as iemand nie my omgee reeds verstaan nie, is daar elkgeval nie 'n verhouding nie.  Ek het ook verstaan dat mense uitpraat, juis wanneer hulle op 'n laagtepunt in hulle lewens is, en dit is natuurlik ook die laaste oomblik dat hulle raad van enige aard wil hoor.  Dan soek hulle eintlik net 'n sagte drukkie en 'n gevoel dat hulle OK is.  En om hulle te beskerm, dan se ons maar wat hulle wil hoor.  Maar ek het na die trouinsident besef dat 'n mens wel dan jou se moet se, en as iemand jou oor jou opinie wil aanvat, nou ja, dan moet hulle maar. 

Verder het ek besef dat in traumatiese tye, hulle lewens nie sin maak nie, omdat wat hulle dink en doen op daardie oomblik, juis die oorsaak van hulle ongelukkigheid is.  Hulle vertel jou van wat hulle gese en gedoen het, en het nie altyd die insig om te verstaan dat as hulle dit oor en oor gaan doen, die uitkoms dieselfde gaan wees nie.  Ek het verlede week 'n blog geskryf waarin ek mense in my lewe om verskoning gevra het, want ek maak baie mense om my seer.  Maar ek het skielik besef dat hulle my in 'n nuwe rigting wou stoot, omdat hulle omgegee het, maar ek was te hardkoppig om te luister.  Ek het so swaargekry in myself dat ek net erens vashouplek gesoek het, al was dit aan my krom idees.  Vandag verstaan ek dat ek baie van hulle weggejaag het, omdat ek beter wou weet.  Al het ek in my hart geweet hulle is reg, kon ek nooit hulle die respek toon om te luister en te verstaan  en te skuif nie.

Die Bybel leer ons dat jy yster met yster slyp.  Ek hoor in dit dat hoe meer "hardegat" ek is en hoe meer rigied ek nie wil skuif nie, hoe harder moet die yster wees om my te skuif na waar God wil he ek moet leef.  Dit is maklik om in goeie tye te kan skuif, maar dit is juis dan wat jy dit nie nodig het nie.  Dit is wanneer die alarms afgaan dat jy moet wakker skrik, en dan is daar die tyd vir jammer kry en ag-shamepies drukkies nie.  Ek het nie geluister nie, ek wou nie hoor nie, en ek het hulle wat raad gegee het, nie net hulle raad verontagsaam nie, maar hulle ook sommer weggestoot.  Maar ek het, genadiglik die laaste week besef dat die wat daar is met harde klinkharde ysterraad wat seermaak, werklik omgee.  Die wat nie omgee nie het lankal moed opgegee en geskuif, want niemand kan aanhou en aanhou as jy nie wil luister nie.

Ek het besef dat EK moet luister, na soveel as moontlik mense, veral die wat daar is in my donkerste uur.  Of hulle nou reg of verkeerd is is nie belangrik nie, maar dat hulle daar is beteken dat ek ten minste wat hulle se ter harte moet neem.  Logies maak dit tog sin.  As ek so slim was en al die mag en pag besit het en volmaak was, sou ek tog nie in die gat beland het nie.  En daar is ander mense wat dalk al by Sun City was en die pad daarheen ken, hoekom sal ek nou, soos meeste mans, nie vra vir aanwysings nie?  As ek verdwaal, vra ek vir rigting.  En hoe onlogies sal dit dan wees om skielik dan eerder om die N1 Kaapstad pad te bly, as my bestemming Sun City is?  En dan wonder ons, met groot verbasing hoekom ons nooit daar uitkom nie. 

As daar een persoon is wat verstaan hoe dit voel om te verdwaal, is dit ek.  En ek vra om verskoning weereens aan al die mense wat my probeer help het, en steeds doen, dat ek so hardegat is.  Maar een ding besef ek, dalk draai ek by Beaufort-Wes, kan ek enige tyd begin vra vir raad, luister na aanwysings, want ek gaan bietjie laat aankom by Sun City, ek het dalk tyd en petrol en moeite gemors, maar ek kan by my bestemming uitkom.

Albert Einstein het gese dat die toppunt van "stupidity" is om dieselfde ding oor en oor te doen en 'n ander uitkoms te verwag.  Soms is die groewe van aangeleerde gedrag so diep in ons, dat ons sukkel om uit dit te kom, maar die eerste stappie is om te weet dit is nie die enigste manier van dink en doen nie.  Om te dink dat jy reg is, is goed, maar om te dink dat jy die enigste een is wat reg is, dit is waar die probleem inkom.  Ek is besig om reuse spronge in my kop te maak die laaste week.  Ek besef so goed dat dit manier hoe ek dinge doen nie my gaan uitbring by waar ek wil wees nie.  Ek besef ook dat ek nie maar net die kar se neus in dieselfde rigting kan hou nie, want ek gaan net verder en verder weg van my bestemming.  Draai die neus om, luister na die raad, volg die raad en sorg ten minste dat jy in die rigting van die bestemming ry.  Geen meer mooi storietjies praat of skryf of vertel nie, want niemand glo dit meer nie, selfs ook nie meer jy nie.  En 'n nuwe storie maak, help niks, dit verwar net almal wat vir jou by Sun City wag.  Hulle speel al lekker gholf en swem in die see, terwyl jy nog karring met die hitte van die karoo en kindertjies wat vra:  "Hoe ver nog?"

Verstaan dit werk nie, wees bewus dat dit nie werk nie, want Sun City lê nie op die N1 Suid nie!

Ek vra om verskoning

Vandag wil ek nie probeer om slim te klink nie. Ek skryf baie, maar baie mense kritiseer my daaroor, want my lewe kom nie uit by my woorde nie. En vandag, sonder om myself te verantwoord, wil ek bieg en om verskoning vra.

Dit is so maklik om te preek, en nog makliker om vir die wereld te skryf en te vertel hoe hulle moet wees. Dis maklik om te blammeer en die wereld om jou te beskuldig en nooit self na binne te kyk nie. Dit kan maklik word om te verwag van ander en verskonings te maak, want dit word n mooi bossie waaragter jy kan wegkruip. Jy verantwoord jouself, maar jy leer nooit die lesse wat jy moet leer nie. Jy verwag ander moet by jou leer, terwyl jy nooit luister en by hulle leer nie. Soms verwag jy van die wereld om jou te hoor, jou te aanvaar, maar jy doen dit nooit met hulle nie. Jy wil skree van frustrasie, maar sien nooit die frustrasie in hulle harte raak nie. Jy word kwaad as jy voel hulle vertrap jou, maar kyk nooit af om al die lyke onder jou eie voete te sien nie.

Die lewe gaan nie oor jou en jou alleen nie. Ons vergeet Jesus se boodskap in die wye sin. Jesus het Sy lewe vir ander gegee, te midde van die kritiek. Jesus het ons geroep om mekaar te dien, nie onsself nie. 

Ek kyk vandag diep in myself in en vra om verskoning. En ons moet besef dit is nie n martellaars vergiffenis nie, maar een van harde werklikheid en realiteit. Ek staan eensaam en alleen, bakhand voor almal altyd, maar my hart is nie oop nie. 

Ek onthou dat ek jare terug n kursus bygewoon het, en ek onthou die woorde: "verstaan eers en luister, voordat jy self verstaan en gehoor kan word". Ek weet dit eintlik, maar op hierdie dag verstaan ek dit eers. Ek verstaan vandag, en daarom vra ek om verskoning.

Jy sien, vandag verstaan ek dat my houding en denke my situasie veroorsaak het. Vandag preek ek nie vir iemand nie, net vir myself. 

Ons dink ons vermag die lewe as ons druk, en almal wat ons kritiseer is veral verkeerd, want hulle verstaan nie. Vandag is die beginpunt waar ek gaan luister, hoor en verstaan. 

En miskien word hierdie dag ook die dag wat jy die foon optel en vrede vir ander gee. Dalk is en was dit nog altyd die boodskap van die liefde van God wat ons misgekyk het. Wel, almal van ons het.

In die voorbeeld van Jesus, jou lewe vir ander gee, en niks terug verwag nie. En selfs wanneer hulle jou aan die kruis vasspyker, nog steeds vergewe uit liefde.

Deon Lewis

+27847970181

+27760464422

Deon.lewisfin@gmail.com

Sieledood

The day the music died

Ons het almal sekere oomblikke en insidente wat ons lewens ingrypend verander. Mense onthou waar hulle was met 911, met Oscar se vonnis, en as jy ouer is toe Verwoerd vermoor is. In jou eie lewe is daar net sulke insidente, wat jou lewe geruk en verander het.

Hierdie indidente word onthou agv die impak op jou lewe. Sommiges daarvan laat jou hart bokspring en dan is daar daardie wat jou stukkies van jou siel laat doodgaan

Ek gaan nie baie ingaan op die positiewe insidente nie, maar wat doen jy wanneer jou siel sterf en jou hart uit jou binneste geruk word?

Ek ken dit so goed in my eie lewe, en alhoewel ek siel-dood voel, probeer ek tog dinge om myself lewendig te kry.

1.  Besef dat die lewe vol insidente en realiteite is. Jy kan probeer nes jy wil, jy is elke dag blootgestel daaraan. As jy weet en verstaan dat miljoene mense deur die eeue ook dieselfde as jy deurgemaak het, maak dit dit makliker. Dit laat jou verstaan ook dat wat gebeur het nie persoonlik is nie, die lewe het nie n vendetta teen JOU nie. 

Selfs die mense wat jou hart uitruk, ja soms is dit persoonlik veral in n verhouding, maar meeste kere nie met opset nie. Jesus se aan die kruis: "vergewe hulle want hulle weet nie wat hulle doen nie. Dit is seker die moeilikste ding om so daaraan te dink. Maar vir JOU herstel moet jy so dink. Ek vat niks weg van die feit dat daar mense tussen ons rondloop met erge afwykings nie, dit is so. Maar oor die algemeen probeer mense maar net leef en bestaan.

2. n Saak het nooit net een kant as oorsaak nie. Hierdie is baie moeilik vir ons almal om te besef en te aanvaar. Ons hou daarvan om die sondebokke en oorsake te soek. Dit is menslik, maar goddelike liefde wat ons help besef dat niks buite konteks gebeur nie.

Daar is 2 probleme wat opduik met sondebok soek. Die eerste is dat ons geen blaam vir situasies deel nie. n Huwelik wat opbreek is tog n spel tussen mense. As een rugbyspeler n fout maak, ja, dan was dit dalk die oorsaak van die verloor, wat uitgewys kan word, maar die hele span was tog op die veld. Almal het n rol te speel, en so is dit met die lewe ook.

Die tweede is dat ek myself die res van my lewe kasty oor die keuses wat ek gemaak het. Ons hou so daarvan, en besef nie hoe dit die res van my lewe vorentoe beinvloed nie.

Alles gaan oor liefde, of die tekort daaraan. Wees altyd bewus en gee jouself ruimte om te weet dat alles in lewe n knippie sout nodig het. Gee jouself ruimte om te vergewe, ander en jouself.

Die spreekwoord lei tog dat mense in glashuise nie klippe moet gooi nie, maar dalk is ons probleem dat ons dink dat ons nie in glashuise woon nie. As ek my foute en psigiese staat en denke verstaan, besef ek dat ek nooit kan of mag oordeel nie.

3.  Kom oor dit. Ons dink dat as ons aanhou om "dood" te voel en te leef, daar een of ander prys van erens sal kom. Sukses kom nie deur alles op n skinkbord te kry of om nooit probleme en krisisse te ondervind nie. Sukses is om ten spyte van terugslae op te staan en te leef. 

Hou op om vasgeval te bly in jou gevoelens, en dit is n besluit. Ek het baie dae nie krag om op te staan nie, maar staan op, gaan doen iets, al was jy net skottelgoed.

Doen elke dag iets by, en kort voor lank het jy die lewe wat jy verwag. Om oor jou dood te kom, is stelselmatig en in hanteerbare bytstukkies. Dit bly n bewuste besluit, want sonder die besluit sal niks tog gebeur nie.

As jy ook nie uit dit kom nie, gee jy die persoon of situasie van hartseer die mag om dit oor en oor aan jou te doen.

4. Is dit werklik so erg?

Soms maak ons ook ons hartseer en pyn n groter drama. Misery loves company, en ek kry soms die idee dat ons hou van die pyn van n situasie. Ons wil graag n sad storie he om te vertel.

Ek besef self hoe erg n situasie in my lewe is, maar dalk maak ek dit groter. Op universiteit het jy nooit genoeg tyd nie en die werk is baie. As jy al 12 boeke wat jy more moet ken op die lessenaar sit, gaan jy vinnig moed verloor. Sit net een op n slag neer en fokus net daarop, en dan sal jy vorder.

Ons kan ons brein programmeer nes ons wil, so ook oor jou probleme kan jy kies. 

5. Aanvaarding

Een van my dominee kollegas het sy seun verloor aan selfmoord.  Een dag vra ek vir hom of dit moontlik is om so n enorme pynvolle situasie te verwerk. Hy antwoord dat daar sekere dinge is wat soos rotse voor mens le wat jy nie kan oorkom nie, jy aanvaar dit net en leef daarmee saam.

Soms is ons trauma so enorm, en om eerlik te wees, onoorkombaar. Jy kan nie teruggaan en gaan verander nie, en soms moet jy net aanvaar en jou lewe leef.

Deon Lewis

+27847970181

+27760464422

Deon.lewisfin@gmail.com

Onderskeid en Afstand

Ek kuier so lekker met my oom wat uit Holland hier by ons kuier. Dit is heerlik om met iemand te gesels wat in 'n ander land bly, en ander tipe blootstelling het as wat ons baie keer het. Ek besef gister weer dat een van die belangrikste aanlegte wat jy kan aanleer in jou lewe, die vermoe is om te kan "onderskei". Dit is altyd moeilik wanneer jy sulke woorde gebruik, want nie almal verstaan dit op dieselfde manier nie.

My definisie daarvan is dat dit die vermoe is om jouself in die eerste plek uit te haal uit 'n situasie, en van daar objektief en van 'n afstand na 'n situasie te kyk. Wanneer ek kyk na al die interpersoonlike konflikte wat ons beleef, asook die innerlike stryd wat ons elke dag voer, besef ek meer en meer hoe moeilik dit vir mense is om hulleself los te maak van hulle denke en emosies. Ons praat baie keer van fundamentalistiese denke, waarin mense "vasgevang" is en voel aan wat hulle in glo, sonder om ooit ander mense en idees die voordeel van die twyfel te gee. Ons was almal al vasgevang in sulke situasies, waar jy voel dat wat jy ookal se of doen nie "gehoor" word nie.

Ons verstrengel onsself daagliks in hierdie omstandighede waarin ons so voel, en ons raak so "betrokke" by ons emosies en denke, dat ons nie helder kan dink nie. Hoeveel keer in jou lewe het jy al oorreageer in 'n situasie, net om na 'n tyd te besef hoe jy dit anders sou hanteer het as jy die tyd gehad het? Wanneer ek dus tyd of afstand van 'n situasie kry, kry ek gewoonlik perspektief, en dan kan ek skielik onderskei oor wat 'n "beter" of "ander" manier die situasie beter sou gemaak het.

Ek vergelyk die vermoe baie keer met 'n skaakspel, want daar is 2 dimensies, jy kan of een van die skaakstukke wees, of jy kan die speler wees wat met visie jou spel makliker kan speel. Dit is natuurlik nie so maklik nie, want die lewe het plekke waar ons so verstrengel is, soos byvoorbeeld verhoudings met mense om ons. In baie gevalle, wanneer ons nie hierdie onderskeidingsvermoe het nie, dan vind ons dat ons "oermens" oorneem. Dit is daardie deel van jou brein wat of wil veg of wil vlug. Jy voel bedreig deur mense en kommentaar, dat dit jou die pad wil laat vat, of jy veg terug met jou tong en jou woorde.

Dit laat my dink aan die woorde van Romeine: "Moenie aan hierdie sondige wereld gelyk word nie, maar laat God julle verander deur julle denke te vernuwe. Dan sal julle kan ONDERSKEI wat die wil van God is". Dit is so waar, want die pad van die "wereld" is om te baklei en te veg vir jou plek van bestaan. En dit is heel moontlik hoekom die wereld in geheel, lande, huwelike, verhoudings ens in so 'n verskriklike toestand is. Daagliks word mense uitmekaargeskeur, en al wat rondom ons te siene is, is net hierdie massagraf van gebreekte mense.

Hierdie onderskeidingsvermoe, is eintlik waaroor die woord "genade" in die Bybel handel. Genade beteken dat almal moet besef dat jy nie volmaak is nie, en dat die persoon rondom jou nie volmaak is nie. Wanneer jy besef dat jy 'n balk in jou oog het, sien jy ander se tekortkominge op 'n ander manier en dit is dat mense net mense is. Nie een van ons is perfek nie, en almal probeer maar net die lewe leef. Niemand het "noodwendig" hulle mes in vir jou en maak jou opsetlik seer nie, want elkeen van ons kom met emosies, voorgestelde idees en agtergronde wat ons aksies, idees en denke beinvloed.

Om hierdie onderskeid te vind in jou lewe, beteken nie dat jy superieur is aan ander mense is nie. Verder beteken dit ook nie dat jy skielik al die antwoorde vir die lewe het nie. Wat dit wel beteken is dat jy dinge sien uit 'n ander perspektief, en jy is nie so intens betrokke dat jy slegs op 'n dierlike instinktiewe manier dink en doen nie. Deur afstand te kry, ondervind jy die vryheid daarvan dat jy dinge in konteks kan sien, kan analiseer, wat dalk nie vroeer moontlik was nie, omdat jy te intens dierlik betrokke was.

Vat vandag bietjie afstand van jouself en jou situasie. Beoordeel so effens jou besluite en aksies, want deur dit te doen, gaan jou besluite nie noodwendig reg uitloop nie, maar gee dalk vir jou 'n beter basis van waar jy jou besluite kan neem. Deur net 'n asemteug of twee tussen besluite te neem, gee jou brein die kans om anders te dink. Dalk is dit miskien net die verskil tussen verwoesting van jou lewe, en 'n gemakliker stresslose lewe.

Ek hoop dat hierdie vir jou week iets gaan beteken, sodat jy dalk meer in beheer voel van jou lewe, selfs wanneer jy voel dat ander jou lewe beheer. Kom weg van intuitiewe aksies, en deurdink, onderskei en haal asem voordat jy aksie neem. Dit gee dalk vir jou daardie breekdeel van 'n sekonde om te besef dat jy dalk nie altyd reg is nie, krities te wees oor jou eie standpunte, en deernis te vind met die mense om jou se aksies, denke en besluite.

Stel jouself voor wat die wereld sal wees indien alle mense dit kan regkry? Maar een persoon se aksies kan die wereld om ons verander. Miskien moet jy net terugstaan en na jou bediende kyk en verstaan dat sy 3 uur vanoggend al haar eerste bus gevang het om vanoggend in tyd by jou huis te wees, so wat maak dit nou werklik saak as sy een dingetjie verkeerd doen. Miskien verstaan jy dat jou kind vandag stress en bang is vir 'n toets of 'n klas, en as hy sy broodjies by die huis vergeet, dit nie opsetlik is nie. Dalk verstaan jy dat die raad wat jy van 'n geliefde kry nie daar is om jou te vertel hoe sleg jy is nie, maar omdat hulle vanuit hulle perspektief jou wil help. En so kring jou lewe uit tot 'n wonderlike week waar jy nie die septer swaai nie, maar waar jy in Jesus se voorbeeld mense dien en hulle vergewe omdat hulle die beste doen wat hulle kan!

Krom stokke, reguit houe

Ek het gisteraand die nuwe film Noah gesien.  Die verhaal van Noag word op n totaal nuwe manier vertel. Wat my egter aangegryp het, is n herhaling van n tema wat dwarsdeur die Bybel in meeste verhale gesien kan word. Die Bybel se verhale handel gewoonlik oor gewone mense. God bereik soveel dinge deur mense wat nie altyd aansien het of reeds suksesvol is nie.

Dit lyk vir my dat daar n skaal is, want waar mense nederig en soms minderwaardig is, is waar die regte beeld van mens en God mekaar ontmoet. Wanneer ons swak en nederig is, dan besef ons ons afhanklikheid van God. Dit is juis wanneer mens klein is, wanneer hy die grootheid van God raaksien. Ek voel soms dat hoe minder ek in die blokkie is, hoe meer plek het God om Sy wil in my lewe te doen.

Ons werk elke dag so hard aan ons eie beeld, omdat ons dink dit bring sukses. Ons voel ongemaklik wanneer ons minderwaardig is, of onsuksevol voel in die lewe. Elke dag oortuig die media ons dat ons lelik of vet is. Mense om my herinner my deurgans van my tekortkomings en mislukkings. Mense gooi jou weg omdat jy nie aan standaarde voldoen wat hulle stel nie. Mense beskinner en spot jou, soos ook met oa Noag.

Jou visie en idees lyk vir hulle gek, mal en onredelik. Jy vul jouself met twyfel en depressie. Jy meet jouself aan hulle idees. Soms gooi die idees jou saam met Josef in die put. Jy twyfel in jou vermoens soos Moses en Aaron. 

Wanneer jy so voel, dan neem jou twyfel so beheer van jou lewe, dat daar ook nie vir God plek is in jou lewe nie. Dit kan meer gevaarlik wees as hoogmoedigheid. 

Genadiglik werk God anders. God het net geloof en vertroue van ons nodig. Die verhale in die Bybel wys dat God reguit houe slaan met krom stokke, want wanneer ons swak is, dan sien ons God se krag in ons lewens. Wanneer ek min is, staan ek in verwondering oor wat God vermag in ons en deur ons.

Jesus kon natuurlik belangrike mense gekies het as Sy dissipels, maar kies vissermanne. Dit was nodig vir Dawid om gesalf te word, opgetel te word, voordat hy die reus kon oorwin. Paulus moes afstand doen van sy status om sy doel te bereik.

God se pad is duister vir ons, maar wanneer ons hoogmoedig of depressief is, is die pad nog meer duister. Eers wanneer jy besef dat God alles goed laat afloop vir die wat in Hom glo met alles, sal alles wat jou toekom jou toeval. 

Maak plek vir God in jou lewe, skuif op en laat God toe om God te wees.  Jou krom stok sal jou krom houe laat slaan as jy op jou eie staan. Net deur God kan jy in verbasing toekyk hoe God die bal se vlug verander.

Die engelse spreekwoord lei: "let go, let God".  Vandag is die dag wat God vir jou gemaak het, kom oor jouself en jou stryd teen jouself of om te dink dat jy nie waardig is nie. Gee toe en gee jou bestaan oor aan God en Sy wil vir jou lewe. 

Werklike Sonde

Ek onthou nog toe ek in die kerk grootgeword het, jare gelede, hoe 'n ongelooflike klem daar op "sonde" en die Tien gebooie geval het.  So onthou ek ook dat 'n ou dominee, voor my eerste preek vir my die raad gegee het oor wat 'n suksesvolle diens of preek is.  Hy het gese:  "Uit die geskiedenis van die reformate (Luther en Calvyn), leer ons dat die kern van ons Christelike geloof, Sonde en skuld by mense is.  'n Suksesvolle preek is dus wanneer jy mense hulle foute laat raaksien, want dan alleen kan hulle die verlossing verstaan en aanvaar". 

Jy kan net dink hoe ongelooflike skok daar in my sisteem ontstaan het, want werklik, dit het vir my gevoel asof dit nie heeltemal in lyn is met my idee van godsdiens nie, en ek was ook effens ongemaklik, want dit is nie hoekom ek gaan Teologie studeer het nie.  Maar, hoe dit ookal sy, dit is so 'n goeie voorbeeld van die geloof waarmee baie van ons in die kerk grootgeword het.

Mense vra my baie keer uit oor my idees oor die Bybel, en alhoewel hierdie blog nie daarop gerig is om 'n Teologiese analise te wees nie, vind ek tog dat ek soms my idees hieroor moet weergee.  Ek sal vandag fokus op sonde en die idee van wat sonde is.

Ons idee van sonde is sommer daar heel aan die begin van die Bybel gesetel, in Genesis en die "sondeval".  Ons word eers vertel van God se skepping en van hoe wonderlik alles was.  Dan word die verhaal vertel van die boom van kennis van goed en kwaad en hoe die slang vir Eva en Adam verlei om daarvan te eet.  Daarna word hulle skaam teenoor God, hulleself en sommer totale menswees, om net daar en dan ook uit die wonder en die gemak van die paradys verban te word.

Dit is belangrik om 'n paar dinge uit die verhaal te haal.  Eerstens besef ons dat die prentjie van balans vir ons geskep word, in die vorm van goed en sleg en twee pole van bestaan word vir ons geteken.  Ons kry sommer vroeg te doen met die muntstuk, waarop elke idee van ons lewens gebasseer kan word, van goed en sleg, en natuurlik ook die idee dat daar 'n God is wat goed voorstaan en 'n karakter wat sleg voorstaan, die satan.  Elke keuse wat ons maak in die lewe, is asof ons voor die boom van goed en kwaad staan, wanneer ons die kwaad kies, is dit sonde en weg van God, en wanneer ons die goed kies, dan leef ons in die wil van God en sal ons lewens 'n paradys wees. 

Hieruit vloei natuurlik 'n universele gevoel van "vrees", en ek onthou dat ek as 'n klein seuntjie nie in die nag aan die slaap kon raak nie, maar aanhou bid het vir vergiffenis, want ek is skuldig.  Ek was so bang ek sterf in die nag, en dat ek dan hel toe sou gaan, want daar was dalk een of ander sonde wat ek nie voor vergiffenis gevra het nie.  Hieruit leer jy ongelooflik baie van wie ek is, en hoe my teologie se basis is, want op 'n stadium het ek totaal en al 'n aversie begin kry in hierdie idee van sonde wat ek in die kerk geleer het.  Om die situasie te vererger, leef ons toe ook in 'n skoolsisteem, en in 'n gemeenskap waar daar net wit en swart (letterlik en figuurlik) was.  Jy is nie toegelaat om jou eie idees te vorm, uit te leef, uit te spreek of te dink nie, daar was nie iets soos "grys" nie, net 'n keuse tussen swart of wit.  Eintlik was daar nie 'n keuse nie, jy is net voorgeskryf wat, waar en hoe jy moet dink.

Vir lank het ek met hierdie situasie geworstel, en vandag nog steeds.  Ek dink, vanuit my perspektief dat God totaal anders funksioneer as dit.  Ek verstaan dat die oermense nie werklik die vermoe besit het om so te funksioneer nie, en dalk is dit ook hoekom die moderne mense so sukkel met hulle idees oor God, en soms die baba met die badwater uitgooi.  Ek het ook op 'n stadium, toe dinge wat ek geleer het nie meer sin gemaak het nie, ophou soek na God.  Toe besef ek een belangrike ding oor God, en van daar my stille protes teenoor "georganiseerde" godsdiens soos gemeentes en kerkgroepe.  Ek het begin verstaan dat die Bybel 'n plek het, vir elke mens, in sy/haar individualiteit.  Die paniek wat ek ervaar het as kind is 'n gevoel wat deur 'n teologie op my afgedruk is deur vrees vir die duiwel, eerder as 'n liefde en 'n verhouding met God.

Die oomblik toe ek dit verstaan, ek is natuurlik nog besig daarmee, het my lewe en denke totaal verander.  Dit maak jou funksionering natuurlik nie makliker nie, inteendeel, jy leef in 'n gemeenskap waar mense jou daagliks kasty omdat jy "anders" is en "vreemd" is.  Mense sien my ook as 'n groot sondaar, en hulle wys my elke dag op my sondigheid.  Jy sien, die wereld is elke dag in hierdie "oordeel" vasgevang, tussen die reg en verkeerd.  Ek dink juis dat my lewe soveel beter is, vandat ek die individuele verhouding met God ontdek het en daagliks daaraan bou en groei.  Ek het begin besef dat ek nie meer onder die oordeel van mense of 'n kerk wil leef, waar ander mense vir my besluit nie. 

Een van die grootste probleme met die "ou denke" (verskoon tog, ek het nie 'n beter term nie), is dat geloof oorspoel na jou daaglikse lewe en funksionering.  Ek het begin insien dat die oordeel waarmee mense my oordeel, sprekend is van hulle eie oordeel oor hulleself en hulle beeld van God.  Ek het ingesien dat as ek my lewe wil verander, daar waar ek in die vrede van God by die waterstroom wil vrugte dra, en my beeld van God moet leef en uitdra.  So het ek stelselmatig begin groei saam met God, omdat ek God wou ontdek, en nie soos die ou dominee se raad, my slegtigheid en my sondigheid nie.  Ek het begin besef dat dit ook God is wat my geskep, en elke dag laat groei, met 'n doel.  Daardie doel is nie meer vir my die "oordeel" of "beterweterigheid" van blinde mense wat my in my blindheid wil lei nie.  Ek het besef dat as ek wil groei en wil stap in die donkerte of blindheid, dit eerder aan die arm van God is wat die lig is, as saam met blinde voetgangers oor 'n besige straat.

Maar, wat doen 'n mens nou rondom jou lewe, want ek dink ook nie dat ons net kan leef soos ons wil nie, want daar is tog 'n balans in alles.  Ek ondervind die laaste klompie jare die "hel" in my lewe, hier en nou, so ek verstaan konsekwensies van my dade, maar ek verstaan ook dat alles nie net feetjies en sprokies is nie.  Dit is natuurlik die grootste uitdaging vir mense, want daar is iets in ons wat altyd beter wil wees.  Nog 'n groter uitdaging is om in jou individualiteit te leef en te mag leef.  Ek het besef dat God my gemaak het soos ek is, met my drome, idees en doelwitte in die lewe.  Ek was altyd vreeslik bang om te dink wat ek dink en te doen wat ek wil doen, want ek het oordeel rondom my elke oomblik.  

Ons kan ons nie losmaak van ander mense nie, ons kan ook nie ons idees van die lewe ontsnap nie.  Ons is soos 'n leeu in die dieretuin wat in 'n hok is ons hele lewe, en wanneer God die deur kom oopsluit, het ons vergeet hoe om te jag en te lewe, en sit ons liewers elke dag vasgevang.  Ons weier om die stappies te neem, want die bekende is makliker vir ons as die onbekende.  Miskien is dit "sonde", wanneer ons onsself laat vang en laat vasketting aan ou idees, want dit is bekend. 

Ons leer op verskeie plekke in die Bybel, nie net deur die wet nie, maar deur praktiese verhale in die Bybel dat sonde nie noodwendig NET is wat jy DOEN nie, maar ook wat jy NIE doen nie.  Die verhale wat Jesus vertel oor die maagde wat hulle lampe onder die maatemmer wegsteek, of die talente, of die verhaal van die muntstuk waar die een slaaf gewoeker het, en die ander een die muntstuk net hou, wys vir ons hierdie punt.  Ek het vir lank die idee gekoester dat ek "alleen" of "vreemd" is.  Die dinge waarmee ek besig is en probeer het mense skepties aangekyk, en hulle doen dit steeds.  Ek besef elke dag hoeveel mense daar is wat nooit werklik "GLO" of vertrou nie.  God skep vir my en jou 'n paradys van 'n lewe, maar ons kies om eerder in ons hokkies te bly leef, en van daar af die ander diere met grondboontjies te gooi.  Die grootste sonde is om NIE te leef nie.

Natuurlik is daar konsekwensies en vrese vir die onbekende, maar dit is werklik nie onbekend nie.  Die wereld rondom jou is geskep deur jou Vader God, wat vir jou die geskenk van die lewe gegee het.  Kyk bietjie na mense om jou wat kanker het, of reeds op hulle sterfbed le.  Op daardie oomblik wens almal dat hulle hulle drome nageleef het, eerder as om in hulle hokke vasgevang te wees.  Dit is 'n groter klap in die Gesig van God wanneer jy nie leef nie, nie gaan soek na die moontlikhede nie. 

Mense sterf waneer hulle niks meer het om voor te leef nie.  As jy nie die oggend 'n doel het waarvoor jy opstaan nie, wat sal jou motiveer om dit te doen?  Wat word dan van geloof wat ons leer dat ons berge kan versit as ons geloof en kennis van God net so groot soos 'n mosterdsaadjie is?  Is ons nie ons eie grootste vyand nie?  Is die "bose" of die "satan" of die "sonde" nie dalk eerder vrees nie?  Ek het 'n verhaal van my ouma se blou Datsun geskryf waar sy elke uur opgestaan het om te gaan seker maak dat die motor nie gesteel is nie, totdat sy op 'n uur opstaan en sien dat dit weg is.  

As God bestaan, is God groter as enige iets wat jy jouself kan indink, en dit is daardie God wat vir jou die heelal geskep het om te geniet en te leef.  Ek dink dit is hoekom ons, wanneer ons bid tot God, opkyk boontoe, want God leer ons om ons kop uit die afvoerpype te haal en te gaan leef.

As ek dus na sonde kyk, dink ek so daaroor.  Wanneer ek God en God se krag en mag en vermoens in my lewe miskyk, dit is sonde.  Wanneer ek God se krag en mag "beperk" in my denke, dit is sonde.  Wanneer ek nie die "onmoontlike" (in mense se oe) aanpak en probeer nie, dan glo ek mos nie dat God so groot is nie.  

Vir my is die verhaal van die sondeval in die paradys juis dit, wanneer ons God se goddelikheid probeer ontneem, en ons self besluit wat God se beperkings is.  Dit is toe Adam en Eva begin probeer het om self God te speel, en nie God toegelaat het om God te wees nie, gaan jy natuurlik nooit die mooi om jou kan sien nie, en gaan jou lewe natuurlik 'n woestynbestaan wees.

Sonde, volgens my, is dus om nie God te "gun" of toe te laat om so groot te wees soos ek glo Hy/Sy is nie.  En die natuurlike uitvloeisel daarvan is dat as jy nie meer glo dat alles, wat jy aan kan dink of nie aan kan dink nie, vir JOU moontlik is nie.  Tel vandag jou kop op, laat God toe om God te wees, want alles is vir God moontlik, en gaan leef jou geskenk van die lewe!