Thursday, August 31, 2017

Tas diewe

Wanneer jy op 'n reis gaan, is dit so tekenend van die lewe, want jy deel die reis met ander. Nie almal van ons kan privaat stralers bekostig nie. En almal wat op hierdie reis is het baggasie by hulle. Alhoewel almal se baggasie op daardie rolband rond gaan, word daar gefrons as jy iemand anders se tas optel en vir jou vat.


Ons is omring deur mense met hulle eie storie, drama, seer en hartseer. Ons is kommunikeerders van hart en siel, en daarom deel ons graag ons stories met hulle, en hulle weer om die beurt hulle s'n met ons. Dit is soos daardie rolband, party s'n is nuut, ander s'n oud, ander s'n gehawend en ander weer het so 'n blink nuwe tas. Ek vind dit in my eie lewe dat ek soms geneig is om ander mense se tasse met my saam te dra. Die probleem daarvan is dat dit dit wat ek moet dra nog meer ongemaklik maak. My waentjie se wiele huil al en ek moet met my ander hand probeer om die baggasie alles bo te hou, ek lyk soms soos een van daardie Afrika treklorries wat tot teen die wolke gepak is. 'n Paar dinge is hier van belang.


Dit is hulle tasse, en nie joune nie. Jy mag dalk vir 'n oomblik die ou tannie help om haar tas van die band af te kry en op die trollie te plaas, maar dit is waar dit moet ophou. Ons raak soms so betrokke by ander se tasse dat ons geheel en al vergeet dat dit steel is om ander se tasse op ons wagentjie te laai. Wat sal gebeur as ons dit op 'n lughawe doen? Maar in die lewe doen ons dit graag, en dit maak ons moeg, afgemat en totaal oorlaai. Dit is wat skinder ook doen, ons vat goed en is betrokke by dinge wat geheel en al niks met ons uit te waai het nie. Ons druk spreekwoordelik ons neuse in ander se sake. Ek verstaan dat dit deel van mense se nuuskierigheid is, maar dit word baie gevaarlik.


Ek het hierdie les al op baie maniere in my lewe geleer, maar vang myself soms dat ek so besig is met ander se stories, dat ek nie my eie raaksien of vertel nie. Toe ek dominee was, het mense in my studeerkamer baie dinge vir my vertel, en ek het natuurlik dit nie oorvertel nie. Maar ek het dit met my saamgedra. Wat dit vir my draaglik gemaak het, is dat ek kon aanleer om nie betrokke te raak nie, maar net vir die enkele oomblik die tas van die band af te haal, met hulle hulp natuurlik.


Later in my lewe het ek ook besef dat ek nogal 'n ding vir af-vlerk mense het. Wat ek egter met duur lesse geleer het, is dat as ek toelaat dat hulle fight myne word, ek egter agtergelaat word, want mense kan en wil slegs op hulle eie verander. Hulle het nodig om hulle eie baggasie te dra om by hulle bestemming uit te kom. Elke mens is verantwoordelik vir homself. As jy dus jouself bereid verklaar om langer betrokke te wees as 'n portier, moet jy weet die kontak is net van korte duur. Die portier kan ook nie net die tasse in sy motor gaan laai nie, of vir homself vat nie. Saamwees en saam leef is dieselfde, jy vat nie ander mense se tasse na jou huis toe nie. Jy kan daar wees in hulp, maar net tot op 'n punt.


Verder, wanneer al hierdie ander tasse bo-op jou tasse op die trollie is, weerhou dit jou om by jou eie tasse uit te kom. En soms is hulle baie swaar belaai dat hulle selfs jou baggasie beskadig. Hulle het soms 'n groot impak op jou tasse, en vorm jou baggasie dalk ook soos hulle s'n, sodat jy joune nie eers meer erken nie. Die spreekwoord lei in Engels dat “charity begins at home”, en so is jou verantwoordelikheid by jouself en die naaste aan jou se baggasie eerste.


In die analogie van toe ek 'n dominee was, was ek naderhand so oorval deur mense met huweliksprobleme, dat ek selfs begin dink het dat die huwelik nooit kan werk nie. Dit het my vreeslik moeg gemaak, en so het ek ook hulle probleme en klagtes en nood in my eie tas begin raaksien, en gaan soek daarna. Dit is broodnodig om 'n sagte oor vir ander se lewens te wees, want elke liewe mens wat jy teekom het hulle eie probleme. Moenie vir een oomblik dink dat niemand baggasie het nie, selfs net klein dingetjies soos die dogtertjie in Graad 2 wat vir jou genoem het dat jy groot ore het. Ons het elkeen 'n groot-oor storie, en duisende van hulle, en elke dag kom daar nog by. En ons kan net-net met ons eie storie deal, wat nog gepraat van ander s'n.


Een van die films wat op die oomblik in Teaters draai, is Annabel, of so iets. Ek is nie 'n Horror ou nie, so ek sal nie heeltemal weet nie, maar blykbaar is dit 'n bangmaak storie. Die kinders in ons huis praat baie daaroor, want hulle maatjies het dit gesien en slegs die vertel maak hulle bang. Gisteraand weer is hulle bang om alleen te gaan slaap, en al wat ons hulle aan herinner is dat dit net 'n storie is. Dit is nie regte lewe nie, en Annabel kan jou net op die skerm van die teater en in daardie konteks bang maak, maar sy kom nie saam huistoe, kamer toe of skooltoe nie.


In dieselfde asem kan jy iemand se storie hoor, saam lag of saam huil, met empatie of oordeel handel, maar as die vertoning verby is, is dit verby. Net soos steel verkeerd is, is dit ook verkeerd om stories van die internet op jou rekenaar af te laai. Vra jouself af hoeveel stories van mense het jy al afgelaai op jou hardeskyf?


Ek dink dat jy jouself 'n onreg aandoen om te steel of dinge af te laai. 'n Vriend van my, wat intussen oorlede is, het in die tyd toe die i-pods uitgekom het oulike kommentaar gehad. Skielik het dit nou vir ons moontlik geword om alle musiek wat ons van hou met ons saam te dra. As jy by hom gekuier het, het hy sy lang lyf voor die CD Speler sit gemaak, en noukeurig vir elkeen in die vertrek 'n liedjie van die CD af gespeel. Daar was later so 'n hele boel kissies opgestapel op die vloer. Sy standpunt was dat die aflaai ding vir hom die spesiale gevoel van musiek uitkies en vir sy mense speel ontneem het. En natuurlik, ons het nooit die CD kissies met ons saamgevat huistoe of gesny op ons i-pods nie, hy het geweier. Hy het gese: “As jy daai liedjie wat jy van hou wil hoor, koop self die CD of kom sit hier dat ek dit vir jou speel”.


Soms oorweldig die lewe ons, en vandag is die dag wat jy moet onderskei en die “gesteelde” tasse terug moet gee vir “lost and found”. Vandag is die dag wat jy onderskei tussen wat net 'n storie is en wat jy met jou in jou lewe gaan saamvat. Maak jou eie las ligter, en maak plek op jou hardeskyf moet skoonmaak om jou eie nuwe vars liedjies te speel en te geniet!

Monday, August 7, 2017

Koffie-kop

Ons het altyd Frisco koffie gedrink, sulke floues. My ma-hulle het nie baie van koffie gehou nie. Eers in die kommune het ek by my maats geleer dat jy nie 'n dag aanpak sonder koffie nie, en daar was Ricoffy. Ek besef toe dat Frisco sigorei is en eintlik generiese koffie is. Dis amper soos die regte medisyne maar is nie. 

Toe hou ek skielik van koffie, maar het nog melk en suiker gevat, een melk met een en 'n halwe suiker. Dit was nie die koffie wat my oorgewig gemaak het nie, maar ek hoor toe van die Mayo kliniek se 2 weke diëet. Op die ding moet jy swart en bitter koffie na elke ete drink. Dit was vir my moeiliker as die opoffering van min kos. So laat ek toe die koffie eers effens afkoel en dan sluk ek die bitter spul met een slag af. 

Na die twee weke het ek 12 kg verloor asook my lus vir melk en suiker. Ek het nie net my nommer 30 jeans alleen ontdek nie, maar ook 'n nuutgevonde liefde vir koffie. Dit is 'n nuwe ervaring vir 'n ou wat nie met lekker koffie grootgeword het nie. Ek was aan die koffie hak, vir die res van my lewe.

Daar was in oom PW en FW se tyd nie baie oorsese koffie nie. Die beste wat jy kon kry was Nescafe, maar dit was peperduur. Ek was genoodsaak om myself te rantsoeneer tot 2 koppies per dag. Maar die smaak was die moeite werd.

Vandag is daar soveel tipes dat jy amper nooit almal in jou leeftyd geproe gaan kry nie. 

Verlede week is die Jacobs klaar en ek moet tussen tee en Ricoffy besluit.  Ek is nie 'n tee ou nie, want dit voel asof ek koffie verneuk. Ek besluit toe maar op 2 lepels opgehoopte Ricoffy. My kiewe trek op 'n kramp, nie oor die sterkte nie, maar die smaak.

Soms raak ons so gewoond aan 'n ding soos koffie, dat ons sukkel wanneer 'n alternatief genoodsaak word. Dis amper soos die teorie in Taoism waar die priesters nie in warm water mag bad nie. Die idee daaragter is die realiteit van die menslike natuur om ontevrede te voel wanneer hulle iets minder moet ervaar as waaraan hulle gewoond is. 

Dink maar aan die trauma wat ouer mense deurgaan wanneer hulle moet afskaal van die groot huis na 'n aftree plekkie. Dit laat 'n aaklige nasmaak, amper soos om weer Ricoffy te drink. 

Maar, ek wat melk en suiker gedrink het om koffie in te kry, was genoodsaak om die melk en suiker te laat gaan om daardeur die werklike smaak van koffie te ontdek. So, om dinge te verloor en uit jou lewe te kry het sy positiewe momente. Dalk lei dit jou soms daartoe om groter lekkerte en genot te ontdek.

Voorheen het ek maar net koffie gedrink omdat die ander alternatief tee was wat ek nie van hou nie. Nou is koffie vir my 'n ervaring, maar ek moes eers laat gaan. Ek was ook genoodsaak om 'n vreemde smaak en lou koffie vir 2 weke af te wurg vir my sisteem om gewoond te raak. 

Soms sien ons nie kans om dit waaraan ons gewoond is prys te gee nie. Soms weet ons die melk en suiker is sleg vir ons, maar ons hou vas. Vandag is ek dankbaar dat ek laat gaan het, want ek wil nie suiker inneem nie en ek is allergies vir suiwel. 

Hoeveel dinge gooi ons by ons koffie-lewens wat die werklike smaak van die lewe, wat ons verdien, verdoesel?

Sent from my iPhone

Hondelewe

Ek het al vele kere die storie vertel van my ouma en haar nuwe kar. Sy het in 'n woonstel gebly waar haar venster op die afdak uitgekyk het waar haar motor gestaan het. Sy was so bevrees dat die motor gesteel gaan word dat sy elke uur opgestaan het om te kyk of hy nog daar is. En, so 5.00, toe sy weer gaan kyk was hy weg. Die dag het my lewe totaal verander in my uitkyk oor die lewe. 

Ek is nie bly dat haar kar gesteel is nie, maar ek is dankbaar vir die les oor vrees. Ek lees baie oor die law of attraction en oor positiewe vibrasies wat positiewe dinge na jou toe aantrek. Ek is nie heeltemal seker hoe dit presies in die praktyk werk nie, want mens het tog verstand ook. 

My verstand redeneer dat my ouma dalk nie alleen verantwoordelik was vir die diefstal nie, dalk sou dit steeds gebeur het sonder haar vrees en afkyk op die kar. Maar een ding is seker, daar is iets daar buite wat met krag belaai is en wat tog dinge na ons aantrek of afstoot.

Die Bybel leer ons dat wat jy vrees oor jou kom en ook dat die stryd nie teen vlees en bloed is nie, maar teen die geestelike in die lug. Wat dit ons leer, sonder om teologies te raak, is dat daar kragte en dinge aan die werk is wat ons nie kan sien of definieer nie. Ons weet egter wel dat dit daar is, alhoewel nie tasbaar nie. Dit is vergelykbaar met Wi-Fi, jy sien dit nie, maar weet dit is of daar of nie.

Ek kom uit 'n familie waar ek elke dag gekonfronteer word met vrese en negatiwiteit, of soos hulle dit noem "realiteit". Ek vind my soms in stryd met hulle, want hulle verwys na my realiteit as bewyse dat positiwiteit nie werk nie. Om positief te wees en dinge aan te pak en in sukses te glo kan tog nie verkeerd wees nie. Dit is ook nie n kop-in-gat drukkery en vermyding van die realiteit nie. Dit is eerder 'n ingesteldheid waarmee jy "te midde van" omstandighede dryf het teenoor 'n "as gevolg van" optrede. Die laasgenoemde maak van jou 'n slaaf wat soos 'n dier net op stimuli reageer in oorgawe aan jou lot. Die eersgenoemde help jou om kragtevol te leef en jou pad oop te veg. Jy kies om te reageer op 'n manier en op stimuli, maar jy is nie die slaaf daarvan nie. Jou are pop vol positiewe middele en jy gaan vorentoe. 

Natuurlik is dit werk en natuurlik is dit swaar, maar die uitbalanseer van enige negatiwiteit is beter as om in sak en as te bly leef. En ja, soms is drome en positiwiteit amper soos 'n leuen wat jy jouself vertel. Dalk is dit meer van 'n onrealisme as 'n leuen. Maar vrees is ook 'n leuen, 'n giftige idee van iets wat ook nog nie en dalk nooit gaan plaasvind nie. Maar die twee honde van negatiwiteit en positiwiteit baklei in almal, dit hang net af welke een jy die meeste kos gee wat die sterkste gaan uitkom.

Die positiewe en negatiewe mens het beide dieselfde droom, dat die beker van realiteit by hulle moet verbygaan. Die pad wat hulle kies na die reenboog verskil net. Die pad van die bevreesde negatiewe is donker, grou en vol lewensgevaarlike predatore. Die positiewe pad is gevul met blomme en vrugte en vlinders. Die reuk is van Jasmyn terwyl die negatiewe pad na verbrande roet ruik en die roet kleef aan jou voete en klere vas. 

Die feit dat jy weet dat jy 'n keuse het is die sleutel. Vanoggend toe ek opstaan toe kyk ek die berg wat geklim moet word in die oog. Hy lyk styl met gletsers en spelonke wat wag, maar hy moet geklim word. Eers sien ek op, maar toe besef ek klim mort hy geklim word, so ek kan dit netsowel met 'n oop gemoed en positiwiteit doen. En dit is die eerste treetjie, en van daar begin ek net een voet voor die ander sit. Ek maak myself se goeters bymekaar in 'n stort, hare kam, aantrek en laptop inpak. Ek praat met almal whatsapp en vat die uitdaging vierkantig in die oog. Ek kyk af maar tel my kop op. Ek vat my foon en skryf hierdie om vir die magte daar buite te sê ek is reg om te klim. En ja, ek is bang, maar in geloof kies ek om anders te klim met my vrees. Ek bind die negatiewe vrees hond wat soos 'n weerwolf met rooi kole oë my beblaf onder aan n ketting vas en ek kyk nie terug nie. Met elke tree vervaag die vrees hond se blaf en voel ek die warmte van God se son wat op my skyn. Ek klim deur die skaduwee en breek in die sonlig in. Ek trek stelselmatig die klere van twyfel uit, een vir een. Skielik sien ek die pieke wat ek voorheen geklim het, party hoër as hierdie een. Ek voel die warmte van die wat my liefhet in my en ek sien hulle wat glimlaggend my aanmoedig. Ek voel hoe my kakebeen die kners van vrees vergeet en my kiewe amper die glimlag wil laat deurkom. Ek voel nie eers die moegheid nie, my longe verloor die druk van die vrees. Ek trek hulle nou vol soos 'n resiesperd. Ek voel die krag in my lyf, al loop ek op plekke hande-viervoet. My brein word soos 'n masjien, al die silinders klop optimaal. Ek is ontslae van die vaak verblinding van negatiwiteit.

Ek klim met my hele hart en my hele siel en my hele verstand en al my kragte. Ek kyk af na die vreeshond, hy word 'n spikkel. Ek sien die klein pers blommetjie wat in die rotsskeur blom, ek ruik aan hom, hy ruik soet. Hy wonder nie oor die lewe nie, hy bestaan dalk net vir my en hierdie oomblik. Hy waai vir my soos ek verder klim en skielik is daar 'n plaat veldblomme wat vir my sing. Hulle moedig my aan en trek my die berg op, terwyl skoenlappers op my skouers kom sit en my moeë nek kom masseer.

Ek kyk terug en sien dat ek geklim het, ek meet nie want ek voel vry en in beheer, want die meet-hond wil my aftrek na die vreeshond en sy maatjie opgeehond. Ek hoor hoe opgeehond se maag skree vir kos, en met elke tree raak hy maarder en maarder, totdat hy self opgee.

Om die volgende draai is opgeehond se prooi, mense wat terug af oppad is na vreeshond om hom te gaan voer. Hulle vertel hoe styl die opdraende is en hoe dun die lug word. Hulle dink ek is mal om na dese nog te wil klim. Hulle lywe is seer want afdraande eis ook sy tol, dalk meer want opgee hond trek jou teen n spoed, want hy is in beheer. 

Ek dink nie aan wen nie, want ek loop nie vir 'n prys nie. Pryshond vat baie moeite. Jy kan nêrens sonder hom gaan as jy hom eers gekoop het nie. Hy is opreg geteel met titels en eksotiese name. Hy vat konstante aandag van blinkvryf en is lief vir kompeteerhond. Kompeteerhond is nie op hierdie pad nie want hierdie is my berg en ek kan my tyd vat. Tydhond kom heeltyd ook by, hy is irriterend met sy aanjaag en byt my hakskene. Ek skop hom dat hy tjankend daar trek en afrol tot by sy maatjie vreeshond wat hom tydhond gestuur het om my te laat terugkom om hom los te maak.

O genade, om die draai kom twyfelhond aangestap. Ag shame, jy kry hom sommer jammer, want hy lyk soos 'n steekbrak pavement special. Hy is gemaak in die vallei van doodskaduwee sy ma is vreeshond. Niemand is seker wie die pa is nie, dalk opgeehond of mislukkinghond. Ek het deur die grapevine die storie gehoor dat oordeelhond ook by vreeshond in daardie tyd gekuier het. Oordeelhond is egter so besig dat hy nie tyd het vir niemand nie. Hy is in konstante oorlog vir eeue al met deernishond. Deernishond sien mens maar min, want mense laat hom nie uit nie, want hulle dink hy is te swak en tingerig. Die laaste paar keer wat ek deernishond gesien het was wonderlik. Dis nou vir jou 'n oulike hondjie! Jy wil hom eintlik opvreet van liefde en vir ewig in jou arms hou. Deernishond het magiese kragte, jy moet hom met ander deel, dis net realiteit.

Toekomshond kom fluister in my oor, genade dit klink vreeslik. Ek dink hy is telepaties met vreeshond verbind. Hy wys my die donker wolk in die pad en die grotte en gletsers, hy is spesifiek, amper asof hy reeds daar was. Hy is so spesifiek dat ek amper voel hoe ek gly. Ek dink hy lieg vir my. 

Ek kyk na my voete, en ek sien ek is nie besig om te gly nie, inteendeel ek het goeie greep. Dan eensklaps, rerwyl ek afkyk sien ek spore. Iemand wys my die pad, wie kan dit wees? Ek skud my kop want twyfelhond sê ek verbeel my, dit is nie regte spore nie. Ek kyk op, en sowaar daar sien ek Hom. Hy waai vir my en wys ek moet kom, Hy wag vir my. Hy wuif my in die rigting wat ek moet loop, nou en dan kyk ek af en hoor die geblaf. Dan kyk ek weer op en die keffer-klanke vervaag. Ek klim en klim, geen hond gaan my onder kry nie. Dis maklik om te klim as die spore voor jou is. 

Soos ek klim voel ek iets druk my van agter en ek voel nie alleen nie. En dis my ou liewe geloofhond. Hy is al jare saam met my, van kleins af. Hy is ongelooflik, want jy hoef nie na hom te kyk nie, hy voer homself en hy kyk na jou. Jy voel soms skuldig dat jy nie meer vir hom doen en met hom doen nie. Jy wonder wie vir hom kos gee, want hy het altyd krag en sy pels blink.

Om sy nek is 'n identifikasie plaatjie. Daar staan: "Eiendom van die Sporemaker, indien verlore raak kontak Johannes 3:16". Ek kyk op na die Sporemaker, Ek en geloofhond het vinnig gevorder, ons is al amper by die Sporemaker se hand. 

Ek voel veilig en dis nou eers 9.00

Sent from my iPhone