Skille van die lewe

Ek wonder hoe die lewe sou wees as ons instaat was daartoe om dit soos 'n ui af te skil. As ons kon al die dinge wat "bygelowe" is en wat die kern verskans kan wegvat. Wat sal die kern van die lewe wees?

Bygelowe wat deur ons afkoms en opvoeding tot evangelie verhef is. Bygelowe wat soos swaar modder aan ons voete sit en ons stap in die lewe verhinder. Dinge en konvensies wat in baie gevalle eenvoudig nie regtig bestaan nie. Dinge wat ons as evangelie uitbassuin, soos commitment en liefde waar die 2 mense wat dit leef se definisie daarvan totaal verskil.

Dinge wat ons onsself wysmaak as waarheid, en wat ons vul met skuld en vrees. Skuld en vrees en konsekwensie gedrewe denke is wat ons wegvat van wie ons werklik is en om onsself te ontdek. Deur lief te wees en liefde uit te leef, nie soos wat ons wil lief wees nie, maar soos ander wil he ons vir hulle moet liefwees. In ruiltransaksies met almal te wees en op valentynsdag vir mekaar kaartjies te gee wat lees: "I have traded with you very nicely this year, but I am one ahead and you owe me". Ek gee nie, want ek kry nie, en ek kry nie want ek gee nie.

Soms doen ons dinge wat ons dink ons nie mag nie, en dit laat ons skuldig, dinge wat nie noodwendig "verkeerd" is nie, maar wat ons "glo-dink" verkeerd is. Ander mense doen dieselfde dinge en voel nie daaroor skuldig nie, inteendeel, dit gee aan hulle 'n purpose in die lewe en gee plesier in hulle menswees. En die konsekwensies – as jy eerlik is met jouself en eg aan jouself leef – dan hanteer jy alles wat die lewe na jou kant toe gooi met opgewondenheid. Eg aan jou eie menswees is die enigste roeping in die lewe.

Is dit nie die dinge wat opwinding en geluk in die lewe gee nie. Daardie oomblik van "malligheid" wat jou lewe vul met 'n skat wat jy met jou kan saamdra jou hele lewe lank. Dinge wat jy onthou selfs tot op jou sterfbed, omdat dit dalk die enigste ding is wat jy in jou lewe vir jouself gedoen het. Dit maak jou anders as hulle wat met 'n hunkering in hulle hart sterf. Mense wat terugkyk en se: "Plaas dat ek". Mens moet eerder spyt wees in die lewe oor wat jy gedoen het, as wat jy nie gedoen het nie.

Spontaniteit hanteer ons soos 'n vyand. Spontane mense is mense wat ek dink dalk die gelukkigste deur die lewe gaan. Mense wat nie so altyd aanhoudend net dink en analiseer nie, mense wat iets doen omdat hulle weet dit is hulle doelwit om dit te doen. 'n Spontane aanraking, 'n spontane koop van iets wat jy nie kan bekostig nie, 'n skelm kyk, 'n omhelsing of 'n vinnige soen. Onthou daardie eerste soen agter die skoolsaal by 'n prysuitdeling, sonder om daaraan te dink. Daardie skelm tjoklit wat jy met gulsigheid eet terwyl jy op 'n dieet is.

Daardie wonderlike gevoel dat dit op daardie oomblik in selfsugtigheid (ook 'n skil van bygeloof, want jy mag mos nie iets vir jouself doen nie), net oor jou gaan, net oor daardie oomblik. Weg van al die gemaal en gedink van historiese ervarings, vergeet van gister. Daardie ongelooflike oorgawe aan die oomblik sonder om enigsins te dink aan die konsekwensies van more. Die Bybel se mos ook, more sorg vir homself. Om in die oomblik te leef is bliss. Uiting te gee aan jou selfwees tot in die diepste deel van wie jy is, ongeag.

In sulke oomblikke leef jy. In sulke oomblikke definieer jy jouself, ontdek jy wie jy is, en maak die lewe 'n sin.

In daardie vlietende oomblik waarin jy alles agter laat, waar jy leef vir die oomblik, sonder om te dink en te vra. Dit is hoekom ons nie leef nie. In geen storie deur die eeue sou mense plekke en dinge ontdek het as hulle geweet het wat wag nie. As hulle presies geweet het waar hulle gaan uitkom nie, as hulle bang was nie. As jy alles beredeneer en alles ondersoek en eers waarborge in die lewe soek, wat is die sin van die lewe dan, waar is die genot van die lewe.

Konsekwensies – moordenaars het ook die tendens dat hulle terugkeer na hulle moordtoneel, en in dieselfde asem wil ons ook graag "bieg". Ons voel "skuldig" dat ek myself was, en leef in vrees dat mense gaan uitvind. Hoekom wil ons altyd "bieg". Stil in jou hart leef jy met fantasiee, dinge wat in jou kop maal wat jy nooit aan uiting gee nie, jou stille eie ruimte waar jy en jy alleen die rolspeler is. Dit deel ons nooit met die wereld om ons nie, maar as ek dit uitspeel, dan voel ons ons moet, want ons soek 'n skil om daaraan 'n definisie te gee.

Niks in die lewe vind buite jou plaas nie. Jy was en is en sal altyd Jy bly. Maar wie is jy nou regtig? Ek dink dat niemand ooit sal weet nie, geen mens dink ek deel ooit hulle werklike self (as hulle dit ooit ontdek) met die wereld nie. Almal leef 'n lewe in hulle koppe wat verskil van hulle lewens na buite. Ons kleef aan die skille van die uie om onsself, om die lewe "draaglik" te maak, so dink ons. Sodat mense nie moet praat nie, en 'n vinger nie na my gewys kan word nie.

Draaglik vir wie? Draaglik natuurlik vir die mense om ons. Ons gebruik die skille van die samelewing en van opvoeding om te doen wat ons "dink" ons moet doen. Sodoende eindig ons altyd op om dinge te doen en te wees wie ons nie is nie, maar wat ons dink ander mense wil he ons moet wees. Inteendeel, leef ons met die "skuld" en "skaamte" en "vrees" van wie ons werklik is. Omdat ons so bang is om onsself uit te leef, bou hierdie vrees die konfensies in ons lewens. Ons kapituleer aan dinge omdat dit ons "veilig" behoort te laat voel, terwyl dit hierdie "skuilings" teen vrees is wat my eintlik die grootste skade aandoen.

In verhoudings soek ons sekerheid in "commitment" en "huwelike". Meeste mense is en kan nie sekerheid uitleef sonder 'n ring aan die vinger of 'n kontrak nie. Al hierdie "sekerhede" in ons lewens is skille wat ons groei wat gebore is uit "onsekerheid". Ek wil nou weet wat aangaan, en ek gaan nie rus voor ek nie elke dag my commitment pilletjie uit jou hand ontvang het nie. Ek kan ook net funksioneer met JOU aan my sy, sonder jou kan ek nie, want ek is nie meer ek nie, ek is "ons". So ontwikkel die vrees om alleen te wees en gekonfronteer te word met wie ek werklik is en werklik wil doen.

Draaglik in my werk trek ek die skil aan wat van my verwag word. In my kinders beskil ek myself met die manier hoe ek grootgeword het en wat ek dink hoe 'n mens kinders moet grootmaak. Wat van hulle eie menswees? Beskil ek hulle nie ook maar weer met bygelowe en konvensies nie.

Terwyl jy die ware self wegsteek in die "on-egte" skille, word die self, die kern deurweek met die skille van buite. Naderhand is dit so diep weggesteek, dat die kern nie eers meer sigbaar kan word nie. Alles in die lewe is verweef, en dit vat fyn werk om te onderskei.

Baie mense vrees hierdie proses van self ontdekking, want wanneer jy 'n ui begin afskil, gaan dit met trane gepaard. Soms is dit so erg dat jy nie self eers kan uithou nie, en voel jy jy moet ophou. Moenie ophou nie, moenie stop nie, dit is altyd die moeite werd. Geen mens wat hulleself ontdek het en eg aan hulleself geleef het, was nog ooit spyt nie. Maar ons hou maar eerder vas aan die "onegtheid in ons lewe". Die probleem is dat almal my onegtheid ervaar en raaksien. Soms draai hulle 'n blinde oog en hou ook eerder vas aan onegtheid, omdat dit darem ook weer iets is wat hulle dink hulle nodig het.

Onegtheid - Eksponensieel neem die onegtheid van die wereld toe, en erens moet iemand halt roep aan die sneeubal.

En wanneer jy die ui afgeskil het, is daar 'n verdere belangrike les, en dit is dat jy jou hande moet was. Raak ontslae van die reuk op jou hande, want anders gaan die reuk op jou hande bly vir dae, en jou die hele tyd herinner. Verder is dit ook belangrik om te onthou dat 'n ui nie 'n pit het nie, en dat jy dus ook nie maar net alles in die lewe moet weggooi nie want dan sit jy met niks aan die einde van die dag nie.

Wat sou die lewe nie gewees het as ek myself kon wees, en kon doen en leef waarin ek glo nie, eerder as om te leef en te doen wat on-eg is, en te sterf met 'n ongelooflike hunkering in my hart, met 'n "quiet desperation" in my hart. 'n lewe waarin jy nooit geleef en gedoen het wat JY wou nie, maar 'n lewe wat deurdrenk is met bygelowe en konvensies wat lankal nie meer van toepassing is nie, en wat eerder jou ongeluk teweegbring as jou bliss.

Gaan skil, en leef in die oomblik!


Sent via my BlackBerry from Vodacom - let your email find you!

Beelde van God

In die Bybel is daar baie beelde van God, wat ons elke dag met ons saamdra:

Die OerGod wat deur oorvertellings van mense sonder abstrakte begrip was. Die reen kom van bo, die gras groei, die bokke word vet, ons vang die bokke en ons eet lekker.

Daar moet dus iets daar bo wees wat so sorg. Vandaar die beeld van God wat daar bo is, en ons wat afhanklik is van 'n besluit van hierdie God of ons reen kry of nie.

Onlosmaaklik deel van die beeld van God, is ons interaksie met die God. Wat sal ons nou doen dat die God vir ons reen gee?

Ons skep rituele en offerhande en liedere om so te sien of ons nie met die God kan ruil nie. Ek doen reg en God gee vir my reen.

Belangrike elemente van die beeld = Dat mense 'n bewyssyn van God het, onlosmaaklik deel van ons.

Ons noem in Teologie dat hierdie bewyssyn kom uit die algemene openbaring van die natuur rondom ons.

Die Skoolhoof Godsbeeld is waar die God vir mense Sy 10 gebooie gee. Dit is die reels, bly daarby en doen dit, en God sal vir jou 'n lang lewe gee. Dit is 'n godsbeeld waar ek oor my skouer loer en te bang is om iets verkeerd te doen en gestraf te word.

Belangrike element van die godsbeeld, is dat daar 'n wedersydse verhouding is tussen God en ons. Wedersydse verwagtinge van ek doen, en God gee vir my 'n beloning in dat niks slegs met my gaan gebeur nie.

Deur die Bybel lees ons ook van 'n Jaloerse God. 'n God wat wil sien en wil oortuig dat Hy beter en groter is as ander gode wat mense sou aanbid. In die beeld wil God ook nie he dat ek en jy hoogmoedig moet wees nie, nie moet dink dat ons God nie nodig het nie.

Dit is asof die beeld van God vir ons 'n menslikheid van God wys. Asof God ONS nodig het om God te wees en ons dit elke dag moet benadruk. Dit wil voorkom asof God 'n "ego" het wat gestreel moet word voordat ons kan kry wat ons wil he.

So vroeg soos in Dawid se tyd begin Dawid met die idees van God worstel. Die idee dat mense wat nie goed doen nie, dat God vir hulle ook sorg en hulle ook ryk maak en lang lewens gee. Maar tog die ommekeer in sy psalms om weer net blindelings te glo.

Twee dinge van die beeld wat belangrik is, ons mag wonder oor God en twyfel. Tweedens, my denke oor God hoef baie keer nie my geloof in God te beinvloed nie.
Dit wil ook voorkom asof daar so effens begin deurskemer dat ek Vrye Wil het.

In die Nuwe Testament kry ons te doen met die VaderGod. Hierdie is 'n God wat as Vader 'n deel van homself, sy Seun afbreek en as 'n offer vir ons kom gee, juis omdat ons nie die vermoe het om in die verhouding met Hom te voldoen aan Sy vereistes nie.

Nou verdien ons nie meer nie, God het nou eers Sy deel kom nakom, en nou moet ek in bekering en dankbaarheid dinge doen.

Wat hierdie beeld ongelooflik maak, is dat God, amper soos 'n battered wife, nie ophou met mense nie. 'n God wat eenvoudig nie gaan ophou met mense totdat ons in Hom, saam met Hom, deel van Hom, met Hom in ons gaan leef nie. Hy vee selfs in die etiek alles van die tafel af en gee vir ons 'n nuwe term wat ook alreeds vir 2000 jaar onverstaanbaar was, die term genade.

Jy sien, ons uitdaging is ons taal en die beperkinge daarvan. Woorde is gelaai met vooraf belaaide emosie. Genade het vir ons 'n "maar" in. Selfs Paulus het in sy gesprekke met mense dit agtergekom. "Moet ons nou meer sonde doen sodat die genade moet toeneem?" Wat moet ons nou doen, Paulus, nou dat ons nie meer iets hoef te doen of nie hoef te doen nie, kan dit waar wees?

Daar is natuurlik nog baie ander godsbeelde wat ons kan opnoem, en verskillende maniere hoe ons met God in verhouding is.

Wanneer ons nou leef en soek na 'n Nuwe Godsbeeld vir 'n Nuwe Tyd vir Nuwe mense, wat doen ons met hierdie godsbeelde wat ons so uit die bybel kry?

Ek dink die grootste gevaar is dat ons die baba met die badwater uitgooi.

Jy sien, behalwe genade, het iets anders ook gebeur wat mense misgekyk het.

Mattheus 16:13
Toe Jesus in die streke van Sesarea-Filippi kom, het Hy vir sy dissipels gevra: "Wie, sê die mense, is die Seun van die mens?"
14 Hulle antwoord: "Party sê Johannes die Doper, party Elia, party Jeremia of een van die profete."

15 "Maar julle," het Hy gevra, "wie, sê julle, is Ek?"

16 Simon Petrus het geantwoord: "U is die Christus, die Seun van die lewende God."

Dit is belangrik omdat geloof nooit gegaan het oor die kollektiewe nie, maar eerder oor die individu.

Dit gaan nie oor wat ander mense van God dink nie, of die kerk, of die gemeente, of die wereld nie – dit gaan oor wat JY dink.

In die polemiek oor 'n eietydse idee oor God, gaan dit nie weer oor 'n dogma wat iemand wat slim is en grade het vir ons toedeel nie, maar wat JY vorm.

Soos jy groei en ontwikkel, so groei dit saam met jou, so groei God in jou, om jou en deur jou.

Natuurlik word ons idees gevorm deur die blootstelling aan idees, maar dit is jou besluit.

Genade gee vir ons 'n konsep van Nie-Oordeel nie. Dit beteken dat ons moet weet en verstaan dat net soos wat mense uit verskillende dinge bestaan, ek niks oor God en wat van God geleer is moet veroordeel nie.

God is 'n klomp dinge tegelyk, nie net 'n airy fairy, happy go lucky God nie, nie net 'n vriend nie, nie net 'n Vader nie, nie net 'n oordeel God nie, maar alles tegelyk.

Nie net die God wat ons in Renaissance preek nie, maar ook die God van die susterskerke, die God van die Taoisme, van Ghandi van almal.

Dit is in die collective conciousness van die wereld oor God waarin ons moet kan inprop om die volle krag en idees van God te vorm en te kry.

Maar wanneer ek oordeel, en uitsluit, dan ontneem ek van wat God alles is en kan wees en nog meer kan word in ons lewens.

En wanneer dit by etiek kom, van hoe ek moet leef – ja, dan is dit natuurlik ook my EIE besluit oor wat ek wil of gaan of voel ek moet doen, want, omdat daar nie oordeel is nie, is daar ook nie 'n reg en 'n verkeerd nie.

Conversations se: Daar is nie 'n reg of 'n verkeerd nie, maar eerder dinge wat vir jou goed is en dinge wat nie vir jou goed is nie.

Ek weet dit klink na 'n maklike antwoord en 'n maklike uitkoms, maar in werklikheid is dit nie. Dit is juis moeiliker vir ons om van ons oordelende self ontslae te raak en ons bloot te stel aan alles.

Kyk maar in ons lewens en verhoudings waar ons eenvoudig elke dag weeg en te lig bevind, eerder as om mense toe te laat om hulle wonderlike siele met ons te deel.

Ons breek eerder iemand se siel, sodat ons beter kan voel oor onsself, as om mense se siele op te bou sodat hulle gelukkig kan wees.

Ons soek eerder redes van hoekom om nie met mense saam te leef nie, as redes hoekom.
As ek verwag om aanvaar te word, moet ek leer om alles te aanvaar.

Om te dink dat ek reg is is een ding, maar om te dink dat ek die enigste een is wat reg is, dit is 'n probleem.

Dit is 'n reis, en nie 'n resies nie.
Daar is nie medaljes vir die wat die antwoord gaan kry nie, want ons het reeds al die idees en denke en antwoorde in ons.

Dit is soos 'n alkoholis wat moet erken dat hy 'n probleem het, net so moet ons in ons denke oor God, soms net eenvoudig soos Dawid dalk net glo, dalk net soos 'n kind glo.

"The truth is that there is nothing noble in being superior to somebody else. The only real nobility is in being superior to your former self." - Whitney Young

Sent via my BlackBerry from Vodacom - let your email find you!

Die Reis na binne

Ons leef in ‘n baie spirituele tyd. Ons sien dat mense wat jy dit nooit van verwag het nie (natuurlik ons opinie oor hulle ogv betrokkenheid) dat hulle begin om te lees en te dink oor hulle eie spiritualiteit.

Met spiritualiteit bedoel ek dat mense se fokus al meer na binne gekeer word, weg van dit wat hulle sien en aanraak, na die goddelikheid en na hulle siele. Ek praat hier nie van religie nie, maar meerendeels die vraag in almal se harte dat die sin van die lewe nie van “buite” kom nie, maar van binne. Die wete dat die goddelikheid in ons elkeen is om te ontdek en uit te leef.

So begin mense ook die “tradisionele” manier van dink en doen uitdaag. In die kerke fokus mense al meer en meer op “ervaring” as net op die kognitiewe.

Mense besef ook al meer dat dit gaan oor wat EK dink, en nie meer net oor wat ‘n dogma se nie. Vir baie van ons is dit ‘n groot bangmaak proses. Dit maak ons bevrees omdat ons soos ‘n kind ons rugsakkie pak en jou eie pad en plek gaan soek, sonder kaarte of werklike aanwysings.

Die Bybel stel dit ook duidelik dat ons met ons geloof sukkel omdat ons nie die vaste spyse al kan eet nie, maar op babakossies leef. Vergewe my die eenvoudige uitleg daarvan, maar vir my beteken dit dat ek mag, kan en moet groei. Nie alleen as ‘n kerklidmaat nie, maar in besonder as ‘n individu.

Ek dink dat die dogmas van kerke vergelyk kan word met ‘n afgespreekte huwelik. My lewe is en kan alleen blom as ek die vryheid het om te dink soos ek wil en self my verhouding en idees kan kies.

Die uitdaging gaan dus nie oor wat reeds daarbuite is nie, maar oor hoe ek dit kan sif om my eie lewe te bou tot dit waarmee ek tevrede is en gelukkig is. Dit beteken ook dat dit elke dag sal groei en moet verander.

Die Bybel maak melding dat ons stryd nie teen vlees en bloed is nie, maar teen die “bose” geeste in die lug. Die idee oor die bose is natuurlik ‘n ander dag se dink weg, maar dit beteken dat ons reis elke dag handel oor die spirituele, oor ons denke van die lewe in ons en deur ons.

Moenie die duiwel 'n vatkans gee nie

Ek onthou die verhaal van die man wat van Pretoria Kaap toe ry. Die middag voordat hy ry, het sy seuntjie die domkrag uit sy pa se motor gehaal om sy fiets te “diens”. Soos kinders nou maar is, vergeet hy om die domkrag terug te sit in die kattebak. Laat die nag, erens tussen niks en nerens, kry hy ‘n pap wiel. En, tot sy verbasing, is die domkrag nie in die kattebak nie.

In die verte sien hy ‘n liggie brand en besluit om daar ‘n domkrag te gaan leen. Soos hy stap begin hy dink aan die situasie. “Hoekom het ek nie gekyk voor ek gery het nie?”, “Ek is so simpel”, “Boere is baie gesteld op hulle besittings”, “Die boer gaan dink dat ek dom en onverantwoordelik is”, ens. Toe hy uiteindelik by al die kwaai honde verby is en die boer die deur oopmaak sê hy vir die boer: “Ek wil net vir jou sê: Hou jou domkrag!”

Is dit nie presies hoe ons optrede is nie? Maak nou nie saak hoe dit ontwikkel het nie, maar my denkpatrone het so ontwikkel dat ons gedagtes, en veral negatiewe gedagtes, toelaat om te sneeubal in ‘n groot issue. Die ou het homself so opgewerk, dat hy dalk nou nog sonder ‘n domkrag sit. Dat hy dalk sy vergadering in die kaap gemis het, maar meer nog, dat hy homself en sy gesondheid skade aangedoen het.

Ek sien dit by mense, hulle begin hulle dag sleg, en laat elke negatiewe idee toe om hulle lewens te oorheers. Ons gee die duiwel ‘n vatkans in ons lewens deur toe te laat dat dinge om ons ons so beinvloed dat ons gladnie in beheer is van wat om ons gebeur meer nie. Ek lees graag in die oggend my facebook, en kan sien dat mense wat kla, altyd kla. Mense wat weer met optimisme die dag aanpak, hulle dag draai mooi en goed uit.
Van die suksesvolste mense in die wereld het een ding wat hulle onderskei van die ander, en dit is optimisme. Optimisme te midde van omstandighede. Mense wat die vermoe het om hulle lewens anders te draai en die geloof te he om hulle staf op die water te slaan en die see te laat oopbreek voor hulle.

‘n Bestuurder vir wie ek gewerk het, het die mense wat vir hom werk met ‘n trop leeus vergelyk. Hy het altyd die uitspraak in die oggend gehad: “Either you eat, or you get eaten”. Ek kan die wereld om my elke dag beter maak en verander, maar as ek dit nie doen nie, gaan die wereld my beinvloed, en my opeet, net soos my stress en spanning.

Beteken dit nou dat daar nie slegte omstandighede oor jou pad gaan kom nie? Dit is so. Kom ons draai nie doekies om nie, vir mense wat met hierdie optimisme leef, met die positiewe energie wat hulle uitstraal, verander hulle omstandighede wat ander se einde sou beteken ook in ‘n positiewe. Dit begin by om te verkies om die dag en na dinge om jou op ‘n manier te dink, en dit uit te spreek. Kyk bietjie hierdie week wat voorle, staan elke oggend op en vertel vir al die mense om jou hoe fantasties hierdie dag gaan wees. (Laat weet my oor ‘n week hoe dit gegaan het met jou week).

Net deur dit al te besluit, voel jy klaar in beheer van jou lewe, en verander jy die wereld om jou.

‘n Verdere punt wat ek dink wonderlik is, is om vir hierdie week gladnie enige judgement toe te pas op die mense om jou nie. Geen informasie van of oor ander mense uit te spreek en te skinder nie. Die oomblik wat iemand jou aanraak, voor jou inry en irriteer, besluit net eenvoudig om niks daaraan te doen nie. Moet nie dat dit jou beinvloed nie.

Jakobus 4:17 se dat as ‘n mens weet dat iets verkeerd is (of nie vir jou goed is nie) en jy doen dit steeds, dan is dit sonde. Of iemand anders “verkeerd” is, dit het met jou niks uit te waai nie. Vir jou om jou speelgoed te gooi gaan geen verskil maak nie. In Wiskunde maak twee negatiewe dalk ‘n positief, maar ons leer uit die Bybel dat ‘n sagte woord die grimmigheid (woede) afkeer.

In ons gedagtes kan slegs een gedagte of emosie op een stadium die spasie okkupeer. Dit maak nou nie saak hoe groot of klein jou spasie is nie, vul dit met wat jy besluit om dit mee te vul. Moet ook nie vir ‘n oomblik dink dat dit moeilik is nie, dan gee jy weer in. Wie het gese dat dinge moet werk op die manier hoe ons dink dit werk, ons kan dit alles verander.

Ons weet almal dat dit wat jy glo waar word, geen wonder dat die dominees so baie vir ons se dat ons ons oggend met die Bybel en met gebed moet begin nie, want om te weet dat God in beheer is, plaas jou reeds op die regte pad van jou idees.

Moenie dit wat skadelik is vir jou vandag ‘n vastrapplek gee nie.