Ons bly in die ooste van die stad en ek vat een oggend die kinders vroeg skooltoe. Om by die skool te kom, moet ons in ‘n westelike rigting ry. Nadat ek hulle afgelaai het, moet ek vinnig weer ooswaarts ry om ‘n klient te sien. Die son was net op so ‘n aardige plek dat die sonskerm nie werklik gehelp het nie. Ek is met so ‘n spoed by die huis weg die oggend dat ek my sonbril vergeet het. Kort voor lank is my ogies op skrefies getrek en die trane rol uit my oë.
Ek wil so graag my roete verander, maar daar is net een pad en dit is die pad reg in die son in. Ek wil graag my oë toemaak, maar dit is ook nie ‘n opsie nie, want ek bestuur en gaan heel moontlik dan in ‘n ongeluk wees. Deurdruk met trane in my oë is al wat oorbly.
Die lewe is dieselfde, daar is nie sommer wegkomkans van die strale van ons probleme nie. Die krisis gaan ongelukkig nie weggaan nie, die enigste manier is om uit te hou en aan te hou. Daar is natuurlik hulpmiddels soos mense en vriende en planne wat ek kan probeer, maar soms is dit net ek en die probleem. Oë toemaak is daar nie voor tyd nie, ek het al duur lesse geleer, want dan lei dit net na groter ongeluk en groter krisis.
Alhoewel daar probleme voor jou is, kan jy dit slegs oorbrug wanneer daar vir jou iets voor in die pad is wat jou meer motiveer as die strale van die krisis. Die een wat vir jou swaarder weeg gaan die een wees wat jou aksies bepaal. Vir my was die besigheid wat ek gaan doen die motivering. Ek het nodig om die kliënt te sien en was opgewonde oor die geld wat ek daaruit gaan verdien.
Dalk is daar vandag ‘n klomp strale wat jou sig belemmer en jou oë laat traan. Dalk voel jy dat jy nie meer verder kan nie en jy wil jou oë sluit of ‘n ander rigting inslaan. Dink dan aan die rede hoekom jy op hierdie pad is en hoekom jou neus in daardie rigting wys. Moenie jou visie verloor van wat jy wil bereik en wat jou drome is nie.
Ek het ‘n goeie vriend gehad wat nou oorlede is, en sy woorde sal my altyd bybly oor probleme. Hy het gesê: “This also will pass”. En hoe waar is dit nie van soveel probleme en krisisse vir ons nie. Toe ek uiteindelik by die ontmoeting met my kliënt arriveer het ek omtrent onmiddelik vergeet van die son. Dink maar self terug aan die tye in jou lewe van sukkel en van krisisse. In die oomblik van die krisis was dit intens, maar nou kan jy amper nie meer onthou hoe erg dit was nie.
Staan op, hou moed, vee die trane af en druk deur!
Wednesday, March 28, 2012
Onderskrifte
Ek weet nie of dit net ek is nie, maar dit irriteer my vreeslik wanneer ‘n storie op televisie onderskrifte by het. Dit irriteer my, nie soseer oor die onderskrifte nie, maar omdat dit my aandag totaal aftrek van die prentjies in die agtergrond. Ek vang myself die hele tyd dat ek net die onderskrifte raaksien en lees.
Die lewe is seker presies dieselfde. Daar is elke liewe dag die mooiste prentjies wat hulle in ons lewens afspeel, kinders, verhoudings, vriendskap, seën en geluk. Maar ons raak so vasgevang in die najaag en uitsorteer van dinge dat ons later nie meer die mooi van die lewe raaksien nie. Hierdie “onderskrifte” is natuurlik, net soos die onderskrifte in die stories, belangrik en relevant. Sonder die harde werk en probleme hanteer sal ons lewens dalk onverstaanbaar wees en nie sin maak nie..
Die uitdaging is om aan te leer om steeds die prentjie agter raak te sien. Soms is ons te besig met dinge wat ons aandag aftrek van die mooi storie in die agtergrond. Daar is egter niks wat ek of jy kan doen aan die onderskrifte op die storie nie, en so ook is ons “onderskrifte” deel van elke dag se lewe. Onthou net dat dit altyd net deel is van die hele storie en nie die volle storie nie.
Maar dit is ook van toepassing op die mense rondom ons. Jesus wat ons in die Bybel van lees was hierin vir ons ‘n ongelooflike voorbeeld. Jesus het mense se foute en tekortkominge raakgesien, maar nooit die mooi en groter prentjie agter misgekyk nie. Jesus het beoordeel wat mense doen, maar hulle altyd agter die probleem en die foute raakgesien. Dit is seker een van die mooiste eienskappe wat ‘n mens kan aanleer. Sien ook in dat God almal om jou geskape het en dat hulle skepsels van God is. Al lyk die storie wat hulle vir jou skilder anders as jou idees, elkeen se storie is mooi en belangrik.
Jy kry twee tipes mense, aan die een kant hulle wat die lewe sien as ‘n glas wat half leeg is, en ander wat die prentjie agter sien en die glas as half vol ervaar. Dit is dieselfde glas met dieselfde hoeveelheid vloeistof daarin, en beide van die mense is reg. Ons het almal ervarings van mense wat aan beide kante van hierdie voorbeeld staan. Probeer bietjie vandag die positiewe raaksien agter die onderskrifte.
Wanneer jy vandag voor die televisie van jou lewe staan en jou storie beskou, miskien moet jy dalk verder kyk as om net vas te staar in die onderskrifte van pyn, krisis en probleem. Dalk kan vandag ‘n wonderlike dag vir jou wees wanneer jy die mooi van jouself, jou lewe, jou verhoudingsmaat, jou kinders, jou ouers, jou vriende, jou kollega en jou land raaksien.
Miskien is dit die dag waar jy nie gaan kla dat jy vir jou kind iets moet doen nie, maar verby dit kyk en sien watter voorreg dit is om dit te kan doen. Dalk word dit vir jou so lekker om die mooi prentjie te sien, dat jy dalk vir ‘n oomblik nie die onderskrifte so duidelik, seer en hard gaan ervaar nie.
Die lewe is seker presies dieselfde. Daar is elke liewe dag die mooiste prentjies wat hulle in ons lewens afspeel, kinders, verhoudings, vriendskap, seën en geluk. Maar ons raak so vasgevang in die najaag en uitsorteer van dinge dat ons later nie meer die mooi van die lewe raaksien nie. Hierdie “onderskrifte” is natuurlik, net soos die onderskrifte in die stories, belangrik en relevant. Sonder die harde werk en probleme hanteer sal ons lewens dalk onverstaanbaar wees en nie sin maak nie..
Die uitdaging is om aan te leer om steeds die prentjie agter raak te sien. Soms is ons te besig met dinge wat ons aandag aftrek van die mooi storie in die agtergrond. Daar is egter niks wat ek of jy kan doen aan die onderskrifte op die storie nie, en so ook is ons “onderskrifte” deel van elke dag se lewe. Onthou net dat dit altyd net deel is van die hele storie en nie die volle storie nie.
Maar dit is ook van toepassing op die mense rondom ons. Jesus wat ons in die Bybel van lees was hierin vir ons ‘n ongelooflike voorbeeld. Jesus het mense se foute en tekortkominge raakgesien, maar nooit die mooi en groter prentjie agter misgekyk nie. Jesus het beoordeel wat mense doen, maar hulle altyd agter die probleem en die foute raakgesien. Dit is seker een van die mooiste eienskappe wat ‘n mens kan aanleer. Sien ook in dat God almal om jou geskape het en dat hulle skepsels van God is. Al lyk die storie wat hulle vir jou skilder anders as jou idees, elkeen se storie is mooi en belangrik.
Jy kry twee tipes mense, aan die een kant hulle wat die lewe sien as ‘n glas wat half leeg is, en ander wat die prentjie agter sien en die glas as half vol ervaar. Dit is dieselfde glas met dieselfde hoeveelheid vloeistof daarin, en beide van die mense is reg. Ons het almal ervarings van mense wat aan beide kante van hierdie voorbeeld staan. Probeer bietjie vandag die positiewe raaksien agter die onderskrifte.
Wanneer jy vandag voor die televisie van jou lewe staan en jou storie beskou, miskien moet jy dalk verder kyk as om net vas te staar in die onderskrifte van pyn, krisis en probleem. Dalk kan vandag ‘n wonderlike dag vir jou wees wanneer jy die mooi van jouself, jou lewe, jou verhoudingsmaat, jou kinders, jou ouers, jou vriende, jou kollega en jou land raaksien.
Miskien is dit die dag waar jy nie gaan kla dat jy vir jou kind iets moet doen nie, maar verby dit kyk en sien watter voorreg dit is om dit te kan doen. Dalk word dit vir jou so lekker om die mooi prentjie te sien, dat jy dalk vir ‘n oomblik nie die onderskrifte so duidelik, seer en hard gaan ervaar nie.
Thursday, March 8, 2012
Wat gee die lewe sin
Ek het nou die dag geskryf oor ouer mense wat ek ken wat nou almal in hulle sewentigs is. Ek het vertel dat van hulle nou al begin om te praat van die “einde”. Ek het myself afgevra wat dit is wat hulle so laat dink? Ek dink jy is reg om klaar te maak met die lewe wanneer daar nie meer vir jou sin in die lewe is nie. Dit is nie net in ouderdom nie, maar ook in jongmense wanneer ons depressief voel. Ek dink jou resies hou op wanneer jy nie meer kans sien om te hardloop nie en tou opgooi.
Een van my slegste eienskappe is dat ek nogal gou boedel oorgee. Ek was my hele lewe lank so en ek weet nie wat die oorsaak daarvan is nie. Ek het baie drome gehad toe ek jonger was. Baie van my drome het waar geword, waaroor ek baie dankbaar is. As ek die laaste aantal jare beskou, voel dit vir my asof ek my woema verloor het. Dit gebeur natuurlik as ‘n mens se “mislukkings” meer as jou suksesse voel.
Ouer mense ervaar dit nogal wanneer die pyne hulle begin aanval op hulle ouderdom. Dan voel hulle dat die pyn erger is as die dans. Ek lees graag in Prediker oor wat hy dink oor die sin van die lewe. In Prediker vra die skrywer homself ernstige vrae oor die sin van die lewe. Hy wonder baie ernstig oor die dinge waarmee hy elke dag sy lewe mee volmaak.
Aan die eenkant sloof hy hom af om sy lewenstyl te bekostig. Hy kom tot die slotsom dat dit belangrik is dat jy werk en vir jouself en jou gesin te sorg, maar dat dit nooit so sentraal mag wees dat dit jou hele lewe beslaan nie. Baie mense redeneer dat Prediker die punt maak dat ons nie moet werk en besittings moet najaag nie, want dit beteken niks nie. Dit is vęr verwyder van die waarheid. Prediker wil die punt maak dat dit ‘n geskenk van God is. As dit dus goed gaan met jou, wees dankbaar daaroor en leef in dankbaarheid teenoor God vir die geskenk. Prediker waarsku ons teen ‘n bestaan van waar my lewe NET handel oor versamel en nie oor dankbaarheid of die genot van my versameling nie.
Party van ons se lewe is so gevul met die stress van my werk en om te versamel dat ons nooit die kans kry om dit wat ons reeds besit te geniet nie. Prediker leer ons dat ons hieroor versigtig moet wees dat dit nie ons lewens oorneem nie. Prediker wil ons leer dat dit ‘n gawe is, maar dat dit ook ‘n vloek kan wees. Dit handel nooit oor die geld of versamel daarvan vir Prediker nie, maar eerder oor die te ‘n belangrike rol wat dit speel.
Dit is lekker om die mooi dinge in ons lewens te versamel, maar teen watter prys? Dit is belangrik dat jy altyd in Prediker moet onthou dat dit vir hom gaan oor jou ingesteldheid en die belangrike plek wat jy dinge gee. Vir lank het ons in die georganiseerde godsdiens gedink dat ons geroep is om in armoede te leef. Dit kan ons duidelik sien in ons węreld vandag nog. Vandag nog dink sekere kerkgroepe dat jy jouself in armoede moet dompel, anders kan jy God nie volledig dien nie. Ons hoor dit weerklink in ons ore dat jy nie God en Mammon (geld en rykdom) kan dien nie. Dit raak al beter in ons land waar dominees deesdae redelike goeie salarisse verdien, maar dit was nie altyd so nie.
Prediker stel dit duidelik dat niks moontlik is sonder God nie, selfs nie ons besittings nie. Prediker maak een verdere belangrike punt en dit is dat wanneer ek God so die eer gee vir alles, dan eers kan ek dit werklik geniet. Iemand het een keer gesę dat geld net jou baas is wanneer jy dit nie het nie. As jy nie kos kan koop nie, word jy desperaat en dan word dit moeilik om die water in die kraan of die glimlag op jou kind se gesig te waardeer.
Die Prediker gee ook aan ons ‘n fantastiese “vrystelling”. Behalwe dat monnike hulleself van aardse besittings en geld afsonder, glo hulle ook dat jy nie die lewe mag geniet nie. Prediker sę weer die teenoorgestelde, dat ons wel die lekker dinge van die lewe mag geniet, solank ons altyd weet en besef dat dit ‘n gawe uit God se hand is. Volgens Prediker is niks moontlik as God dit nie moontlik maak nie.
Soms wil ons tou opgooi omdat ons ook soos Prediker wonder oor die sin van die lewe. Soms wil ons ophou leef en dink dat dit die einde is. Soms hou ons op droom en hou ons op om drome na te streef. Ons raak pessimisties oor die toekoms en dink dat daar niks goed vir ons op pad is nie. Soms kyk jy na die mense om jou en hulle suksesse en dit laat jou twyfel in jouself en jou eie vermoëns.
Dalk voel dit asof die węreld jou woema by jou gesteel het en dat alles tot niks lei nie. Prediker het vir ons ‘n spesiale boodskap: “Staan op, droom, werk lekker, werk hard en geniet elke oomblik van jou lewe, want God maak alles die moeite werd”.
Een van my slegste eienskappe is dat ek nogal gou boedel oorgee. Ek was my hele lewe lank so en ek weet nie wat die oorsaak daarvan is nie. Ek het baie drome gehad toe ek jonger was. Baie van my drome het waar geword, waaroor ek baie dankbaar is. As ek die laaste aantal jare beskou, voel dit vir my asof ek my woema verloor het. Dit gebeur natuurlik as ‘n mens se “mislukkings” meer as jou suksesse voel.
Ouer mense ervaar dit nogal wanneer die pyne hulle begin aanval op hulle ouderdom. Dan voel hulle dat die pyn erger is as die dans. Ek lees graag in Prediker oor wat hy dink oor die sin van die lewe. In Prediker vra die skrywer homself ernstige vrae oor die sin van die lewe. Hy wonder baie ernstig oor die dinge waarmee hy elke dag sy lewe mee volmaak.
Aan die eenkant sloof hy hom af om sy lewenstyl te bekostig. Hy kom tot die slotsom dat dit belangrik is dat jy werk en vir jouself en jou gesin te sorg, maar dat dit nooit so sentraal mag wees dat dit jou hele lewe beslaan nie. Baie mense redeneer dat Prediker die punt maak dat ons nie moet werk en besittings moet najaag nie, want dit beteken niks nie. Dit is vęr verwyder van die waarheid. Prediker wil die punt maak dat dit ‘n geskenk van God is. As dit dus goed gaan met jou, wees dankbaar daaroor en leef in dankbaarheid teenoor God vir die geskenk. Prediker waarsku ons teen ‘n bestaan van waar my lewe NET handel oor versamel en nie oor dankbaarheid of die genot van my versameling nie.
Party van ons se lewe is so gevul met die stress van my werk en om te versamel dat ons nooit die kans kry om dit wat ons reeds besit te geniet nie. Prediker leer ons dat ons hieroor versigtig moet wees dat dit nie ons lewens oorneem nie. Prediker wil ons leer dat dit ‘n gawe is, maar dat dit ook ‘n vloek kan wees. Dit handel nooit oor die geld of versamel daarvan vir Prediker nie, maar eerder oor die te ‘n belangrike rol wat dit speel.
Dit is lekker om die mooi dinge in ons lewens te versamel, maar teen watter prys? Dit is belangrik dat jy altyd in Prediker moet onthou dat dit vir hom gaan oor jou ingesteldheid en die belangrike plek wat jy dinge gee. Vir lank het ons in die georganiseerde godsdiens gedink dat ons geroep is om in armoede te leef. Dit kan ons duidelik sien in ons węreld vandag nog. Vandag nog dink sekere kerkgroepe dat jy jouself in armoede moet dompel, anders kan jy God nie volledig dien nie. Ons hoor dit weerklink in ons ore dat jy nie God en Mammon (geld en rykdom) kan dien nie. Dit raak al beter in ons land waar dominees deesdae redelike goeie salarisse verdien, maar dit was nie altyd so nie.
Prediker stel dit duidelik dat niks moontlik is sonder God nie, selfs nie ons besittings nie. Prediker maak een verdere belangrike punt en dit is dat wanneer ek God so die eer gee vir alles, dan eers kan ek dit werklik geniet. Iemand het een keer gesę dat geld net jou baas is wanneer jy dit nie het nie. As jy nie kos kan koop nie, word jy desperaat en dan word dit moeilik om die water in die kraan of die glimlag op jou kind se gesig te waardeer.
Die Prediker gee ook aan ons ‘n fantastiese “vrystelling”. Behalwe dat monnike hulleself van aardse besittings en geld afsonder, glo hulle ook dat jy nie die lewe mag geniet nie. Prediker sę weer die teenoorgestelde, dat ons wel die lekker dinge van die lewe mag geniet, solank ons altyd weet en besef dat dit ‘n gawe uit God se hand is. Volgens Prediker is niks moontlik as God dit nie moontlik maak nie.
Soms wil ons tou opgooi omdat ons ook soos Prediker wonder oor die sin van die lewe. Soms wil ons ophou leef en dink dat dit die einde is. Soms hou ons op droom en hou ons op om drome na te streef. Ons raak pessimisties oor die toekoms en dink dat daar niks goed vir ons op pad is nie. Soms kyk jy na die mense om jou en hulle suksesse en dit laat jou twyfel in jouself en jou eie vermoëns.
Dalk voel dit asof die węreld jou woema by jou gesteel het en dat alles tot niks lei nie. Prediker het vir ons ‘n spesiale boodskap: “Staan op, droom, werk lekker, werk hard en geniet elke oomblik van jou lewe, want God maak alles die moeite werd”.
Wednesday, March 7, 2012
My Foute
Iemand snou my nou die dag toe dat ek in hierdie blog maak asof ek perfek is en al die antwoorde het, terwyl my lewe nie daarvan spreek nie, want ek doen baie mense skade en hartseer aan. Dit was nogal harde woorde wat my tussen die oë getref het. Nie net tussen die oë getref het nie, maar ook my geskok het tot diep in my hart. Dit het my baie seergemaak want ek is nogal ‘n baie sensitiewe wese wat nie van konflik hou nie. Ek is deeglik bewus van my tekortkominge en nogal oorsensitief oor aantygings teenoor my. Wel, ons is almal seker maar altyd besig om te streef na liefde en harmonie eerder as pyn en lyding.
Ons is almal feilbaar en daar is daagliks soveel dinge wat mense oor ons en van ons sę soos byvoorbeeld in ons verhoudings met vreemde mense by die werk, vriende, familie, kinders en huweliksmaats. Dit is nie so belangrik vir jou om oortuig te word van jou imperfeksies en foute nie, maar belangriker is wat jy met die informasie doen. Jy sien, ons probeer om beter mense te wees en om hierdie rede moet ons leer uit die foute wat ons maak, verskoning vra waar ons fouteer het en probeer om dit nie weer in die toekoms te doen nie.
Hierdie blog gaan nie oor my eie ego en dat ek dink ek beter as ander is nie, maar dit gaan eerder oor net nog ‘n blinde persoon wat ander blindes probeer help in hulle soeke na die ligskakelaar. Ek deel my reis teen die donker mure met ander en probeer daaruit sin maak. Ek is die laaste een wat sal erken asof ek die skakelaar al gevind het.
Maar wat maak ‘n mens met jouself en die foute wat jy begaan?
Ek dink die eerste plek waar jy begin is by jouself. Werklike kennis beteken dat jy nie net weet wat jou tekortkoming is nie, maar eienaarskap daarvan neem. As ek weet dat ek baie probleme ondervind as ek my persoonlike administrasie afskeep, gaan niks in die toekoms verander indien ek nie aksie neem nie. Net ek kan die verskil leef wat ek in my lewe wil sien.
Die tweede fout wat ons begaan is deur verskonings te maak. Ons kry maklik swartskape wat die skuld kan kry vir “hoekom” ek dit gedoen het. Soms is my verskoning die omstandighede. Verskonings is ‘n manier waarmee jy jou verantwoordelikheid op iets of iemand kan afskuif en dit gee jou weer ‘n geleentheid waardeur jy aksie vermy. Verskonings lei ook daartoe dat ek myself jammer kry, of dat ek dink dat ander mense my gaan jammer kry en my foute sal oorsien.
My eie lewe is stadig maar seker besig om te draai in die rigting waar ek verantwoordelikheid neem vir my foute. Ek betaal elke dag die prys vir die feit dat ek niks aan my situasie gedoen het nie en dat ek nie eienaarskap daarvan geneem het nie. As ek nie eienaarskap vat nie, beteken dit natuurlik ook dat ek onbewustelik dink dat iemand anders my probleem moet oplos. Dit is presies soos wanneer jy op verlof gaan by die werk, as jy terugkom besef jy dat niemand jou werk vir jou gedoen het nie.
Die węreld het nie plek of lus vir jou verskonings nie. As jy nie gaan veg om jou lewe beter te maak nie, gaan niks of niemand dit ooit vir jou doen nie. Selfs al versamel jy die wonderlikste groep mense en al is hulle ongelooflik lief vir jou, gaan selfs hulle in ’n stadium jou nie meer glo nie. Hulle gaan nie meer jou verskonings wil hoor nie, veral nie as dit hulle impakteer nie. Soms sit ons en wat dat mense ons moet jammer kry wanneer ons nie eienaarskap neem van ons foute nie. Ware liefde is natuurlik as jy iemand het wat die moeilike pad van oplossing saam met jou loop, maar dit is ‘n bonus, want jy bly verantwoordelik vir jou eie lewe.
Natuurlik is die mense wat my die liefste het se geduld met my “meer” as by vreemde mense. My liefste mense kies om by my te wees en daarom is hulle toleransie groter. Dit kan natuurlik met ons kinders ‘n probleem word, want ons liefde vir hulle verblind ons soms so, dat ons hulle nie leer om werklik die “regte” ding te doen nie. Ons ken almal sulke mense wat eintlik ‘n blinde oog draai op hulle kinders en hulle foute. Ons doen hierdie kinders van ons, te midde van wat die omstandighede en verskonings is, ‘n onreg aan, want hulle leer nooit om hulle foute aan te spreek nie.
Daarom is die beginpunt nie net die erkenning van my foute nie, maar dat ek eienaarskap neem daarvan deur aksie te neem. Daar is verskeie maniere om aksie te neem. Vir my is dit in die skryf van my gedagtes en om daardeur sin van myself en my eie aksies te maak. Ek probeer na dinge soek wat my kan help om beter te wees en te groei. Ek is ook versigtig dat dit nie net ‘n klomp woorde op papier is nie, maar tot aksie oorgaan. Ek probeer om te “practice what I preach”. Daar is soveel riglyne wat ons kan volg van hoe ons moet leef, maar as ek dit nie gaan begin leef nie, bly dit net papier. In die woorde van Jakobus: “As iemand weet wat die regte ding is om te doen, maar hy doen dit nie, dan is dit sonde”.
Ek vra om verskoning vir die mense wat ek skade en hartseer aandoen, want elke dag sukkel ek om presies te weet wat die regte ding is om te doen. Ek vra ook elke dag vir God om my die insig te gee en te lei om te doen wat nodig is. Ek vra ook vir God om genadig te wees sodat ek die tyd kan kry om reg te maak wat ek teenoor myself en ander fout gedoen het. Ek bely ook wat ek verkeerd gedoen het en tas in die donker rond op soek na die “beter” ek.
Ons is almal feilbaar en daar is daagliks soveel dinge wat mense oor ons en van ons sę soos byvoorbeeld in ons verhoudings met vreemde mense by die werk, vriende, familie, kinders en huweliksmaats. Dit is nie so belangrik vir jou om oortuig te word van jou imperfeksies en foute nie, maar belangriker is wat jy met die informasie doen. Jy sien, ons probeer om beter mense te wees en om hierdie rede moet ons leer uit die foute wat ons maak, verskoning vra waar ons fouteer het en probeer om dit nie weer in die toekoms te doen nie.
Hierdie blog gaan nie oor my eie ego en dat ek dink ek beter as ander is nie, maar dit gaan eerder oor net nog ‘n blinde persoon wat ander blindes probeer help in hulle soeke na die ligskakelaar. Ek deel my reis teen die donker mure met ander en probeer daaruit sin maak. Ek is die laaste een wat sal erken asof ek die skakelaar al gevind het.
Maar wat maak ‘n mens met jouself en die foute wat jy begaan?
Ek dink die eerste plek waar jy begin is by jouself. Werklike kennis beteken dat jy nie net weet wat jou tekortkoming is nie, maar eienaarskap daarvan neem. As ek weet dat ek baie probleme ondervind as ek my persoonlike administrasie afskeep, gaan niks in die toekoms verander indien ek nie aksie neem nie. Net ek kan die verskil leef wat ek in my lewe wil sien.
Die tweede fout wat ons begaan is deur verskonings te maak. Ons kry maklik swartskape wat die skuld kan kry vir “hoekom” ek dit gedoen het. Soms is my verskoning die omstandighede. Verskonings is ‘n manier waarmee jy jou verantwoordelikheid op iets of iemand kan afskuif en dit gee jou weer ‘n geleentheid waardeur jy aksie vermy. Verskonings lei ook daartoe dat ek myself jammer kry, of dat ek dink dat ander mense my gaan jammer kry en my foute sal oorsien.
My eie lewe is stadig maar seker besig om te draai in die rigting waar ek verantwoordelikheid neem vir my foute. Ek betaal elke dag die prys vir die feit dat ek niks aan my situasie gedoen het nie en dat ek nie eienaarskap daarvan geneem het nie. As ek nie eienaarskap vat nie, beteken dit natuurlik ook dat ek onbewustelik dink dat iemand anders my probleem moet oplos. Dit is presies soos wanneer jy op verlof gaan by die werk, as jy terugkom besef jy dat niemand jou werk vir jou gedoen het nie.
Die węreld het nie plek of lus vir jou verskonings nie. As jy nie gaan veg om jou lewe beter te maak nie, gaan niks of niemand dit ooit vir jou doen nie. Selfs al versamel jy die wonderlikste groep mense en al is hulle ongelooflik lief vir jou, gaan selfs hulle in ’n stadium jou nie meer glo nie. Hulle gaan nie meer jou verskonings wil hoor nie, veral nie as dit hulle impakteer nie. Soms sit ons en wat dat mense ons moet jammer kry wanneer ons nie eienaarskap neem van ons foute nie. Ware liefde is natuurlik as jy iemand het wat die moeilike pad van oplossing saam met jou loop, maar dit is ‘n bonus, want jy bly verantwoordelik vir jou eie lewe.
Natuurlik is die mense wat my die liefste het se geduld met my “meer” as by vreemde mense. My liefste mense kies om by my te wees en daarom is hulle toleransie groter. Dit kan natuurlik met ons kinders ‘n probleem word, want ons liefde vir hulle verblind ons soms so, dat ons hulle nie leer om werklik die “regte” ding te doen nie. Ons ken almal sulke mense wat eintlik ‘n blinde oog draai op hulle kinders en hulle foute. Ons doen hierdie kinders van ons, te midde van wat die omstandighede en verskonings is, ‘n onreg aan, want hulle leer nooit om hulle foute aan te spreek nie.
Daarom is die beginpunt nie net die erkenning van my foute nie, maar dat ek eienaarskap neem daarvan deur aksie te neem. Daar is verskeie maniere om aksie te neem. Vir my is dit in die skryf van my gedagtes en om daardeur sin van myself en my eie aksies te maak. Ek probeer na dinge soek wat my kan help om beter te wees en te groei. Ek is ook versigtig dat dit nie net ‘n klomp woorde op papier is nie, maar tot aksie oorgaan. Ek probeer om te “practice what I preach”. Daar is soveel riglyne wat ons kan volg van hoe ons moet leef, maar as ek dit nie gaan begin leef nie, bly dit net papier. In die woorde van Jakobus: “As iemand weet wat die regte ding is om te doen, maar hy doen dit nie, dan is dit sonde”.
Ek vra om verskoning vir die mense wat ek skade en hartseer aandoen, want elke dag sukkel ek om presies te weet wat die regte ding is om te doen. Ek vra ook elke dag vir God om my die insig te gee en te lei om te doen wat nodig is. Ek vra ook vir God om genadig te wees sodat ek die tyd kan kry om reg te maak wat ek teenoor myself en ander fout gedoen het. Ek bely ook wat ek verkeerd gedoen het en tas in die donker rond op soek na die “beter” ek.
Thursday, March 1, 2012
Dans met die lewe
So begin my dogtertjie Layla nou loop. Ek onthou die eerste treetjies en hoe sy versigtig al langs die bank gevat en voetjie vir voetjie begin loop het. Dan het sy maar telkemale geval en hartstogtelik gehuil. Sy was maar bang om die sekuriteit van die bank te los en op haar eie te loop. Sy het vir lank weer teruggegaan na kruip toe, want dit het haar veilig laat voel.
Wanneer ek haar nou so bekyk, is die uitdrukking op haar gesiggie ongelooflik. Sy lag van oor tot oor en is ongelooflik trots op wat sy vermag het. Nou is daardie afstand na haar koekoe toe soveel korter en vinniger. In haar hartjie voel sy ‘n ongelooflike gevoel van genoegdoening.
Alles in ons lewens is ‘n groeiproses. In onsself leer ons loop, leer ons praat, leer ons van die wêreld om ons op skool. Dan begin ons soveel vertroue in onsself kry dat ons begin om te draf en later te hardloop, voluit.
Daar is natuurlik altyd dinge en tye wat ons pootjie. Dinge wat ons dwing om weer te kruip vir ‘n oomblik. Dit is ook ‘n wonderlike manier van die natuur om ons te leer om eers weer ons voete te vind, voordat ons opstaan en weer hardloop. Ons grootmense is die hele tyd ingestel om hierdie nuwe lopertjie van ons te probeer beskerm en te help. Ons sien ‘n trappie en gaan nader om te help en te keer dat sy nie val nie, maar soos ons ook al probeer, val gaan ongelukkig deel van die lewe wees.
Layla het nog nie geleer van gladde vloere en uitkyk vir probleme nie. Ons wat groter is, ons kan sien as ‘n vloer nat is, wat ons versigtiger maak.
Wat nou vreemd sal wees, is wanneer hierdie lopertjie van ons weer gaan begin om te kruip. Kruip omdat sy bang is vir wat die uitdagings van loop inhou. Liewer weer teruggaan na haar ou bekende en beheerbare situasie. As dit net vir ‘n oomblik is, nou ja, verstaan mens dit, maar wanneer dit permanent word dan is dit ‘n krisis.
Jy sien, wanneer uitdagings of krisisse ons tref is ons geneig om weer te begin kruip. Daar is niks mee fout nie, maar wanneer dit permanent raak, dan het ons probleme. 'n Mens is nie gemaak om net te kruip nie, maar om te hardloop. Ek glo met my hele hart dat God ons geskep het om elke dag ekstaties gelukkig te hardloop en te bokspring. Wanneer ek om my kyk, sien ek so ‘n vreemde gesig van volwasse mense wat met dummies rondkruip. Mense wat so vuisvoos deur die lewe geslaan is dat hulle nie meer kans sien om op te staan nie en eerder al kruipend deur die lewe gaan. Tevrede eerder met die min as om weer ‘n kans te vat in die lewe.
So staan ek nou die dag by ‘n klomp van my familielede wat nou almal in hulle 70’s is. Wat my opval van hulle is dat hulle almal nou skielik probleme en pyne ondervind. Hulle lyk energieloos en hulle lyk asof hulle almal vrede begin maak dat hulle nie meer lank met ons gaan wees nie. Dit in ‘n tyd van mediese wetenskap waar 70 eintlik maar jonk is. Daar is 2 spanne waarin ek hulle in wil verdeel. Aan die een kant is die wat al soveel vermag het, dat hulle voel hulle het hulle doel in die lewe bereik en al die lekker dinge gedoen wat hulle wou doen. Aan die ander kant is daar kruipers. Mense wat nooit ooit werklik die genot van die dans van die lewe gevoel het nie en eintlik al die laaste 50 jaar net wag om dood te gaan.
In watter kamp sal jy graag wil wees as jy 70 is? Ek weet in watter kamp ek wil wees en daarom wil ek vandag daaraan iets doen. Jy dink 70 is vêr, maar toe jy 20 was, het jy gedink dat 40 vêr en oud is.
Ek is bewus van al die houe wat ons elke dag vat. Ek is bewus dat daar dalk in jou lewe nie nou musiek speel wat jou laat voel asof jy wil dans nie. Miskien is jou dans nie op ‘n plat vlak nie en voel dit dat jou dans opdraende is. Dalk voel jy dat jy wil kruip omdat dit totaal donker is om jou. Dalk trek die pyn en spanning jou af op jou knieë. Ongelukkig weet ons dat ons klein Layla-lopertjie dalk nog baie gaan huil en deur omstandighede op haar boude teruggestamp gaan word. Die uitdaging in die lewe is nie in hoeveel keer jy omgestamp gaan word nie, maar hoeveel keer jy opstaan.
Oortyd sal sy die vermoë ontwikkel om nie oor die kleinste dingetjie te val nie. Haar beentjies gaan sterk word en sy gaan die berge van die lewe kan klim. Terwyl sy bly kruip, ontwikkel sy ander vaardighede, maar nie wat sy nodig het vir bergklim nie. Sy gaan kan opkruip natuurlik, maar dit gaan vreemd wees en vreemd lyk. Elke keer wat sy opstaan, ontwikkel sy ook die vertroue in haarself. Elke keer wat sy val leer sy om weer te probeer, waarsonder sy nooit by haar drome gaan uitkom nie.
Hoekom sal jy dus kruip as jy kan loop en hardloop?
Die een antwoord is vrees. Ons is bang vir die onbekende en vir wat die lewe na my kant toe gooi. Vrees kan net oorkom word deur geloof. As die aantrekkingskrag van wat ek wil bereik groter is as my vrees oor wat verkeerd kan loop, dan sal ek opstaan. Die realiteit vertel ons dat dinge gaan gebeur, maar net omdat dit dalk kan gebeur, beteken nie dat ek dit as verskoning mag gebruik om aan te hou kruip nie.
Die ander alternatief is twyfel. Twyfel in myself en in my vermoë om dinge te doen laat mense moed opgee nog voordat hulle begin het. As ek dink ek kan nie loop nie, hoekom dan enigsins probeer? Die enigste manier om dit te oorkom is om te doen. In die film “Entrapment” sê Sean Connery: “First we try, and then we trust”. Deur te doen gaan die twyfel weg en kry jy vertroue. Gaan delf in jou verlede en daarin behoort jy tye en situasies te vind wat jou kan oortuig dat jy nie behoort te twyfel in jouself nie, want jy het al. En omdat jy het, kan jy weer al is dit met baba treetjies.
Dit het natuurlik breinspoeling nodig, aangesien die wêreld om my my deur die “realiteit” laat twyfel en vrees, maar my drome en my vermoëns om te bereik wat ek wil mag dus ook my “realiteit” wees. Twyfel en vrees is nie eg nie, tot ek dit eg maak. As ek dit eg maak en daarin glo word dit realiteit. So mag my drome en ideale ook on-eg wees, tot ek dit eg maak. Dan word dit my realiteit.
Ek weet nie waar jy vandag leef en wat jou pla nie. Ek weet nie of jy gelukkig of ongelukkig is nie. Ek weet nie watter probleme en krisisse jy ondervind nie. Ek weet nie in hoeveel pyn en lyding jy is nie. Ek weet nie of jy hartseer of eensaam is nie. Ek weet een ding, dat die negatiewe ook verbygaan, maar slegs as ek dit beveg en opstaan.
Ek het op die plaas grootgeword sonder elektrisiteit en donkerte was ons grootste vyand. Die lampe het nie heeltyd gewerk nie en ek kon nie sommer net ‘n skakelaar aansit en daar was lig nie. Ek was bang vir die donker, want ek was hulpeloos daarteen. Sou ek huil van vrees, sou my ma inkom met haar “toorts” en skielik, binne ‘n oogwink het die lig die donker laat verdwyn.
Staan vandag op, lig jou kop op en skakel jou lig aan. Verdryf die donkerte, staan op en gaan dans met die lewe!
Wanneer ek haar nou so bekyk, is die uitdrukking op haar gesiggie ongelooflik. Sy lag van oor tot oor en is ongelooflik trots op wat sy vermag het. Nou is daardie afstand na haar koekoe toe soveel korter en vinniger. In haar hartjie voel sy ‘n ongelooflike gevoel van genoegdoening.
Alles in ons lewens is ‘n groeiproses. In onsself leer ons loop, leer ons praat, leer ons van die wêreld om ons op skool. Dan begin ons soveel vertroue in onsself kry dat ons begin om te draf en later te hardloop, voluit.
Daar is natuurlik altyd dinge en tye wat ons pootjie. Dinge wat ons dwing om weer te kruip vir ‘n oomblik. Dit is ook ‘n wonderlike manier van die natuur om ons te leer om eers weer ons voete te vind, voordat ons opstaan en weer hardloop. Ons grootmense is die hele tyd ingestel om hierdie nuwe lopertjie van ons te probeer beskerm en te help. Ons sien ‘n trappie en gaan nader om te help en te keer dat sy nie val nie, maar soos ons ook al probeer, val gaan ongelukkig deel van die lewe wees.
Layla het nog nie geleer van gladde vloere en uitkyk vir probleme nie. Ons wat groter is, ons kan sien as ‘n vloer nat is, wat ons versigtiger maak.
Wat nou vreemd sal wees, is wanneer hierdie lopertjie van ons weer gaan begin om te kruip. Kruip omdat sy bang is vir wat die uitdagings van loop inhou. Liewer weer teruggaan na haar ou bekende en beheerbare situasie. As dit net vir ‘n oomblik is, nou ja, verstaan mens dit, maar wanneer dit permanent word dan is dit ‘n krisis.
Jy sien, wanneer uitdagings of krisisse ons tref is ons geneig om weer te begin kruip. Daar is niks mee fout nie, maar wanneer dit permanent raak, dan het ons probleme. 'n Mens is nie gemaak om net te kruip nie, maar om te hardloop. Ek glo met my hele hart dat God ons geskep het om elke dag ekstaties gelukkig te hardloop en te bokspring. Wanneer ek om my kyk, sien ek so ‘n vreemde gesig van volwasse mense wat met dummies rondkruip. Mense wat so vuisvoos deur die lewe geslaan is dat hulle nie meer kans sien om op te staan nie en eerder al kruipend deur die lewe gaan. Tevrede eerder met die min as om weer ‘n kans te vat in die lewe.
So staan ek nou die dag by ‘n klomp van my familielede wat nou almal in hulle 70’s is. Wat my opval van hulle is dat hulle almal nou skielik probleme en pyne ondervind. Hulle lyk energieloos en hulle lyk asof hulle almal vrede begin maak dat hulle nie meer lank met ons gaan wees nie. Dit in ‘n tyd van mediese wetenskap waar 70 eintlik maar jonk is. Daar is 2 spanne waarin ek hulle in wil verdeel. Aan die een kant is die wat al soveel vermag het, dat hulle voel hulle het hulle doel in die lewe bereik en al die lekker dinge gedoen wat hulle wou doen. Aan die ander kant is daar kruipers. Mense wat nooit ooit werklik die genot van die dans van die lewe gevoel het nie en eintlik al die laaste 50 jaar net wag om dood te gaan.
In watter kamp sal jy graag wil wees as jy 70 is? Ek weet in watter kamp ek wil wees en daarom wil ek vandag daaraan iets doen. Jy dink 70 is vêr, maar toe jy 20 was, het jy gedink dat 40 vêr en oud is.
Ek is bewus van al die houe wat ons elke dag vat. Ek is bewus dat daar dalk in jou lewe nie nou musiek speel wat jou laat voel asof jy wil dans nie. Miskien is jou dans nie op ‘n plat vlak nie en voel dit dat jou dans opdraende is. Dalk voel jy dat jy wil kruip omdat dit totaal donker is om jou. Dalk trek die pyn en spanning jou af op jou knieë. Ongelukkig weet ons dat ons klein Layla-lopertjie dalk nog baie gaan huil en deur omstandighede op haar boude teruggestamp gaan word. Die uitdaging in die lewe is nie in hoeveel keer jy omgestamp gaan word nie, maar hoeveel keer jy opstaan.
Oortyd sal sy die vermoë ontwikkel om nie oor die kleinste dingetjie te val nie. Haar beentjies gaan sterk word en sy gaan die berge van die lewe kan klim. Terwyl sy bly kruip, ontwikkel sy ander vaardighede, maar nie wat sy nodig het vir bergklim nie. Sy gaan kan opkruip natuurlik, maar dit gaan vreemd wees en vreemd lyk. Elke keer wat sy opstaan, ontwikkel sy ook die vertroue in haarself. Elke keer wat sy val leer sy om weer te probeer, waarsonder sy nooit by haar drome gaan uitkom nie.
Hoekom sal jy dus kruip as jy kan loop en hardloop?
Die een antwoord is vrees. Ons is bang vir die onbekende en vir wat die lewe na my kant toe gooi. Vrees kan net oorkom word deur geloof. As die aantrekkingskrag van wat ek wil bereik groter is as my vrees oor wat verkeerd kan loop, dan sal ek opstaan. Die realiteit vertel ons dat dinge gaan gebeur, maar net omdat dit dalk kan gebeur, beteken nie dat ek dit as verskoning mag gebruik om aan te hou kruip nie.
Die ander alternatief is twyfel. Twyfel in myself en in my vermoë om dinge te doen laat mense moed opgee nog voordat hulle begin het. As ek dink ek kan nie loop nie, hoekom dan enigsins probeer? Die enigste manier om dit te oorkom is om te doen. In die film “Entrapment” sê Sean Connery: “First we try, and then we trust”. Deur te doen gaan die twyfel weg en kry jy vertroue. Gaan delf in jou verlede en daarin behoort jy tye en situasies te vind wat jou kan oortuig dat jy nie behoort te twyfel in jouself nie, want jy het al. En omdat jy het, kan jy weer al is dit met baba treetjies.
Dit het natuurlik breinspoeling nodig, aangesien die wêreld om my my deur die “realiteit” laat twyfel en vrees, maar my drome en my vermoëns om te bereik wat ek wil mag dus ook my “realiteit” wees. Twyfel en vrees is nie eg nie, tot ek dit eg maak. As ek dit eg maak en daarin glo word dit realiteit. So mag my drome en ideale ook on-eg wees, tot ek dit eg maak. Dan word dit my realiteit.
Ek weet nie waar jy vandag leef en wat jou pla nie. Ek weet nie of jy gelukkig of ongelukkig is nie. Ek weet nie watter probleme en krisisse jy ondervind nie. Ek weet nie in hoeveel pyn en lyding jy is nie. Ek weet nie of jy hartseer of eensaam is nie. Ek weet een ding, dat die negatiewe ook verbygaan, maar slegs as ek dit beveg en opstaan.
Ek het op die plaas grootgeword sonder elektrisiteit en donkerte was ons grootste vyand. Die lampe het nie heeltyd gewerk nie en ek kon nie sommer net ‘n skakelaar aansit en daar was lig nie. Ek was bang vir die donker, want ek was hulpeloos daarteen. Sou ek huil van vrees, sou my ma inkom met haar “toorts” en skielik, binne ‘n oogwink het die lig die donker laat verdwyn.
Staan vandag op, lig jou kop op en skakel jou lig aan. Verdryf die donkerte, staan op en gaan dans met die lewe!
Subscribe to:
Posts (Atom)